Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΑΡΧΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΛΕΑΝΘΗ ΓΡΙΒΑ
«Σήμερα, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης»
Εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας
Από την απελευθέρωσή της μέχρι το 1967, η Θεσσαλονίκη, αναδείχθηκε σε αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα των πολιτικών δολοφονιών και των οξύτερων ταξικών συγκρούσεων, κυρίως εξαιτίας της καθαρότητας που είχε η ταξική της διαστρωμάτωση.
Όλες οι πολιτικές δολοφονίες που έγιναν στη Θεσσαλονίκη ήταν προϊόν της συνεργασίας της κρατικής εξουσίας με τον υπόκοσμο, από την οποία γεννήθηκε το παρακράτος, ένας ιδιότυπος «θεσμός» που δραστηριοποιείται πέραν των ορίων της νομιμότητας (με καθοδηγητικά όργανα που απαρτίζονται από κρατικούς αξιωματούχους και εκτελεστικά όργανα που στρατολογούνται από τον υπόκοσμο), και λειτουργεί ως εγγυητής της υφιστάμενης εξουσιαστικής τάξης πραγμάτων.
Η ιστορία κινείται σε δύο επίπεδα: Ένα εμφανές, που το βλέπουν και το ζουν όλοι, και ένα αφανές, γνωστό σε λίγους μυημένους που κινούν τα νήματα της πολιτικής ζωής.
Στο αφανές επίπεδο, η ελληνική ιστορία των δύο πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών σφραγίστηκε ανεξίτηλα από δύο πολιτικές δολοφονίες:
Τη δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ στις 8 Μαΐου 1948 και τη δολοφονία του Έλληνα βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη στις 22 Μαΐου 1963.
● Η δολοφονία του Τζορτζ Πολκ σηματοδότησε την αρχή μιας διεργασίας που οδήγησε στην εμπέδωση της αμερικανοκρατίας και του μετεμφυλιακού κράτους του τρόμου στην Ελλάδα.
● Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη σηματοδότησε την έναρξη της διαδικασίας του ξεφτίσματος αυτού του καθεστώτος υποτέλειας και καταπίεσης.
● Η δολοφονία του Πολκ καθόρισε το πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η πρώτη μεταπολεμική γενιά.
● H δολοφονία του Λαμπράκη προσδιόρισε την πολιτική της ενηλικίωση.
Στις 22 Μαΐου 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 ετών, υφηγητής της ιατρικής, βαλκανιονίκης, μαχητικός ειρηνιστής και ανεξάρτητος βουλευτής της Αριστεράς, δολοφονήθηκε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, με την εναρμονισμένη δράση του κράτους, του παρακράτους και του υποκόσμου.
Κατά τις 100 ώρες του ψυχορραγήματος του Γρηγόρη Λαμπράκη στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, ο ελληνικός λαός ξεπέρασε τους φόβους που του καλλιεργούσε μεθοδικά επί 15 χρόνια η συνδυασμένη δράση των ορατών συνταγματικών και των αόρατων εξω-συνταγματικών κέντρων εξουσίας: Της αμερικανικής πρεσβείας, του υποτελούς «ελληνικού» κράτους και του παρακράτους.
Εκείνες τις ώρες, που βιώθηκαν ως «στιγμή της αλήθειας», η ελληνική κοινωνία συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να διεκδικήσει κάποια στοιχειώδη δικαιώματα στη ζωή και την ελευθερία, ενάντια στο πολύμορφο πλέγμα των αμερικανοκρατούμενων θεσμών και μηχανισμών που επιδίωκαν να την καθηλώσουν στο ρόλο μιας τριτοκοσμικής αποικίας.
Κάτω από την επίδραση αυτής της συλλογικής συνειδητοποίησης, ήταν φανερό ότι οποιαδήποτε τρομοκρατική δράση του κράτους και του παρακράτους, θα αναβίωνε γεγονότα παρόμοια μ’ αυτά του Μάη του 1936.
Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη πυροδότησε εσωτερικές πολιτικές διεργασίες που καθιστούσαν αδύνατη τη συνέχιση της ύπαρξης του ιδιότυπου ημιφασιστικού αυταρχικού μετεμφυλιακού κράτους, το οποίο εξασφάλιζε την αποικιακό έλεγχο της χώρας από τις ΗΠΑ.
Μέσω αυτών των διεργασιών, η ελληνική κοινωνία διεκδίκησε το ξεπέρασμα των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου (που της επέβαλαν οι «προστάτες» της) και τον εκδημοκρατισμό της. Και η Ουάσινγκτον απάντησε με την καταφυγή στην ανοικτή στρατιωτική δικτατορία, δοκιμάζοντας το «χιλιανό μοντέλο» σε μια ευρωπαϊκή χώρα, έξι χρόνια πριν το εφαρμόσει στη Χιλή, με απείρως πιο βάρβαρο και θηριώδες τρόπο.
Οι πρωταγωνιστές του κράτους και του παρακράτους που δολοφόνησαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, είχαν δύο κοινά χαρακτηριστικά που καθόριζαν το βαθμό της ομοιότητας και της αλληλεξάρτησής τους:
1. Όλοι τους σχεδόν είχαν σταδιοδρομήσει στο κλίμα του δοσιλογισμού: Είχαν υπηρετήσει τους κατακτητές και διασώθηκαν από τις ποινικές και ηθικές συνέπειες της προδοσίας τους μόνο χάρη στο γεγονός ότι, με ευθύνη των ξένων δυνάμεων και του ελληνικού πολιτικού κόσμου, η Ελλάδα σύρθηκε σ’ ένα ανθρωποβόρο εμφύλιο πόλεμο, από τον οποίο αναδείχθηκε η αμερικανοκρατία ως κυρίαρχο στοιχείο στο διακανονισμό των υποθέσεων του τόπου. Κι’ αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να είναι «δικαιωμένο» αφ’εαυτού, οτιδήποτε γινόταν στο όνομα του «αντικομουνισμού».
2. Όλοι τους είχαν αναγάγει την εθνικοφροσύνη σε χρυσοφόρα δραστηριότητα, η οποία τους επέτρεπε να μεταμορφώνουν το προδοτικό και δοσιλογικό παρελθόν τους σε ύψιστη εθνική «προσφορά» και (μέσω του επαγγελματικού αντικομουνισμού) να διασφαλίζουν τα προς το ζην και να μετέχουν στη νομή της εξουσίας σε διάφορα επίπεδα.
Όπως επισήμανε ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, το Δεκέμβριο 1966:
«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας… από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους… Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη… Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»
Mετά τον πόλεμο και την αναπόφευκτη κατάρρευση της παραδοσιακής αποικιοκρατίας, η ανατέλλουσα αμερικανική νέο-αποικιοκρατία, προκειμένου να επιβάλλει και να εμπεδώσει την κυριαρχία της στη ζώνη της επιρροής της, έπρεπε:
1. Να εξουδετερώσει τα λαϊκά στρώματα που είχαν χειραφετηθεί μέσα από την εμπειρία της συμμετοχής τους στην Αντίσταση.
2. Να διαμορφώσει ένα νέο στρώμα ντόπιων αποικιακών διαχειριστών, πράγμα που προϋπέθετε την παλινόρθωση της παλιάς πολιτικής τάξης (που η Αντίσταση είχε βάλει στο περιθώριο), τη χρησιμοποίηση των δυνάμεων που είχαν συνεργαστεί με τους κατακτητές και τη συνεργασία με τον υπόκοσμο.
Στην κατεύθυνση αυτή, μεθοδεύτηκε η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών και του οργανωμένου εγκλήματος, που οι δραστηριότητές τους αλληλο-επικαλύπτονται στ’ όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Κι αυτό συντέλεσε στον αμοιβαίο μετασχηματισμό τους:
Μέσα απ’ αυτή τη συνεργασία, το οργανωμένο έγκλημα πολιτικοποιείταιδιαμέσου της εξυπηρέτησης πολιτικών στόχων που του τίθενται από τις μυστικές υπηρεσίες (όπως το σπάσιμο των απεργιών, οι βιαιότητες σε βάρος της αριστεράς και η διάπραξη πολιτικών δολοφονιών), και οι μυστικές υπηρεσίες εγκληματοποιούνται,χρησιμοποιώντας τα μέσα του οργανωμένου εγκλήματος.
Όπως συνέβη κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο σε όλες τις εξαρτημένες χώρες, έτσι και στην Ελλάδα (που πέρασε εν μια νυκτί από την αγγλοκρατία στην αμερικανοκρατία), η νέα τάξη πραγμάτων οργανώθηκε έχοντας ως πυρήνα της την αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, γύρω από την οποία ενεργοποιούνταν οι δοτές εξουσίες των Ανακτόρων, της κυβέρνησης (Αλέξανδρος Παπάγος, Κωνσταντίνος Καραμανλής), του κρατικού μηχανισμού, των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, της οικονομίας, της δικαιοσύνης, των μυστικών υπηρεσιών, των παρακρατικών συμμοριών και του υπόκοσμου.
Όλο αυτό το πλέγμα της εξάρτησης και της ανομίας, θρυμματίστηκε στις 22 Μαΐου 1963, με την άνανδρη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη από το σκοτεινό μηχανισμό που συγκροτούσαν τα «κοινωνικά βυθοκορημάτα», η ηγεσία των ενόπλων βραχιόνων του κράτους (χωροφυλακή, αστυνομία, ΚΥΠ, ΛΟΚ) και οι επαγγελματίες φονιάδες της «Επιχείρησης Stay Behind» της CIA, που εξειδικεύτηκε στα καθ’ ημάς ως «Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά».
Κλεάνθης Γρίβας
2. ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
α) Το Ημερολόγιο του ζόφου
| Ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος οργανώνει σαμποτάζ-μαϊμού στον Εβρο. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ, Ηλίας Ηλιού προειδοποιεί τη βουλή ότι «επέρχεται δικτατορία». |
| Ο προφυλακισμένος υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης με υπόμνημά του επιβεβαιώνει το σχέδιο οργάνωσης «αντισυγκεντρώσεων». |
β) Δηλώσεις Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή – 23 Μαΐου 1963
Δήλωση Γεωργίου Παπανδρέου, αρχηγού της Ένωσης Κέντρου:
«Η Ένωση Κέντρου καταγγέλλει τον αρχηγό της ΕΡΕ Κωνσταντίνο Καραμανλή ως ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη. Ο κ. Καραμανλής προβαίνει στην οργάνωση τρομοκρατικών ομάδων δια τα εγκλήματα των οποίων βεβαίως καθίσταται ηθικός αυτουργός».
Απάντηση Κων/νου Καραμανλή, πρωθυπουργού, αρχηγού της ΕΡΕ:
«Με τη σημερινή του δήλωση, ο Γ. Παπανδρέου θα ντρέπεται εις όλη του τη ζωή».
Ανταπάντηση Γεωργίου Παπανδρέου, αρχηγού της Ένωσης Κέντρου:
«Ο κ. Καραμανλής προβαίνει στην οργάνωση τρομοκρατικών ομάδων δια τα εγκλήματα των οποίων βεβαίως καθίσταται ηθικός αυτουργός. Θα πρέπει δια τούτο όχι μόνο να εντρέπεται αλλά και να λογοδοτήσει ενώπιον του Λαού και της Δικαιοσύνης».
3. ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΟΙ
γ) Απόσπασμα από την αγόρευση του εισαγγελέα Παύλου Δελαπόρτα
στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη (Δεκέμβριος 1966)
«Οι άνθρωποι που κλήθηκαν δύο μέρες πριν (από τη δολοφονία του Λαμπράκη) και βοήθησαν τους «Γορίλες» της προσωπικής ασφάλειας του στρατηγού Ντε Γκολ στο έργο τους, εκαλούντο για να παίξουν το βράδυ της 22ης Μαΐου 1963 τους Ρινόκερους του Ιονέσκο, εκ του φυσικού. Και πράγματι το έπαιξαν με μεγάλη επιτυχία.
Αποτελεί δεινή ύβρη και μείωση του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας, η καταφυγή προς ενίσχυσή τους στην ιδιωτική οργάνωση οιουδήποτε που αποτελείται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας που κυκλοφορούν δυστυχώς ακόμη στο ελληνικό αίμα, από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες τους οποίους μνημόνευσα πιο πάνω, και από άλλους φτωχούς διαβόλους που, σε κάθε περίσταση και ευκαιρία, «ζητούν οι ταλαίπωροι να μπαλωθούν» (κατά τον ποιητή)…
Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη.
Άλλοτε, εκείνοι που καταδικάζονταν για ζωοκλοπή, στερούνταν της τιμής να υπηρετούν στο Στράτευμα, με τη σκέψη ότι η υπεράσπιση της Πατρίδας είναι έργο των αγνών, των τιμίων, των ανιδιοτελών και των ενάρετων ανθρώπων, με κορωνίδα μεταξύ αυτών των αρετών τη φιλοπατρία.
Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης.
Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»
δ) Η απόφαση
Σύμφωνα με την ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΟΡΚΩΝ (27 Δεκεμβρίου 1966), «Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε» (!)
Ο εισαγγελέας ΠΑΥΛΟΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ σχολίασε την απόφαση, λέγοντας: «Η απόφαση μοιάζει με φως εξαντλημένης ηλεκτρικής στήλης»
● ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ: Να κηρυχτούν όλοι ένοχοι κατά το κατηγορητήριο.
● ΜΕ ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΟΡΚΩΝ ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ ΟΙ:
ΜΗΤΣΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΣ, Υποστράτηγος (κατηγορία: παράβαση καθήκοντος)
ΚΑΜΟΥΤΣΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ, συνταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος)
ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ, αντισυν/χης (παράβαση καθήκοντος)
ΔΟΛΚΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, αντισυν/χης (παράβαση καθήκοντος)
ΠΑΠΑΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΤΡΥΦΩΝ, μοίραρχος (παράβαση καθήκοντος)
ΣΕΤΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος)
ΓΙΟΣΜΑΣ ΞΕΝΟΦΩΝ, δοσίλογος (ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία)
ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, υπομοίραρχος (ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία)
ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗΣ ΣΠΥΡΟΣ (φυσική αυτουργία σε ανθρωποκτονία από πρόθεση)
ΕΜΜΑΝΟΥΛΙΔΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ (φυσική αυτουργία σε ανθρωποκτονία από πρόθεση)
ΠΙΤΣΩΚΟΣ ΑΝΤΩΝΑΡΟΣ (Τραυματισμός βουλευτή Γεώργιου Τσαρουχά)
● ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ ΜΟΝΟ ΟΙ:
ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗΣ ΣΠΥΡΟΣ (για βαριές σωματικές κακώσεις Γρ. Λαμπράκη) σε 11 χρόνια
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ (για συνέργεια σ’ αυτές) σε 8,5 χρόνια
ΦΩΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, λιμενεργάτης (για τραυματισμό βουλευτή Γ. Τσαρουχά) σε 15 μήνες.
Στους ΣΠΥΡΟ ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗ και ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗ αναγνωρίστηκαν τα ελαφρυντικά
1) Του «προτέρου εντίμου βίου» (παρά το βαρύ ποινικό τους μητρώο), και
2) Οτι «δεν διέπραξαν τα αδικήματα κινούμενοι από ταπεινά ελατήρια».
Το τρίκυκλο επιστράφηκε στον Γκοτζαμάνη.
● ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ 24 ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ για την «αντισυγκέντρωση» (διατάραξη κοινής ειρήνης), 10 καταδικάστηκαν (σε ποινές 3 έως 12 μηνών) και 14 αθωώθηκαν.
ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ
ΓΙΟΣΜΑΣ ΞΕΝΟΦΩΝ, δοσίλογος (12 μήνες)
ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ, μεταφορέας
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ,
ΚΟΥΤΟΥΛΕΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, συνταξ. Χωροφύλακας (3 μήνες)
ΛΕΟΝΑΡΔΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ιδιωτ. υπάλληλος (10 μήνες)
ΝΤΟΓΚΑΣ Ι., εργολάβος (10 μήνες)
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ταγματάρχης ε.α. (3 μήνες)
ΠΑΡΑΠΑΡΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, λιμενεργάτης (6 μήνες)
ΦΩΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, μικροπωλητής
ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ
η) Β. Νέτας: Πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία
του Γρηγόρη Λαμπράκη (Ελευθεροτυπία, 25-5-1998)
Mετά από 35 χρόνια έχει, άραγε, κάποια σημασία να θυμόμαστε τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη και να ζητούμε την πλήρη διαλεύκανσή της, δηλαδή να χυθεί φως σε μια υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο και άνοιξε το δρόμο για ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις με τελική κατάληξη τη δικτατορία;
Κατά την άποψή μου έχει, διότι η Ιστορία διδάσκει, αλλά και επειδή η δολοφονία του Λαμπράκη δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά η αποκορύφωση της αποχαλίνωσης ενός παρακράτους, που δημιουργήθηκε για να αντιμετωπιστεί η «κομμουνιστική δραστηριότητα».
Αυτό το παρακράτος το εξέθρεψε το μονοκομματικό κράτος της Δεξιάς, το μετέτρεψε σε ένα επικίνδυνο τέρας, το οποίο τελικά εστράφη και κατά του εκτροφέα του. H εκτροφή του παρακράτους αρχίζει αμέσως μετά τον πόλεμο, για να γίνει πανίσχυρο στη διάρκεια του Εμφυλίου και ουσιαστικά κυρίαρχο. Το παρακράτος έχει την εξουσία και δεν την έχουν οι κυβερνήσεις… Αντί να αποκατασταθεί η ομαλότητα και να επιδιωχθεί η εθνική συμφιλίωση, διατηρήθηκε ο διχασμός με το διαχωρισμό των Ελλήνων σε «εθνικόφρονες» και «ανθέλληνες», σε «υγιών φρονημάτων» και «μιάσματα»… M’ αυτές τις συνθήκες η εθνικοφροσύνη είχε γίνει επάγγελμα μέσα σε ένα αυστηρά μονοκομματικό κράτος.
Η κυβέρνηση Καραμανλή λαμβάνει μέτρα για την αντιμετώπιση της «κομμουνιστικής δραστηριότητας», ενισχύοντας τις μυστικές υπηρεσίες και το παρακράτος που αυτές εκτρέφουν. Φτάνουμε να έχουμε την εποχή εκείνη τρεις πανίσχυρες μυστικές υπηρεσίες, με επικεφαλής αξιωματικούς κινηματίες του IΔEA, που διαχειρίζονται τεράστια ποσά από τα μυστικά κονδύλια και δρουν ανεξέλεγκτα: την KYΠ στο Στρατό, τη ΓΔEA (Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφάλειας) και την ΥΠΔ (Yπηρεσία Πληροφοριών και Διαφώτισης) του υπουργείου Προεδρίας Κυβερνήσεω
Οι υπηρεσίες αυτές, αντιμαχόμενες και μεταξύ τους, θα απλώσουν παντού πλοκάμια, θα διαβρώσουν τα πάντα και θα δράσουν αποφασιστικά στις εκλογές της βίας και νοθείας του 1961, όπως θα αποκαλυφθεί αργότερα. Μέσα σ’ αυτές τις υπηρεσίες θα δράσουν και θα εκκολαφθούν και οι μελλοντικοί δικτάτορες της 21ης Απριλίου, οι οποίοι θα παραμερίσουν και την πολιτική ηγεσία της Δεξιάς, θα αγνοήσουν και τον Kων. Kαραμανλή και θα δράσουν αυτόνομα για δικό τους λογαριασμό. Έτσι, φτάσαμε και στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και σε άλλες αντικομουνιστικές δραστηριότητες, που υπονόμευσαν τη δημοκρατία και τελικά την κατέλυσαν.
Γι’ αυτήν την εξέλιξη υπάρχουν οπωσδήποτε πολιτικές ευθύνες και για τη δολοφονία Λαμπράκη, ακόμη και αν σταθεί κανείς μόνο στην εκδοχή του Kων. Kαραμανλή, που περιέχεται σε σημείωμα δικό του, το οποίο δημοσιεύτηκε στο «Αρχείο» του. Γράφει ο Kων. Kαραμανλής:
«H πολιτική ευθύνη διά το έγκλημα λογικώς απεκλείετο. Πρώτον, διότι η κυβέρνησίς μου μόνον ζημία ηδύνατο να αναμένει εξ αυτού, δεύτερον διότι ο Λαμπράκης ως πολιτικός παράγων ήτο ασήμαντος, διά να μην είπω ανύπαρκτος. Kαι τρίτον και σπουδαιότερον, διότι μόνον οι ηλίθιοι θα ηδύναντο να οργανώσουν μίαν επισφαλή δολοφονίαν με τρίκυκλον και εν μέσω Aγοράς. Eις την πραγματικότητα, κατά τας πληροφορίας μου, συνέβησαν τα εξής: Ο Λαμπράκης (…) είχεν οργανώσει μίαν συγκέντρωσιν των «Φίλων της Eιρήνης» εις την Θεσσαλονίκην, η οποία είχε λάβει χαρακτήρα κομμουνιστικόν. Kατά την διάρκειαν της ομιλίας του συγκεντρώθηκαν εις τον δρόμον εξτρεμιστικά στοιχεία της δεξιάς με πρόθεσιν να τον αποδοκιμάσουν. Φαίνεται ότι μεταξύ αυτών υπήρχαν και μερικοί οργανωμένοι, που είχαν ως σκοπόν, όχι να δολοφονήσουν αλλά να «στραπατσάρουν», όπως έλεγαν, τον Λαμπράκη και να προκαλέσουν σύγχυσιν μεταξύ των κομμουνιστών. Φαίνεται δε, επίσης, ότι ορισμένα αστυνομικά όργανα ηνέχθησαν τα σχέδια αυτά, πιστεύοντας ότι με τον τρόπον αυτό εκπληρούν την αντικομμουνιστικήν αποστολήν των».
Tο σημείωμα είναι αποκαλυπτικό. Αναγνωρίζει ότι μεταξύ των «αντισυγκεντρωθέντων» για να αποδοκιμάσουν τον Λαμπράκη ήταν και «μερικοί οργανωμένοι» (χωρίς, όμως, να αναφέρει ποιοι τους οργάνωσαν) για να «στραπατσάρουν» τον Λαμπράκη. Αναγνωρίζει ότι «αστυνομικά όργανα ηνέχθησαν τα σχέδια αυτά», δηλαδή ότι υπήρχε «σχέδιο», χωρίς να αναφέρει ποιοι το κατέστρωσαν. Tο ανέχθηκαν, όμως, «πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτόν εκπληρούν την αντικομμουνιστικήν αποστολήν των». Άρα, μέσα στην αποστολή τους ήταν και η ανοχή «στραπατσαρίσματος» βουλευτών από οργανωμένους. Γι’ αυτήν και μόνο την ανοχή, όπως την περιγράφει ο Kων. Kαραμανλής, υπάρχει πολιτική ευθύνη.
Μεγαλύτερη ωστόσο είναι η πολιτική ευθύνη για το γεγονός ότι η τότε κυβέρνηση Καραμανλή ευνόησε τη «συγκάλυψη» και όχι το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης. Αν το είχε κάνει, θα είχε αποκαλυφθεί η δράση του παρακράτους, θα είχαν ξηλωθεί αυτοί που το κινούσαν και δεν θα φτάναμε στη δικτατορία».
6. ΠΙΝΑΚΕΣ
α) Πολιτικές δολοφονίες στη Θεσσαλονίκη
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α’ 1913
ΖΕΥΓΟΣ Γιάννης 1947
ΠΟΛΚ Τζορτζ 1948
ΒΕΛΔΕΜΙΡΗΣ Στέφανος 1961
ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ Γρηγόρης 1963
ΧΑΛΚΙΔΗΣ Γιάννης 1967
ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ Γεώργιος 1968
β) Ιστορικό φόντο των πολιτικών δολοφονιών
▪ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ (1912-1913)
▪ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ (1922)
▪ ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΕΒΡΑΙΚΟΥ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΜΠΕΛ (Θεσ/νίκη) (1931)
▪ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (1935)
▪ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΜΑΙΟΣ (1936)
▪ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ & ΓΕΩΡΓΙΟΥ Β’ (1936)
▪ ΠΟΛΕΜΟΣ – ΚΑΤΟΧΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ (1940-1945)
▪ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1946-1949
▪ ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (1949-1967)
ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΙΑ – ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ (1949-1967)
▪ ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (1967-1974)
ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΙΑ – ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (1967-1974)
▪ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ (1974-2011)
ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ: B. ΤΣΙΡΩΝΗΣ – I. ΚΟΥΜΗΣ – Γ. ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ – Μ. ΚΑΛΤΕΖΑΣ –
ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ – ΑΛ. ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ
γ) Το μετεμφυλιακό Παρακράτος στην Ελλάδα
● ΠΑΡΑΝΟΜΑ όργανα του παρακράτους
ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ:
1) ΑΦΑΝΗΣ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Κων/νος ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, πρωθυπουργός
Αγγελος ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ, καθηγητής πολυτεχνείου
Γεώργιος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, αντ/χης, γραμματέας
Σάββας ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ, σοβιετολόγος
Γεώργιος ΓΕΩΡΓΑΛΑΣ, σοβιετολόγος
(εφημ. “Ελεύθερος Κόσμος», 11-8-1968)
2) Ι.Δ.Ε.Α. (ΙΕΡΗ ΔΕΣΜΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ)
(επικεφαλής: Αλ. Νάτσινας)
● ΝΟΜΙΜΑ όργανα του παρακράτους
▪ ΚΥΠ (επικεφαλής: ΑΛ. ΝΑΤΣΙΝΑΣ)
▪ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΡΟΕΔΡΙΑΣ (επικεφαλής ΝΙΚ. ΓΩΓΟΥΣΗΣ)
▪ ΚΛΙΜΑΚΙΟ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ στο Υπ. Β. Ελλάδας (επικεφαλής ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΟΛΕΒΑΣ)
▪ ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ (Αστυνομίας και Χωροφυλακής)
▪ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ της Ασφάλειας
▪ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ της Ασφάλειας
● ΝΟΜΙΜΕΣ παρακρατικές οργανώσεις
ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΕΣ ΕΛΑΣΙΤΕΣ
ΕΚΟΦ (Μιλτ. Εβερτ, Λάκης Ιωαννίδης, Βασ. Κασελάς, κ.α.)
ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΙ ΝΕΟΙ
ΟΡΑΝΩΣΗ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ
ΚΑΡΦΙΤΣΑ
ΚΟΜΜΑ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ (Κ4Α) – Κώστας Πλεύρης
(επισυνάπτεται αναλυτικός πίνακας)
● Παρακρατικές οργανώσεις: ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ & ΣΤΕΛΕΧΗ
ΜΗΤΣΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΣ, αντιστράτηγος χωροφυλακής
ΚΑΜΟΥΤΣΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ, αστυνομικός διευνθύντής
ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΔΟΛΚΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, Εθνικής Ασφάλειας
ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, διοικητής Ζ’ Παραρτήματος Ασφαλείας
ΤΕΤΡΑΔΑΚΟΣ (Εθνική Ασφάλεια)
ΜΗΤΡΟΜΑΡΑΣ (Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας.)
ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ (Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας.)
ΚΟΥΡΚΟΥΛΑΚΟΣ (Α2 – ΚΥΠ)
● Παρακρατικές οργανώσεις ΝΕΟΛΑΙΑΣ
Εθνική Βασιλική Οργάνωσις Νεολαίας
Εθνική Κοινωνική Οργάνωσις Φοιτητών (ΕΚΟΦ)
Ελπιδοφόροι Νέοι
Νεολαία Εθνικής Δράσεως
Οργανωσις Εθνικιστών Φοιτητών Ιατρικής (Β. Αλεβιζάτος)
Οργάνωσις Σπουδαστών Εθνικής Νεολαίας
Πανελλήνιος Εθνική Κοινωνική Ένωσις Νέων
ΣΠΕΑΝ Βύρωνος
Συριανή Ενωσις Νέων
Σώμα Ελπιδοφόρων Νέων
Φοιτητική Πνευματική Εστία Πειραιώς
● Ακροδεξιές οργανώσεις: Νεοφασιστικές & Φιλοβασιλικές
Αετός
Αρειοι
Αχαιοί
Βασιλευόμενη Δημοκρατία
Βασιλική Εθνική Παράταξις
Βασιλική Ενωσις
Βυζαντινή Εθνική Οργάνωσις
Εθνική Αντικομουνιστική Νεολαία Ελλάδος
Εθνική Εταιρεία Μελετών
Εθνική Παράταξις Ελληνίδων
Εθνικό Ενωτικό Κόμμα
Εθνικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα Ελλάδος (Ναστούλης Δημ.)
Εθνικόν Φως
Ελεύθεροι Έλληνες Επαναφοράς Βασιλέως
Ελληνικόν Λαϊκόν Κίνημα
Ελληνοκρατες (Σταυρόπουλος)
ΕΛΜΟΚ
Ελπιδοφόροι Νέοι
Εμπρός
Ένωση Ελλήνων Εθνικιστών
Κίνημα Εθνικής Δράσεως
Κόμμα Εθνικής Αναγεννήσεως (Μπόυγος Παναγ.)
Κόμμα Εθνικής των Ελλήνων Σωτηρίας
Κόμμα Ελληνοσοσιαλιστών (Ηράκλειτος Νικ.)
Λαϊκός Συναγερμός
Μακέλην
Μέγας Αλέξανδρος
Πανελλήνιο Κίνημα Βασιλευομένης Δημοκρατίας
Πανελλήνιος Ενωσις Βασιλοφρόνων
Πανελλήνιος Κίνησις Βασιλευομένης Δημοκρατίας
Συνταγματική Βασιλική Παράταξις
Φασιστική Οργάνωσις
δ) Τρομοκρατικές μυστικές επιχειρήσεις: Επιχείρηση STAY BEHIND / GLADIO του NATO / CIA
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ
Ο εισαγγελέας Εφετών Παύλος Δελαπόρτας είχε τη γενική εποπτεία των ανακρίσεων, που διεξάγονταν από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τον εισαγγελέα Δημήτριο Παπαντωνίου, που αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Στυλιανό Μπώτη.
Στη δίκη που έγινε το 1966 ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας τόνισε: «Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσιλόγων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται προς εθνοκαπηλία και ανομολογήτως ιδιοτελείς σκοπούς, ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».
Με την έλευση της δικτατορίας αποπέμφθηκαν από το δικαστικό σώμα τόσο ο Παύλος Δελαπόρτας όσο και ο Χρήστος Σαρτζετάκης.
«Μηχανισμοί από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ»
Απόσπασμα από την αγόρευση του εισαγγελέα Παύλου Δελαπόρτα στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης κατά τη δίκη των δολοφόνων του Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Δεκέμβριο του 1966:
Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας… από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους… Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατίθετο σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη… Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».
πηγη: ethnos.gr / ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΜΠΑΝΗ
Σίμος Κουταλιανός 