Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ,
Τον Αττίλα γέννησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, το πραξικόπημα το γέννησε ο Ιωαννίδης, τον Ιωαννίδη τον γέννησε η δικτατορία του Παπαδόπουλου, την δικτατορία του Παπαδόπουλου την γέννησε η Αποστασία του 1965-67, την Αποστασία την γέννησε το βασιλικό πραξικόπημα της 15.7.1965…
Η 15η Ιουλίου ή Ιουλιανά όπως καθιερώθηκαν, είναι μια μαύρη μέρα της νεότερης πολιτικής και εθνικής ιστορίας μας. Ας μην κάνουν πως δεν θυμούνται και η Δεξιά και ο Μητσοτάκης (θα μου πείτε τι είναι ο Μητσοτάκης – είναι ιδιαίτερη περίπτωση που δεν εντάσσεται πουθενά). Τότε μεγάλο ρόλο στις εξελίξεις έπαιξε και η δημαγωγία της Δεξιάς που έσπερνε τη διχόνοια, μιλούσε για κομμουνιστικό κίνδυνο και ψευδολογούσε ασύστολα.
Η περιβόητη ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ που μαγειρεύτηκε το 1965 στο παλάτι με αρχιμάγειρα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ήταν η απαρχή δεινών που τα νιώσαμε οι Έλληνες στο πετσί μας και στην ψυχή μας. Γιατί μήπως και σήμερα δεν μας ταλαιπωρούν όσα τότε συνέβησαν; Μπορεί οι πολιτικοί να πουν ότι η δημοκρατία μας λειτουργεί καλά και δεν φοβάται κ.λπ., ωστόσο όταν νιώθει κανείς την παρουσία του βρικόλακα που κάνει εμφανίσεις στα μέσα ενημέρωσης για να μας θυμίσει την ύπαρξή του (άραγε, πεθαίνουν οι βρικόλακες;), θεωρεί ότι όλα μπορεί να συμβούν. Ο Βρικόλακας έχει μιλήσει επανειλημμένως για την ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ, αλλά πιστεύει ότι ο καιρός ξεπλένει. Αμ δεν ξεπλένει, κύριε βρικόλακα!
Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει περίπτωση λήθης και συγγνώμης. Κι αυτό δεν έχει σχέση με κακότητα ή εκδικητικότητα. Βγαίνει από μια αίσθηση δικαίου και αυτοάμυνας: Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι λαοί που σβήνουν το παρελθόν και ξεχνούν και -κατά χριστιανικό τρόπο- συγχωρούν τους έχει επιβληθεί η καταδικαστική ποινή να ξαναπάθουν τα ίδια!
Αγαπητοί αναγνώστες, βρίσκω την ευκαιρία να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου «Καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα» (εκδόσεις «Άγκυρα») που αναφέρεται σ’ εκείνη την περίοδο:
…Αλλά ο Γρατσουνιάς προερχόταν από έντονα πολιτικοποιημένη οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν παπανδρεϊκός. Διάβαζε όλες τις φημοκρατικές εφημερίδες: τα «Νέα», το «Έθνος», την «Αθηναϊκή» και, κλάπου-κάπου, την «Ελευθερία», μέχρι που κάτι πήγε στραβά με την αποστασία. Εκείνη την περίοδο ο πατέρας του τον έπαιρνε στις διαδηλώσεις. Δεν είχαν χάσει καμιά από τις κινητοποιήσεις του Γέρου. Και στην πλατεία Κλαυθμώνος, και στην πορεία από το Καστρί.
Σε μια από τις εθνικές γιορτές που οι επίσημοι πήγανε στη δοξολογία της Μητρόπολης, ο κόσμος είχε παραταχθεί στις δυο πλευρές της Μητροπόλεως, στις παρόδους, και φυσικά στην πλατεία Συντάγματος. Ωστόσο, παντού βρίσκονταν αστυνομικοί, δεκάδες αστυνομικοί, άλλοι βλοσυροί, άλλοι σαν χαμένοι, οι περισσότεροι κρατούσαν το γκλομπ στο χέρι και γάβγιζαν για να μην περνάει ο κόσμος το σχοινί, ώστε να είναι ελεύθερος ο δρόμος. Τα αυτοκίνητα των αποστατών περνούσαν τρέχοντας δαιμονισμένα γιατί ο κόσμος ούρλιαζε με συνθήματα εναντίον τους. Ο Νόβας ο γαργάλατας, ο Τσιριμώκος ο προδότης, ο μπέρτας ο Αποστολάκος, ο ναύαρχος Τούμπας… Να κι ο Στεφανόπουλος.
«Ντροπή σου, ρε!» του φώναξε ο πατέρας του Γρατσουνιά, που τον γνώριζε αλλά είχε παλιότερα μια πιο στενή φιλική σχέση με τον Βάσο Στεφανόπουλο, τον αδελφό του Στέφανου.
Η φιλία του πατέρα Γρατσουνιά με τον Βάσο άρχισε πριν από τον πόλεμο, όταν τον διόρισε υπάλληλο στην εταιρία λιπασμάτων, στη Δραπετσώνα. Τότε, εκείνη την περίοδο στη Δραπετσώνα γεννήθηκε και ο γιος του Γρατσουνιά… Ο Γρατσουνιάς ο κοντός.
Κάποια στιγμή πέρασε και το αυτοκίνητο με τον Μητσοτάκη. Τότε ο Γρατσουνιάς είδε τον Μητσοτάκη σε απόσταση αναπνοής. Και φώναζε, όπως κι ο πατέρας του, όπως κι όλος ο κόσμος, με προτεταμένο, σε γροθιά, το δεξί χέρι και ρυθμικά:
«Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα, Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα, Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα…»
Βούιζε η Μητροπόλεως κι όλο το Σύνταγμα. Μικροεπεισόδια έγιναν μετά τη δοξολογία. Τα συνήθη για εκείνη την περίοδο επεισόδια. Κυνηγητό της αστυνομίας, ξύλο, συλλήψεις, οι κλούβες, η ασφάλεια. Αλλά σαν να τα ήθελαν όλα αυτά οι αποστάτες, αφού μετά τη δοξολογία, πήγαν και στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη για την κατάθεση στεφάνων, οπότε η κατάσταση είχε πάρει φωτιά για τα καλά…
Από την αποστασία στην αγιογραφία
Αδύνατον να πιστέψεις ότι αυτός που πέθανε είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τουλάχιστον διαβάζοντας τα συλλυπητήρια του πολιτικού κόσμου για τον θάνατό του και παρακολουθώντας τα σχετικά ρεπορτάζ.
Τα πιο μετρημένα, υπογορευμένα από τη διπλωματική αβρότητα, μιλούν για τον «πολιτικό που σφράγισε τη σύγχρονη ιστορία του τόπου», έναν «από τους τελευταίους μεγάλους» του κοινοβουλευτισμού. Υπάρχουν όμως κι εκείνα που απροκάλυπτα υμνούν «τον πολιτικό που έβλεπε μπροστά από την εποχή του».
Με άλλα λόγια εκείνον που αν είχε την ευκαιρία να δώσει σάρκα και οστά στα οράματα του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού τότε θα είχε ξορκίσει και την σημερινή κρίση χρέους και τα μνημόνια και -κυρίως- τον τρισκατάρατο λαϊκισμό.
Ένας από τους πλουσιότερους έλληνες πολιτικούς, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε η ενσάρκωση του πολιτικού αμοραλισμού εκκινώντας από το ρόλο του πρωταγωνιστή της αποστασίας («αποχώρηση από την Ένωση Κέντρου» τη βάφτισε η ΕΡΤ στο αφιέρωμα για τον θάνατό του) ενώ στις τεκτονικές δονήσεις του Ιουλίου του 1965 έγινε σύνθημα από το μισητό του «πεζοδρόμιο»: «Τσιριμώκο μασκαρά, Μητσοτάκη κάθαρμα».
«Εμποροπανήγυρις συνειδήσεων»
Το κλίμα της εποχής περιγράφει ο Ζαν Μεϋνώ (¨»οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα»): Τα λόγια είναι το δίχως άλλο φτωχά για ν’ αποδώσουν σε όλη του την έκταση ένα κλίμα δοσοληψιών, εγωιστικών υπολογισμών και παζαρευμάτων, πολιορκημένων από τη βροντή της λαϊκής οργής…Το κλειδί για να διασπασθεί η ενότητα της Ένωσης Κέντρου ήταν η διανομή των υπουργικών χαρτοφυλακίων, η προσφορά των οποίων έπεσε χωρίς υπερβολή την εποχή εκείνη στο επίπεδο μιας εμποροπανηγύρεως συνειδήσεων…» Στο βιβλίο «100 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα» ο Φώντας Λάδης παραθέτει απόσπασμα από τον Φ. Γρηγοριάδη, σύμφωνα με τον οποίο «μετά την καταψήφιση στη Βουλή της ‘κυβέρνησης’ Νόβα, τα ποσά που δίνονταν κατά κεφαλήν, για κάθε αποστάτη, ήταν από 100.000 μέχρι 200.000 δολ, δηλαδή από 3 έως 6 εκατ. δραχμές της εποχής… Η πρώτη ομάδα δολώθηκε μόνο με υπουργείο. Τώρα με τη δεύτερη -από την έντονη λαϊκή αντίδραση και τους φόβους των αποστατών-δεν φτάνουν μόνο τα λερωμένα αξιώματα. Χρειάζεται και μετρητό. Το μαθαίνουν οι άλλοι, της πρώτης ομάδας, ζητώντας απειλητικά κι αυτοί να συμπεριληφθούν στο ‘πρόγραμμα’ και συμπεριλαμβάνονται…».
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγινε πρόεδρος της ΝΔ το 1984 και παραιτήθηκε μετά την εκλογική πανωλεθρία του 1993. Ο ιστορικός εκδότης της σατυρικής εφημερίδας «το Ποντίκι» Κωστής Παπαϊωάννου, έθετε το… διαρκές ερώτημα «πόσα;» σε κάθε κείμενο που αναφερόταν στον Μητσοτάκη, ενώ στη σφαίρα του θρύλου έχει περάσει το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας με τη φωτογραφία του και τον τίτλο «Αθάνατη κλεφτουριά»!
Τη Δευτέρα, στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι, ο Άρης Πορτοσάλτε ζήτησε συγγνώμη για «κάποιες υπερβολές» που είχαν ειπωθεί όταν ήταν πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης, αλλά δεν διευκρίνισε ποιες. Ενδεχομένως αναφερόταν στη διαμάχη του Μητσοτάκη με τον Αριστείδη Αλαφούζο, όταν ο τελευταίος αποκαλούσε την οικογένεια «διεφθαρμένη» κι ο πρόεδρος της ΝΔ χαρακτήριζε τον Σκάι «χαμαιτυπείο». Το 1993 ο Αριστείδης Αλαφούζος είχε δημοσιοποιήσει φωτοτυπία επιταγής ύψους 1 εκατ. δολ. που είχε δώσει για την ενίσχυση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και κατήγγειλε πως ουδέποτε τα χρήματα πήγαν στο ταμείο.
Ο βίος και η πολιτεία της οικογένειας Μητσοτάκη
Τρίτη, 24 Νοεμβρίου 2009 / ΣΧΟΛΙΑ: 16
Ο εκ Χανίων ορμώμενος Μητσοτάκης ξεκίνησε την καριέρα του με «προσόντα» διαφορετικά από τους υπόλοιπους επαρχιώτες πολιτικούς. Δεν έφτασε στην Αθήνα όπως φτάνει ένας Φλωρινιώτης ή ένας Καστοριανός βουλευτής, που χάσκουν μπροστά στα μέγαρα της πρωτεύουσας. Δεν έφτασε με ένα ταγάρι και μια ζωντανή κότα, όπως ο Χατζηχρήστος στις παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Μητσοτάκης στην Αθήνα έφτασε με τα «όπλα» του. Έφτασε με τα «κουμπούρια» του και αυτά ποτέ δεν τα αποχωρίζεται.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι τον Μητσοτάκη πάντα τον συνόδευαν στην «πορεία» του συστατικές επιστολές. Από ποιους; Από τους ίδιους ανθρώπους που προστάτευαν και χρηματοδοτούσαν τον θείο του τον Βενιζέλο. Από τους ανθρώπους, που, επειδή γνώριζαν τον θείο του, τον έψαξαν στην Κρήτη. Αυτούς τους ανθρώπους ο Μητσοτάκης τους γνώριζε και τον γνώριζαν στον καιρό της «αντίστασής» του στην Κρήτη. Άνθρωπος των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών ήταν ο Μητσοτάκης. Σύμφωνα με δικές του μαρτυρίες ήταν ο συνδετικός τους «κρίκος» με τις ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις. Σ’ αυτούς έδινε αναφορά και αυτών τις εντολές εκτελούσε. Αυτή η σχέση ήταν η «προίκα» του και το «διαβατήριό» του για την επιτυχία. Αυτή η σχέση του άνοιγε τις «πόρτες» των αθηναϊκών μεγάρων.
Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να τον οδηγήσουν στην εξουσία. Η Αθήνα είχε αρκετό κηφηναριό με τα ίδια προσόντα και δεν ήταν δυνατόν να τους παρακάμψει. Αυτό το οποίο χρειαζόταν ήταν ένα μεγάλο «άλμα». Έπρεπε να ρισκάρει, για ν’ ανέβει στην κορυφή και αυτό δεν ήταν πρόβλημα για έναν άνθρωπο του οποίου δεν έλλειπε το ψυχικό σθένος να υποστηρίζει τις επιλογές του. Η ευκαιρία του δόθηκε μετά τη νίκη της Ένωσης Κέντρου. Τα μεγάλα «αφεντικά» ήταν σφόδρα ενοχλημένα με τη μεγάλη νίκη των «κομμουνιστών» του Κέντρου. Σχεδόν είχαν πανικοβληθεί από μια Ελλάδα η οποία έδειχνε απείθαρχη, σε μια εποχή που οι Αμερικανοί επένδυαν στην πειθαρχία μέσα στην «αυλή» τους.
Άρα τι τους συνέφερε να γίνει; Να οδηγήσουν την Ελλάδα στην «ανωμαλία». Γιατί; Για να εφαρμόσουν την πάγια «φιλειρηνική» πολιτική τους. Γιατί με φόβητρο την εμφυλιοπολεμική σύγκρουση θα μπορούσαν να πουλήσουν «σωτηρία». Εκμεταλλευόμενοι τις νωπές εμφυλιοπολεμικές αναμνήσεις του ελληνικού λαού, θα μπορούσαν να επιβάλουν στην Ελλάδα μια «εθνοσωτήρια» κυβέρνηση. Το μόνο το οποίο είχαν ως πρόβλημα ήταν η ταυτότητα εκείνου που θα εμφάνιζαν ως υπεύθυνου της «ανωμαλίας». Το πρόβλημά τους ήταν αρκετά σοβαρό, γιατί έπρεπε τόσο αυτοί όσο και οι λακέδες τους να βρίσκονται από τη «σωστή» πλευρά. Έπρεπε τόσο το «παλάτι» όσο και η «δεξιά» να παραμείνουν στη «σωστή» πλευρά. Οι καταστροφείς της δημοκρατίας έπρεπε να διατηρήσουν τη δημοκρατική τους εικόνα. Δεν έπρεπε να ξανακάνουν το λάθος του Λαμπράκη —ο οποίος συσπείρωσε τους πάντες εναντίον της δεξιάς— και αυτό ήταν το δύσκολο του όλου εγχειρήματος.
Από τη στιγμή που η Ένωση Κέντρου κέρδισε τη νίκη στις εκλογές, δεν μπορούσε να παυτεί από την κυβέρνηση. Αν επιχειρούσαν να την πάψουν, είτε από την πρεσβεία είτε από το παλάτι είτε από την ΕΡΕ, θα υπήρχε πρόβλημα. Γιατί; Γιατί οι υποτιθέμενοι δημοκράτες της δεξιάς θα έπρεπε ν’ αντιδράσουν αντιδημοκρατικά και αυτό θα προκαλούσε ζημιά σ’ αυτούς που εκείνη την εποχή παρίσταναν τους θεματοφύλακες της δημοκρατίας. Επιπλέον, θα συσπείρωνε τους αντιπάλους τους και αυτό ήταν επικίνδυνο. Άρα τι ήταν το καλύτερο; Να ρίξουν από «μέσα» την Ένωση Κέντρου, ώστε οι «κομμουνιστές» να εμφανίζονται και πάλι σαν οι μη «αντιλαμβανόμενοι» τη δημοκρατική λειτουργία. Αυτοί να εμφανιστούν και πάλι σαν αντιδραστικοί και οι δεξιοί να βρίσκονται από τη σωστή πλευρά. Το ζητούμενο ήταν ν’ ανατραπεί η κυβέρνηση της Ε.Κ. και η ίδια να «χρεωθεί» την πτώση της και άρα την «ανωμαλία». Το ζητούμενο ήταν ν’ ανατραπεί η Ένωση Κέντρου και ταυτόχρονα να διχαστεί.
Άρα τι έπρεπε να κάνουν; Να βρουν αποστάτες. Να βρουν δηλαδή ανθρώπους, οι οποίοι θα προδώσουν τα πάντα. Που θα προδώσουν τη δημοκρατία. Που θα προδώσουν τους ανθρώπους που τους ψήφισαν. Που θα προδώσουν την παράταξή τους. Που θα προδώσουν δηλαδή το Σύνταγμα της εποχής εκείνης. Γιατί αυτό είναι προδοσία και όχι μια απλή πολιτική επιλογή; Γιατί, όταν κυρίαρχη είναι η παραταξιακή λογική, τα πράγματα λειτουργούν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Γιατί ένας βουλευτής, ο οποίος διαφωνεί με τη λογική της ηγεσίας της παράταξής του, παραιτείται στο όνομα της δημοκρατίας. Παραιτείται της θέσης του βουλευτή, την οποία την κέρδισε ως μέλος μιας παράταξης και όχι ως άτομο. Όταν υπάρχει παραταξιακή λογική, η βουλευτική θέση ανήκει στην παράταξη και όχι στο πρόσωπο. Η διαφωνία οδηγεί στην παραίτηση του βουλευτή και όχι στην αποστασιοποίησή του. Απλά πράγματα. Όταν ένας παπάς διαφωνεί με την Ιερά Σύνοδο, παραιτείται και δεν παίρνει την εκκλησία —που λειτουργεί— για να εφαρμόσει το δικό του δόγμα. Η αποστασία είναι προδοσία του λαού. Είναι κλοπή ψήφων.
Οι Αμερικανοί γι’ αυτόν τον λόγο βγήκαν στους δρόμους και έψαχναν αποστάτες. Οι δολοφόνοι της ελληνικής δημοκρατίας έψαχναν Έλληνες συνενόχους. Τότε ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Μητσοτάκη. Γιατί; Γιατί η συνενοχή με τους Αμερικανούς θα τον «έδενε» για πάντα στις επιλογές τους. Το έγκλημα πάντα συνδέει τους συνενόχους μεταξύ τους. Ο ένας μπορεί να εκβιάζει τον άλλο και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αγνοεί ο ένας τον άλλο. Τη λογική του εγκλήματος τη γνώριζε ο Μητσοτάκης και σ’ αυτήν επένδυσε. Έτσι λειτουργούν οι συμμορίες. Με την ομαδική συνενοχή των μελών τους. Στη μαφία, για παράδειγμα, υπάρχουν μερικά «έθιμα», που διασφαλίζουν τη μόνιμη πίστη και την επίσης μόνιμη συνεργασία μεταξύ των μελών της συμμορίας. Ένα από αυτά τα «έθιμα» είναι ο εξαναγκασμός του κάθε νέου μέλους σε μια δολοφονία μπροστά σε μάρτυρες. Γιατί; Για να μπορούν ν’ απειλούν με καταστροφή αυτόν που θα επιχειρήσει να προδώσει τους «κάπο».
Το ανάλογο έγινε και σ’ αυτήν την περίπτωση. Ο Μητσοτάκης έκανε το «καθήκον» του απέναντι στον υπερατλαντικό «κάπο» και «σκότωσε» την ελληνική δημοκρατία. Υποθήκευσε τη ζωή του, την καριέρα του, την οικογένειά του και «εκτέλεσε» μπροστά σε μάρτυρες την ελληνική δημοκρατία. Το μέγεθος της προδοσίας του ήταν τέτοιο, που του επέτρεψε να «προσπεράσει» πολλούς από τους μέχρι τότε αντιπάλους του. Πολλοί στην Αθήνα ανησύχησαν για την εύνοια που θα μπορούσε ν’ απολαύσει ο Μητσοτάκης, εξαιτίας της εξυπηρέτησής του προς τους Αμερικανούς. Πολλοί ανησύχησαν με τα «πήγαινε-έλα» του στην πρεσβεία.
Μετά από αυτήν την εξυπηρέτηση ο «κάπο» δεσμεύτηκε να τον προστατεύει και να τον βοηθά, όποτε υπήρχε αυτή η ανάγκη. Αυτό ήταν το ζητούμενο για τον Μητσοτάκη. Να συνδέσει τον εαυτό του με τα αμερικανικά συμφέροντα. Να γίνει ο «άνθρωπός» τους στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα οι πάντες ήταν δεσμευμένοι στις υποχρεώσεις που συνεπάγεται ένα έγκλημα. Όταν συνέφερε τον Μητσοτάκη, θα τον φυγάδευαν από τη χώρα οι Αμερικανοί και όταν συνέφερε θα τον επαναπάτριζαν. Όταν θα μοίραζαν «πίτες» στην Ελλάδα, θα έπρεπε πάντα να κρατούν μεγάλο «κομμάτι» και για τον Μητσοτάκη.
Από τη στιγμή που έγιναν όλα αυτά, ήταν πολύ φυσιολογικό να «αυτοεξοριστεί» ο αποστάτης. Δεν μπορούσε εκείνη την εποχή να παραμείνει στην Ελλάδα. Κινδύνευε από τον πρώτο Έλληνα που θα τον έβρισκε μπροστά του. Από τους πολίτες κινδύνευε και όχι από τη Χούντα, όπως ο ίδιος πάντα διατεινόταν. Η Χούντα δεν είχε κανέναν λόγο να κυνηγάει τον «ευεργέτη» της και τον άνθρωπο που η μεγάλη μάζα των εχθρών της τον μισούσε θανάσιμα. Η Χούντα είχε συμφέρον να παραμείνει ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα, για να διχάζει την αντίπαλη παράταξη. Ευχής έργον θα ήταν για τη Χούντα να υπάρχει ο Μητσοτάκης και να προκαλεί εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις στο χώρο του Κέντρου.
Από αυτήν την πραγματικότητα προκύπτει κι ένα ερώτημα, το οποίο ακόμα δεν έχει απαντηθεί. Πού βρισκόταν ο Μητσοτάκης τη νύχτα του πραξικοπήματος; Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έπαιζε «πρέφα» με τους συγκρατούμενούς του. Κάποιοι όμως ισχυρίζονται —χωρίς να παίρνουν απάντηση— ότι ο Μητσοτάκης την κρίσιμη εκείνη νύχτα βρισκόταν στην αμερικανική πρεσβεία. Ποιο είναι το πιο πιθανό με βάση τη λογική; Να αφεθεί να συλληφθεί και να ρισκάρει να μπει στο ίδιο «κλουβί» με ανθρώπους που τον θεωρούσαν υπεύθυνο για τον πραξικόπημα και άρα τον μισούσαν θανάσιμα ή να πάει στους προστάτες του; Μέσα στο «κλουβί» θα έπαιζε «πρέφα» ή το «παιχνίδι των λυγμών»;
Το θέμα είναι ότι ο Μητσοτάκης έφυγε από την Ελλάδα σαν «αντιστασιακός». Την «κοπάνησε» από τη Χούντα και η Χούντα αντί να πιάσει και να «ρημάξει» την οικογένειά του —όπως ήταν η αγαπημένη της συνήθεια με τους αριστερούς— της έδωσε διαβατήριο για να μεταναστεύσει. Μέχρι και η Ντόρα τη διωκόμενη αντιστασιακή παριστάνει, εξαιτίας εκείνης της «φυγής«. Ο Μητσοτάκης συνέχισε οικογενειακώς την πολυτελή «αντίστασή» του στο Παρίσι. Εκεί «διωγμένος» και σε μια εποχή κατά την οποία δεν υπήρχε δυνατότητα εξαγωγής συναλλάγματος, ζούσε πολυτελώς χωρίς να εργάζεται. Τα παιδιά του πήγαιναν στα καλύτερα σχολεία, προφανώς με υποτροφίες «αντίστασης». Τα ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι τα λογικά. Πού τα έβρισκε τα χρήματα γι’ αυτού του είδους τη ζωή; Ποιος του τα έδινε, εφόσον δεν τα διέθετε ο ίδιος; Εδώ δεν μιλάμε για «διακοπές» δεκαπέντε ημερών και για «μασούρια» κρυμμένα στις φόδρες. Μιλάμε για ένα διάστημα πολλών χρόνων και το οποίο κανένας δεν μπορούσε να υπολογίσει πότε θα τελείωνε.
Τα όσα ύποπτα όμως τον αφορούν δεν σταματούν εδώ. Το πρόβλημά του από ένα σημείο και πέρα ήταν το πώς θα μεθόδευε την επιστροφή του. Το να προσπαθήσει να επιστρέψει επί Χούντας δεν είχε νόημα, εφόσον θα ακύρωνε την προηγούμενη «δραπέτευσή» του. Αν προσπαθούσε να γυρίσει μετά την πτώση της, θα υπήρχε πρόβλημα, γιατί οι πάντες θα τον περίμεναν με ανοιχτές «αγκάλες». Τι έκανε; Το τέλειο. Παραμονές της πτώσης της Χούντας επέστρεψε, για να τον συλλάβει η Χούντα και να τον κλείσει δήθεν φυλακή, ώστε η πτώση της να τον βρει στις φυλακές της και να «περάσει» σαν αντιστασιακός. Να περάσει απαρατήρητος στο κρίσιμο διάστημα και να μπει η περίπτωσή του στη λογική της «συγχώρεσης». Να προστεθεί στο κόστος το οποίο έπρεπε να πληρώσει ο λαός στο όνομα της εθνικής συμφιλίωσης.
Τα ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι τα εξής: Πώς γνώριζε ότι η Χούντα επρόκειτο να πέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα κι εγκατέλειψε την ασφάλεια του Παρισιού, για να επιστρέψει στην Ελλάδα ώστε να συλληφθεί και να φυλακιστεί; Πώς γνώριζε ότι επρόκειτο περί μιας βραχυπρόθεσμης κατάστασης, ώστε να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την οικογένειά του στο εξωτερικό; Αν συνδυαστεί η πτώση της Χούντας με την κυπριακή τραγωδία, ευνόητο είναι ότι θα έπρεπε να γνωρίζει και για την Κύπρο. Ποιος τον πληροφόρησε; Ένα άλλο ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: Συλλαμβάνεται ο διαβόητος Χανιώτης αποστάτης και φυλακίζεται. Πού είναι το πιο λογικό να φυλακιστεί από τους διώκτες του; Εκεί όπου θα είναι στη δυσχερέστερη θέση και άρα αδύναμος ν’ απειλήσει τους διώκτες του. Το λογικό δηλαδή ήταν να φυλακιστεί στον Έβρο ή στη Δράμα ή στη Φλώρινα. Πού φυλακίστηκε ο Χανιώτης αποστάτης; Στα Χανιά. Μάλιστα. Δεν γνωρίζουμε αν του δόθηκαν και τα κλειδιά από το κελί του.
Από τη στιγμή που μέσα στον «χαμό» επέστρεψε στην Ελλάδα, τα πάντα ήταν εύκολα γι’ αυτόν. Τα «αφεντικά» του δεν θα τον άφηναν έξω από την «πίτα» της μεταπολίτευσης. Από τη στιγμή που το «αριστερό» κομμάτι της «πίτας» το είχαν προορισμένο για τον Ανδρέα και ο χώρος μισούσε τον Μητσοτάκη, τι περίσσευε; Ο χώρος της δεξιάς. Αυτό το «κομμάτι» επέλεξαν να του δώσουν, εξασφαλίζοντας καί την ακεραιότητα της «πίτας» καί την ικανοποίηση του «σκύλου». Γιατί; Γιατί από την μία του βρήκαν στέγη και από την άλλη «φόρτωσαν» στη δεξιά την «πηγή» του κακού της άλλης πλευράς. Τους βόλευε να ελέγχουν καί τις δύο πλευρές. Τους βόλευε, για να ελέγχουν το τεχνητό κλίμα πόλωσης της μεταπολίτευσης. Γι’ αυτόν τον λόγο τον κάποτε τρομερό «διώκτη» της δεξιάς τον «βάπτισαν» δεξιό. Αυτοί τον «φόρτωσαν» στη ΝΔ. Αυτοί ανάγκασαν τη ΝΔ να τον συμπεριλάβει στα μέλη της. Αυτοί ανάγκασαν τη ΝΔ να του προσφέρει την ηγεσία της. Αυτοί ανάγκασαν σε ήττα τον Στεφανόπουλο και δεν γνωρίζουμε αν η Προεδρεία της Δημοκρατίας ήταν η «αποζημίωσή» του για εκείνη την ήττα.
Σ’ αυτό το διάστημα βέβαια προσπαθούσε ν’ «αποκαταστήσει» την τρομερά φθαρμένη εικόνα του. Τι έκανε; Ως γνήσιος αρχηγός συμμορίας, «θυσίασε» την κόρη του. Ως γνήσιος κερδοσκόπος «Αγαμέμνονας», θυσίασε την κόρη του για τα συμφέροντά του. Πάντρεψε την εικοσάχρονη τότε Ντόρα με έναν σχεδόν συνομήλικό του, αποδεικνύοντας ότι ο έρωτας εκτός από τυφλός έχει και άλλες παθήσεις. Πάντρεψε ένα μικρό κορίτσι με τον μεσόκοπο Παύλο Μπακογιάννη. Τον γεννηθέντα το 1935 παρακαλώ. Αν ζούσε σήμερα ο άνθρωπος αυτός, θα ήταν ένας εβδομηντάρης παππούλης. Γιατί το έκανε; Γιατί ο Μπακογιάννης είχε ένα καλό πολιτικό «προφίλ» και θα μπορούσε από πίσω του να «κρυφτεί» η συμμορία του αποστάτη. Η «αντιστασιακή» Ντόρα έγινε με αυτόν τον τρόπο η «Ιφιγένεια» της οικογένειας. Όπως συνέβη στα αρχαία Έπη, έτσι συνέβη και στα σύγχρονα «έπη» των Μητσοτάκηδων. Για να έχει αίσιο τέλος ο πόλεμος της συμμορίας, έπρεπε η «Ιφιγένεια» να θυσιαστεί και να παγιδευτεί με έναν πολλά υποσχόμενο γάμο. Οι φήμες της εποχής λένε ότι εκείνος ο γάμος παρέμενε τέτοιος μόνον στα χαρτιά. Οι φήμες μιλάνε για «ντοράκια» και για ανεξήγητα θεαματικές προόδους νεαρών στελεχών μέσα στη ΝΔ.
Με τον τρόπο αυτόν φτάσαμε στο περίφημο «βρώμικο» 1989. Τι έγινε τότε; Η μισή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, συμπεριλαμβανομένου και του αρχηγού της, βρίσκεται στα δικαστήρια με κατηγορίες περί διαφθοράς και ο «κουφός» τρομοκράτης πηγαίνει και σκοτώνει τον Παύλο Μπακογιάννη για διαφθορά. Η Ελλάδα «βοά» για τα «πάμπερς» της διαφθοράς και οι «τρομοκράτες» πηγαίνουν και σκοτώνουν έναν άσχετο, που, ακόμα και διεφθαρμένος να ήταν, η απόστασή του από την εξουσία ήταν τέτοια, που δεν του επέτρεπε ν’ αποκτήσει «μέγεθος» για την πρόκληση τρομοκρατικού χτυπήματος. Έναν πολιτικό, ο οποίος είχε σταδιοδρομία μερικών μηνών στην ελληνική βουλή. Είναι σαν να πάει κάποιος σε μια μεγάλη φονική φασαρία, να αγνοήσει επιδεικτικά τους εχθρούς του και να πάει να σκοτώσει το «κατοικίδιο» τους. Σ’ αυτήν την περίπτωση δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Αυτός ο άνθρωπος ή είναι πολύ βλάκας ή είναι πολύ πονηρός και κάπου αλλού αποβλέπει και το οποίο προφανώς δεν είναι αντιληπτό.
Ήταν δηλαδή βλάκες οι τρομοκράτες ή μήπως δεν ήταν τρομοκράτες αυτοί οι οποίοι εκτέλεσαν τον Μπακογιάννη; Θα ξεκινήσουμε τον συλλογισμό μας ανάποδα, για να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα. Ποιες ήταν οι συνέπειες αυτού του θανάτου; Επωφελήθηκε δηλαδή κανένας από αυτόν τον θάνατο; Ήταν «χρήσιμος» θάνατος, όπως ήταν αυτοί του Παναγούλη ή του Πέτρου; Θα κάνουμε απλές σκέψεις και τίποτε παραπάνω. Θα μπορούσε ο Μητσοτάκης να γίνει πρωθυπουργός χωρίς αυτόν τον θάνατο; Πριν από αυτόν τον θάνατο και με το μισό ΠΑΣΟΚ υπόδικο στα δικαστήρια απέτυχε να γίνει πρωθυπουργός. Μόνος του «έτρεξε» και βγήκε δεύτερος. Μόνος του το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει τον γραφικό Τζανή πρωθυπουργό. Έναν άνθρωπο από τον οποίο θυμόμαστε μόνον την καδένα του και τίποτε άλλο. Ο θάνατος του Μπακογιάννη και τα κλάματα της χήρας έκαναν τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό. Χωρίς αυτόν τον θάνατο θα «έσβηνε» ο Μητσοτάκης.
Σ’ ό,τι αφορά τη διαδοχή της δυναστείας ισχύει κάτι ανάλογο. Θα μπορούσε ο Μητσοτάκης να μεθοδεύσει τη διαδοχή του, αν δεν υπήρχε αυτός ο θάνατος; Ποια θα ήταν η ιστορία της οικογένειας με ζωντανό τον Μπακογιάννη; Ο Κυριάκος ήταν πολύ μικρός για να μπει στο παιχνίδι της διαδοχής και η Ντόρα ήταν πολύ «βαθιά» μέσα στην κουζίνα, για να βγει από αυτήν. Η Ντόρα θα παρέμενε μια καλή «νοικοκυρά» και δεν θα εμφανιζόταν όπως εμφανίζεται σήμερα. Το πολύ-πολύ να την καλούσαν σε κάποια κοινωνική εκδήλωση δεύτερης σειράς, εφόσον ήταν σύζυγος ενός βουλευτή ανάλογης σειράς. Στην καλύτερη περίπτωση να ήταν σύζυγος υπουργού. Τίποτε παραπάνω. Ο θάνατος δηλαδή του Μπακογιάννη ήταν καταλυτικός τόσο για την πορεία τού αποστάτη όσο και για την πορεία της κόρης του.
Χωρίς αυτόν τον «χρήσιμο» θάνατο ο Μητσοτάκης θα εξαναγκαζόταν σε παραίτηση από την ηγεσία της ΝΔ, εφόσον κανένα κόμμα δεν δέχεται την ήττα χωρίς αντίπαλο. Θα καθηλωνόταν στο επίπεδο ενός Ράλλη, ενός Αβέρωφ ή ενός Έβερτ. Τα ανάλογα θα συνέβαιναν και στη ζωή της Ντόρας. Χωρίς αυτόν τον «χρήσιμο» θάνατο η Ντόρα δεν θα υπήρχε καν. Θα ήταν ακόμα μια από τις πολλές αργόσχολες Αθηναίες, που ασχολούνται μόνον με τα νύχια τους. Μια κόρη πλουσίου, που απλά θα έτρωγε από τη «λεία» της οικογένειας. Μια Αθηναία, που οι διαδρομές της θα περιορίζονταν ανάμεσα στο σπίτι, στο κομμωτήριο και καμιά επίσκεψη σε κάποιο φιλικό σπίτι. Με το Μετρό θα πήγαινε σήμερα στους ολυμπιακούς αγώνες, αν και εφόσον βέβαια έβρισκε εισιτήρια. Όλα αυτά άλλαξαν θεαματικά μετά τον «χρήσιμο» θάνατο του Παύλου Μπακογιάννη.
Αυτό το οποίο μας ενδιαφέρει τώρα, είναι να βρούμε το «κόστος» αυτού του θανάτου γι’ αυτούς που καλώς ή κακώς επωφελήθηκαν. Το «κόστος», που μετράται με πραγματικά κέρδη και ζημιές και όχι με τηλεοπτικά δάκρυα. Μιλάμε για τον θάνατο ενός ανθρώπου, ο οποίος υποτίθεται ήταν «δικός» τους άνθρωπος. Άρα τι ψάχνουμε; Να βρούμε πόσο «δικός» τους ήταν. Πόσο δικός σου μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος είναι ξένος; Γαμπρός ήταν ο Μπακογιάννης και μάλιστα σε έναν γάμο που «έδυε». Τον καιρό της δολοφονίας του τις περισσότερες φορές κοιμόταν στο γραφείο του και όχι στο σπίτι του. Αυτό δεν έχει σχέση με την κουτσομπολίστικη παραπληροφόρηση, παρά προκύπτει από την ακροαματική διαδικασία, εφόσον κάποιοι τον παρακολουθούσαν με σκοπό να τον δολοφονήσουν.
Όταν είσαι Μητσοτάκης και θυσιάζεις την εικοσάχρονη κόρη σου για τα συμφέροντα της οικογένειας, πόσο μπορείς να λυπηθείς, όταν ο θάνατος ενός ξένου μπορεί να εκτοξεύσει στα ουράνια τα συμφέροντα αυτά; Πόσο μπορείς να λυπηθείς, όταν είσαι ένας συμφεροντολόγος, όπως ο Μητσοτάκης; Όσο και να κλαις, φαίνεται στα μάτια σου αν κάτι υπολογίζεις ή όχι. Εμείς δηλαδή δεν λέμε ότι ο Μητσοτάκης σκότωσε τον Μπακογιάννη. Εμείς λέμε ότι, μόλις έμαθε ο Μητσοτάκης γι’ αυτόν τον θάνατο, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν υπολογισμοί. Είμαστε βέβαιοι ότι πρώτα υπολόγισε τα κέρδη τα οποία θα προέκυπταν από αυτόν τον θάνατο και μετά άφησε τη «θλίψη» να τον «πνίξει». Ο άνθρωπος είναι άρρωστος με τα συμφέροντά του. Τον ίδιο του τον θάνατο μπορεί από τώρα να έχει σχεδιάσει πώς να τον εκμεταλλευτεί. Μπορεί από τώρα να έχει αποφασίσει ποιο από τα εγγόνια του στον επικήδειό του θα πει καμιά παπανδρεϊκού τύπου «ατάκα» του στυλ «…τα έμαθες τα νέα παππού»; Μπορεί από τώρα να έχει αποφασίσει ποιο από τα εγγόνια θα κάνει τι. Μπορεί από τώρα να έχει βγάλει το «χρίσμα» για το ποιο εγγόνι έχει το κληρονομικό «χάρισμα».
Πυροβόλησε ένας τρελός — ήταν σίγουρα τρελός, για να μην πετύχει έναν τέτοιο μεγάλο στόχο — …τη Ντόρα και η πρώτη κίνησή του δεν ήταν να τη δει ή να σκεφτεί τι θα κάνουν ως οικογένεια — και άρα με τα μέσα που διαθέτουν — για ν’ αποτρέψουν στο μέλλον μια ανάλογη δυσάρεστη κι επικίνδυνη κατάσταση. Η πρώτη κίνησή του ήταν να ζητήσει υλικά αγαθά από το κράτος. Η πρώτη κίνησή του ήταν να ζητήσει θωρακισμένη λιμουζίνα. Να ζητήσει από το κράτος να ξοδευτεί, για να μην ξοδευτεί ο ίδιος. Αυτό τον ενδιαφέρει πρώτα απ’ όλα και μετά όλα τ’ άλλα. Το ίδιο συμβαίνει και με την υπόλοιπη οικογένεια. Η Ντόρα πήγε για «εισπράξεις» στην Ευρυτανία και ούτε για συμβολικούς λόγους δεν κοιμήθηκε στο σπίτι των πεθερικών της. Η Ντόρα έφτασε στο σημείο να ξαναπαντρευτεί και δεν εγκαταλείπει το όνομα-περιουσία.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί απλούστατα από αυτά προκύπτουν ορισμένοι προβληματισμοί. Αν κάποιοι γνώριζαν όλα αυτά τα οποία ισχυριζόμαστε, πιθανόν να προσπάθησαν να «βοηθήσουν» τον Μητσοτάκη με αυτήν την πράξη. Πώς πηγαίνει ένας φίλος εν αγνοία σου και με δική του ευθύνη και σου αγοράζει κάτι το οποίο έχεις ανάγκη για να στο κάνει δώρο; Απλά πράγματα. Αν μάθεις ότι ένας φίλος σου θέλει να κάνει ομελέτα και γνωρίζεις ότι δεν έχει αβγά, δεν σου περνάει από το μυαλό να του κάνεις μια ευχάριστη έκπληξη και να του τα πας δώρο; Αν δηλαδή κάποιοι «φίλοι» του Μητσοτάκη γνώριζαν την οικογενειακή κατάσταση του Μπακογιάννη και γνώριζαν και τον χαρακτήρα του αποστάτη, δεν είχαν λόγους να είναι επιφυλακτικοί.
Κέρδη του προσέφεραν χωρίς πραγματική ζημιά, εφόσον δεν πείραξαν κάποιο πραγματικό μέλος της οικογένειάς του. Αυτό είναι το ζητούμενο να μάθουμε κάποτε. Ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι σκότωσαν τον Μπακογιάννη; Ποιοι έβαλαν τα «αβγά» για να κάνει «ομελέτα» ο Μητσοτάκης; Ποιοι μπορούσαν ν’ αναλάβουν μια δολοφονική επίθεση τόσο μεγάλου βαθμού δυσκολίας; Δεν είναι εύκολο να σκοτώσεις μέρα μεσημέρι στο Κολωνάκι έναν φυλασσόμενο βουλευτή. Δεν είναι εύκολο χωρίς εσωτερική πληροφόρηση να μάθεις τις συνθήκες φύλαξής του.
Αυτά είναι δύσκολα πράγματα και απαιτούν επαγγελματισμό. Μόνον μυστικές υπηρεσίες μπορούν να φέρουν εις πέρας τέτοιου είδους ενέργειες. Και πάλι θα ισχυριστούμε τα ίδια πράγματα. Για όσο διάστημα δεν είχε «εξαρθρωθεί» η 17 Νοέμβρη, όλοι πιστεύανε ότι θα μπορούσαν να είναι οι τρομοκράτες αυτοί οι οποίοι τον σκότωσαν, εφόσον τους φαντάζονταν κάτι σαν παράνομους Τζέιμς Μποντ ή σαν Φαντομάδες. Από τη στιγμή που γνώρισε ο κόσμος τους καταδικασθέντες σαν δολοφόνους της 17 Νοέμβρη, έπαψε να πιστεύει ότι αυτοί είναι οι δολοφόνοι του Μπακογιάννη. Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν προκύπτει ούτε από την ακροαματική διαδικασία. Αυτά τα οποία λέγανε οι «ομολογήσαντες» δεν είχαν καμία σχέση με τα όσα είδαν οι αυτόπτες μάρτυρες. Για τον γράφοντα τα πράγματα είναι απλά. Αυτοί οι οποίοι σήμερα είναι φυλακισμένοι, δεν είναι άξιοι ούτε μια πίτσα να παραδώσουν. Ο χοντρός θα την έτρωγε και ο αγράμματος δεν θα έβρισκε τη διεύθυνση.
Απ’ όλα αυτά όμως που ισχυριζόμαστε δεν προκύπτουν αντικειμενικές κατηγορίες. Συμβαίνει αυτό το οποίο είπαμε και για την περίπτωση του Παπανδρέου. Η εκτίμησή τους δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σφαίρα του υποκειμενικού. Όσο εύκολα μπορεί να συμφωνήσει κάποιος ότι οι συνέπειες αυτών των πράξεων ξεφεύγουν από τα όρια της πολιτικής και έχουν και ποινικές προεκτάσεις, άλλο τόσο εύκολα μπορεί και να διαφωνήσει. Μπορεί ο Μητσοτάκης από βλακεία να πραγματοποίησε την αποστασία. Μπορεί να μην εκτίμησε καλά την κατάσταση. Θα τον κατηγορήσει κανένας για τη βλακεία του; Είναι θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου η βλακεία. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι να τον αγαπούσαν και πραγματικά να τον βοήθησαν. Αυτοί οι άνθρωποι να τον φυγάδευσαν και οι ίδιοι άνθρωποι να τον πληροφόρησαν για τα προβλήματα της Χούντας, ώστε να επιστρέψει στον κατάλληλο χρόνο. Μπορεί να μην συνέβη τίποτε απ’ όλα αυτά και να ήταν απλά τυχερός. Όλα δηλαδή όσα ισχυριζόμαστε μπορεί και να είναι αποτελέσματα τύχης. Θα τον κατηγορήσουμε επειδή ήταν τυχερός;
Τα ανάλογα συμβαίνουν και με τη Ντόρα. Μπορεί η γυναίκα να ήταν τυχερή μέσα στην ατυχία της. Είχε έναν άτυχο γάμο, ο οποίος έγινε τύχη μετά τη θεαματική διάλυσή του, εφόσον έτσι κι αλλιώς αυτή η διάλυση ήταν αναπόφευκτη. Μπορεί πράγματι να επωφελήθηκε από τον θάνατο του συζύγου της και να έγινε ισχυρή επιδιδόμενη στην «τυμβωρυχία». Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία χήρα που σκυλεύει τον νεκρό σύζυγό της. Αυτά όλα δεν αποτελούν στοιχεία για να την κατηγορήσουμε. Μπορεί να την αμφισβητούμε ως προς την ηθική της αλλά μέχρι εκεί. Η ανηθικότητα δεν είναι έγκλημα, που τιμωρείται από τον νόμο.
Άρα τι κάνουμε σ’ αυτήν την περίπτωση; Στην περίπτωση του Μητσοτάκη αναζητούμε μόνον εκείνα τα στοιχεία που να τον ενοχοποιούν πραγματικά. Ποια είναι αυτά; Οι φήμες της εποχής λένε ότι οι Αμερικανοί, αναζητώντας αποστάτες, περιφέρονταν στους δρόμους με βαλίτσες γεμάτες δολάρια. Αυτές τις φήμες δεν τις σκόρπισαν περαστικοί στο δρόμο, που τους είδαν με βαλίτσες και κατάλαβαν τι περιείχαν. Αυτές οι φήμες προφανώς βγήκαν στη «φόρα» από ανθρώπους που τους προτάθηκε η αποστασία κι αρνήθηκαν. Από ανθρώπους που είδαν το «χρώμα» του αμερικανικού χρήματος. Αλλιώς δεν μπορεί να βγει μια τέτοια φήμη. Χιλιάδες φιλοαμερικανικές θέσεις έχουν πάρει πολιτικοί μας, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ η φήμη ότι πληρώθηκαν γι’ αυτές.
Η φήμη δηλαδή είναι ο «καπνός» στην υπόθεση και εμείς αναζητούμε τη «φωτιά». Το ερώτημα εδώ είναι το εξής: Ο Μητσοτάκης την αποστασία την έκανε δωρεάν, επειδή αυτή ήταν η πολιτική του εκτίμηση ή πληρώθηκε για να την κάνει; Το πρώτο είναι πολιτικό λάθος από το οποίο δεν προκύπτει ποινική ευθύνη, ενώ το δεύτερο είναι έγκλημα. Γνωρίζει το ελληνικό κράτος το «πόθεν έσχες» του Μητσοτάκη εκείνη την εποχή; Χτύπησε κανένας εισαγγελέας την πόρτα του, για να μάθει την αλήθεια; Μπορεί τα πάντα να ήταν ψέματα πολιτικών του αντιπάλων ή αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας κάποιων πολιτών. Το κράτος γνωρίζει τι ήταν όλα αυτά; Διερεύνησε την υπόθεση; Ας το έκανε, για να προστατεύσει τον πολίτη Μητσοτάκη από τις ανυπόστατες φήμες. Το έκανε; Γιατί άφησε να κυκλοφορεί μια φήμη, που «μόλυνε» την πολιτική ζωή;
Πώς αμύνθηκε ο Μητσοτάκης σ’ αυτήν την κατάσταση; Πάγια τακτική του Μητσοτάκη είναι να κρύβεται πίσω από την περιουσία της Μαρίκας. Αυτή βέβαια είναι μια πάγια οικογενειακή τους τακτική, εφόσον όλοι τους ήταν εκτός των άλλων και γνωστοί προικοθήρες. Από γυναικείες κιλότες ξεκινάνε το χτίσιμο των περιουσιών τους. Το ίδιο έκανε και ο θείος του ο Βενιζέλος. Όταν δεν μπορούν να εξηγήσουν τον παρανόμως αποκτηθέντα πλούτο, κρύβονται πίσω από τις «προίκες». Το λεπτό σημείο εδώ είναι το εξής: Τα έξοδα στο Παρίσι εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να τα δικαιολογήσει η ελληνική «προίκα» της Μαρίκας. Όσο μεγάλη κι αν ήταν, δεν μπορούσε να τον βοηθήσει. Γιατί; Γιατί εκείνη την εποχή απαγορευόταν η εξαγωγή συναλλάγματος. Ήταν παράνομο να έχει κάποιος Έλληνας καταθέσεις σε ξένες τράπεζες. Ποιος λοιπόν πλήρωνε τα έξοδα της οικογένειας στο Παρίσι;
Ο μαφιόζος Μητσοτάκης, δηλαδή, αν την «πατήσει», θα την «πατήσει» από το σύνδρομο «Αλ Καπόνε». Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο δικός μας γκάνγκστερ, όπως και ο όμοιός του στις ΗΠΑ, δεν θα την «πατήσει» από τα τρομερά εγκλήματά του, αλλά από την «τσέπη» του. Αυτή είναι η μοίρα των ικανών μαφιόζων. Αυτή είναι η κατάρα του σιναφιού τους. Τα εγκλήματα κρύβονται, ενώ ο πλούτος όχι. Αν αποφασίσει σήμερα το ελληνικό κράτος ν’ ανοίξει τους λογαριασμούς της οικογένειας Μητσοτάκη, θα βρεθεί προ εκπλήξεων. Την Αφρική να κληρονομούσε η Μαρίκα, δεν θα μπορούσε να «κρυφτεί» ο αποστάτης πίσω από την προίκα της. Η οικογένεια Μητσοτάκη είναι μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της χώρας. Μια από τις πλουσιότερες πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης.
Το πώς κατόρθωσε ο αποστάτης εν μέσω διωγμών, εξοριών και «θυσιών» για την πατρίδα να δημιουργήσει μια τέτοια περιουσία, αυτό μόνον ο ίδιος μπορεί να μας το εξηγήσει. Πώς κατόρθωσε ο εκ Χανίων ορμώμενος φτωχοπρόδρομος να γίνει μεγιστάνας, χωρίς ποτέ ν’ ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο εκτός από την πολιτική; Αυτό μπορεί να το εξηγήσει κανείς; Μπορεί να εξηγήσει ο Μητσοτάκης τον οικογενειακό του πλούτο; Αν δηλαδή τον Παπανδρέου τον «κυνηγάνε» πτώματα, τον Μητσοτάκη τον «κυνηγάνε» βαλίτσες γεμάτες χρήματα και λογαριασμοί ξενοδοχείων, κολεγίων κλπ..
Εδώ βέβαια αποκαλύπτεται και το μεγαλύτερο σφάλμα της μέχρι τώρα πορείας του. Το σφάλμα το οποίο η ευφυΐα του αποστάτη δεν εντόπισε, αλλά το εντόπισε το ένστικτο της Μαρίκας. Παραμονές της «εξόδου» του από τον μάταιο κόσμο μας, εγκατέλειψε τη βουλευτική ιδιότητα και ως εκ τούτου τη βουλευτική ασυλία. Σήμερα είναι περισσότερο ευάλωτος από ποτέ κι αυτό δεν περνά απαρατήρητο από πολλούς «φίλους» του. Κινδυνεύει άμεσα, αν κάποιοι πολίτες αρχίσουν να «παροτρύνουν» δημόσιες υπηρεσίες να κάνουν αυτό το οποίο έπρεπε να κάνουν αυτεπαγγέλτως και δεν το έκαναν. Είναι εθνική υπόθεση ν’ ανοιχτούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί της οικογένειας Μητσοτάκη. Γιατί; Γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο θα μάθουμε κρυφές «πτυχές» της ιστορίας μας. Η «καταγωγή» τής κάθε κατάθεσης θα μας δίνει εξηγήσεις για πολλά εθνικά μας θέματα.
Φτάνοντας σ’ αυτό το σημείο, μπορούμε να καταλάβουμε και ορισμένα άλλα πράγματα. Η μεγάλη αγωνία των Παπανδρέου και των Μητσοτάκηδων για τη δίκη της 17 Νοέμβρη μπορεί να μην γεννήθηκε από την αγάπη τους προς τη δικαιοσύνη. Μπορεί όλοι αυτοί να βιάζονταν να κλείσουν οι φάκελοι που τους απειλούσαν. Οι οικογενειακές διαδοχές είχαν γίνει και τα πράγματα είχαν πάρει τον «δρόμο» τους. Δεν τους συνέφερε όλους αυτούς να εκκρεμούν υποθέσεις, οι οποίες θα γίνονταν αντικείμενο έρευνας για κάποιους περίεργους. Με τη δίκη της 17 Νοέμβρη «έκλειναν» οι φάκελοι που τους απειλούσαν. Με τη βοήθεια των υπερατλαντικών αφεντικών κατάφεραν να κλείσουν φακέλους, οι οποίοι θα μπορούσαν να καταστρέψουν τις δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες της χώρας. Μέσα στα δικαστήρια τα πτώματα των Πέτρου και Μπακογιάννη «θάφτηκαν» νύχτα και για δεύτερη φορά.
Απλά, επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τους Μητσοτάκηδες, θα πρέπει και σ’ αυτό το σημείο ν’ αναζητήσουμε το κέρδος τους. Ήταν αδύνατον ν’ αφήσουν μια τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη και να μην την εκμεταλλευτούν. Ήταν αδύνατον να αγνοήσουν τα ένστικτά τους. Ήταν αδύνατον να μην συνδυάσουν το τερπνόν με τα του ωφελίμου. Τι έκαναν; Μετέτρεψαν τη δίκη της 17 Νοέμβρη σε οικογενειακό σώου, για να βολέψουν και τα παιδιά της Ντόρας. Αφού βρήκαν τον «παπά», να μην τον εκμεταλλευτούν; Τα «έσπρωξαν» όσο δεν έχει «σπρωχτεί» κανένας άλλος στην Ελλάδα. Χρησιμοποίησαν τα κανάλια και άρα το δημόσιο κεφάλαιο όπως χρησιμοποιεί κάποιος το χωράφι του. Μέχρι και πανελλήνιο διάγγελμα τους έδωσαν τη δυνατότητα να κάνουν.
Μιλάμε για απίθανα πράγματα. Μαθαίνουμε ότι καί τα δύο «ορφανά» σκοπεύουν να μπουν στην «οικογενειακή» τους βουλή. Μαθαίνουμε ότι κι αυτά, μιμούμενα τον θείο Κυριάκο, έχουν «παρκάρει» σε πολυτελή κρατικά «stand by». Μαθαίνουμε ότι κι αυτά, μιμούμενα την επιτυχή πρακτική της παντρεμένης χήρας μάνας τους, θα ξεκινήσουν τις «εισπράξεις» τους από την Ευρυτανία. Η Ευρυτανία γι’ αυτούς είναι προφανώς κάτι σαν οικογενειακός «κουμπαράς» για τη δύσκολη ώρα. Οι Ευρυτάνες γι’ αυτούς είναι κάτι σαν ραγιάδες, που πρέπει υποχρεωτικά να τους καταβάλουν τον κεφαλικό «φόρο».
Το τρομερότερο κι απεχθέστερο όμως που ακούσαμε ήταν κάτι άλλο. Επειδή ο γαμπρός της Ντόρας έχει κι αυτός πολιτικές φιλοδοξίες, πρόσθεσε κι αυτός στο επίθετό του τον «τίτλο» Μπακογιάννης. Δημήτριος Ζαφειριάδης-Μπακογιάννης είναι το νέο όνομά του. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Έχουν εξευτελίσει τα πάντα. Τον Μπακογιάννη δεν τον «θάβουν» απλά για δεύτερη φορά. Τον «ξεγυμνώνουν» για πολλοστή φορά. Αυτό κάνουν κάθε φορά που χρειάζονται κάτι. Τον «ξεθάβουν» και τον «γδύνουν». Ό,τι μπορούν να πάρουν από αυτόν το έχουν πάρει. Με τα «ρούχα» του βολεύτηκε η χήρα και με τα «εσώρουχά» του θα βολευτούν τα «ορφανά». Μέσα στον χαμό προσπάθησε και ο γαμπρός της Ντόρας ν’ αρπάξει τα «παπούτσια» του. Αυτήν τη μοίρα επιφύλασσαν για το αυτοδημιούργητο φτωχόπαιδο από τη Βελωτά.
Αν μπορούσε να «δει» ο Μπακογιάννης τι συμβαίνει σήμερα, είναι βέβαιο ότι θα μισούσε το γυφτοσόι, που έχει μετατρέψει σε «μπακάλικο» τον τάφο του. Θα τους μισούσε πιο πολύ και από τη Χούντα. Θα μισούσε αυτούς που δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να μας αποδεικνύουν ότι θεωρούν «τύχη» τους τον θάνατό του. Ας προσπαθήσει ένας λογικός άνθρωπος να μας πείσει για το αντίθετο. Να μας πείσει ότι όλους αυτούς τους —αποδεδειγμένα πλέον— αδίστακτους άρπαγες, τους συνέφερε να είναι ζωντανός σήμερα ένας εβδομηντάχρονος κοινός βουλευτής. Η χαρά από την επιτυχή επέλασή τους στον δημόσιο βίο δεν τους αφήνει να κρυφτούν. Η απληστία τους σ’ ό,τι αφορά τους στόχους τους δεν τους αφήνει να κρυφτούν. Γι’ αυτόν τον λόγο είμαστε βέβαιοι ότι θα τους μισούσε. Θα μισούσε αυτούς που μας αποδεικνύουν καθημερινά ότι τον Μητσοτάκη έχουν πατέρα και «μαγαζί» τον Μπακογιάννη.
Αυτό συμβαίνει στην κυριολεξία. Ο νεαρός γιος της Ντόρας μας το αποδεικνύει με τη στάση του. Είναι ένας γνήσιος Μητσοτάκης, ο οποίος αισθάνεται κύριος μέτοχος της εταιρείας «Μπακογιάννης Α.Ε.» Ως Μητσοτάκης είναι θρασύς κι αχάριστος και ως μέτοχος της «εταιρείας» φροντίζει ό,τι κάνει να το κάνει υπό τον τίτλο του γιου του δολοφονηθέντος. Αυτά όλα δεν είναι δικές μας εικασίες. Αυτά αποκαλύφθηκαν στη διένεξή του με τη γνωστή εφημερίδα «Ελευθεροτυπία». Τι συνέβη εκεί; Η «Ελευθεροτυπία» είχε το «θράσος» να κρίνει ένα άρθρο-δόγμα του νεαρού. Η «Ελευθεροτυπία» είχε την αφελή εντύπωση ότι μπορούσε να κρίνει τον «ιδιοκτήτη» της τρομοκρατικής «ευαισθησίας» στη χώρα μας. Εισέπραξε τον τίτλο του «συνενόχου» και «συνοδοιπόρου» της οργάνωσης και ησύχασε.
Προφανώς η «Ελευθεροτυπία» δεν κατάλαβε ότι έχει να κάνει με έναν θρασύ κι αχάριστο Μητσοτάκη. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ο νεαρός γόνος της οικογένειας είναι θρασύς κι αχάριστος. Είναι θρασύς, γιατί θέλει να «παρελάσει» στον δημόσιο βίο, χωρίς να κρίνεται και γι’ αυτό «υπογράφει» τα άρθρα του σαν «θύμα». Είναι θρασύς, γιατί θέλει να «καπελώσει» τους ανθρώπους της γενιάς του χωρίς κανένα άλλο προσόν, παρά με ένα αγορασμένο πτυχίο των ΗΠΑ. Είναι όμως ταυτόχρονα κι αχάριστος. Γιατί; Γιατί, ενώ είναι ο ίδιος καθαρά δημιούργημα των ΜΜΕ, δεν διστάζει να επιτεθεί στα ίδια τα μέσα, όταν αυτά τον κρίνουν. Ενώ η «Ελευθεροτυπία» είναι ένα «εργαλείο» της οικογένειας, που τη βαστά πάντα στην επικαιρότητα, βρήκε τον «μπελά» της από αυτόν που είναι ευεργετούμενός της.
Η επίθεσή μας στον νεαρό δεν είναι άδικη, γιατί πλέον υπάρχει ως δημόσιο πρόσωπο και αυτά τα πρόσωπα κρίνονται. Αν ήταν ένα απλό θύμα της τρομοκρατίας και καθόταν σπίτι του, δεν θ’ ασχολούμασταν καν με την περίπτωσή του. Δεν ασχοληθήκαμε με κανέναν όμοιό του και δεν θ’ αλλάζαμε την τακτική μας απέναντι σ’ αυτόν. Από τη στιγμή όμως που όχι μόνον διεκδικεί τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά και τρώει ήδη από τα δημόσια ταμεία, είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Αυτήν τη στιγμή καταλαμβάνει μια δημόσια θέση, που μπορεί να ήταν όνειρο ζωής και κατάληξη καριέρας για έναν άλλο Έλληνα. Αυτήν τη στιγμή προετοιμάζεται για τη βουλή, που μπορεί ν’ αποτελεί στόχο ζωής για κάποιον άλλον Έλληνα — περισσότερο χρήσιμο — και με περισσότερα προσόντα από αυτά του «κλαίοντος».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Το μεγάλο ριφιφί Μητσοτάκη – Γλύξμπουργκ στο Τατόι
Η εικόνα του τέως βασιλιά να σπαράζει στο κλάμα στην κηδεία του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κάνει το γύρο του διαδικτύου. Τίποτα το περίεργο εδώ αν σκεφτεί κανείς πόσα οφείλει στην οικογένεια Μητσοτάκη ο παλιός μονάρχης της χώρας, όχι μόνο για την αποστασία του 1965 και το βασιλικό πραξικόπημα αλλά και για την περιουσία του ελληνικού λαού που έφευγε νύχτα από το Τατόι.
Αντί άλλου σχολίου αναδημοσιεύουμε το χρονικό, που είχε παρουσιάσει πριν από δέκα χρόνια η εφημερίδα Εθνος, για την απομάκρυνση της εθνικής περιουσίας εξαιτίας και της παρέμβασης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Γράφει ο Tάκης Kατσιμάρδος
Tα όσα κωμικοτραγικά διαδραματίστηκαν στο Λονδίνο με τη δημοπρασία του οίκου Kρίστις δεν συνιστούν μια αυτοτελή ιστορία. Eίναι η συνέχεια της «μεγάλης ληστείας» του 1991, που διέπραξαν νομοτύπως μεν, αλλά λάθρα και παρανόμως εθνικώς η τότε κυβέρνηση της NΔ υπό τον K. Mητσοτάκη και οι Γλίξμπουργκ.
Tη βδομάδα, που μας πέρασε, απλώς ρευστοποιήθηκαν «κλοπιμαία» της εποχής εκείνης. Kατά κάποιον τρόπο συμπληρώθηκε το έργο, που άρχισε να παίζεται τότε. Σε τελευταία ανάλυση με τη στάση της η σημερινή κυβέρνηση Kαραμανλή και με το εξώδικο Bουλγαράκη, για… τα μάτια του κόσμου, το άφησε να ολοκληρωθεί. Aν και μάλλον ο επίλογος δεν γράφτηκε ακόμη, αφού μάλλον πρέπει να αναμένονται στο μέλλον κι άλλες δημοπρασίες για τα αμέτρητα άλλα αντικείμενα που κλάπηκαν τότε «νομίμως».
Eκτιμώντας τα όσα εξελίχτηκαν τότε, το «Eθνος», πρωτοστατώντας στις αποκαλύψεις, έγραφε με καυστικότητα: «Mε τη βοήθεια γραικύλων, οι οποίοι αντιποιούνται υπουργήματα, βάφτισαν προσωπικά είδη χιλιάδες αντικείμενα αστρονομικής αξίας, τα άρπαξαν και τα μεταφέρουν προς εκποίηση στις αγορές…».
Η αρπαγή
H επισήμανση αυτή γίνεται πριν από δεκαέξι χρόνια (19 Φεβρουαρίου 1991), ενώ εξελισσόταν το μεγάλο «ριφιφί» στο Tατόι, με τα περιβόητα εννέα κοντέινερ, που άρπαζαν οι Γλίξμπουργκ για να μεταφέρουν στο Λονδίνο ως «οικογενειακή οικοσκευή». Προέβλεπε ακόμη τότε το «Eθνος» ότι οι θησαυροί «θα βγουν στο σφυρί» και ότι «αναμένεται η εμφάνισή τους στις δημοπρασίες».
Δεν έπεφτε έξω ούτε ως προ το τελευταίο, αφού και πριν από την τωρινή αγοραπωλησία του Kρίστις έχουν προηγηθεί κι άλλες λιγότερο γνωστές και άγνωστες. Oπως οι εκποιήσεις «προικώων» της Φρειδερίκης παλιότερα (1975-1980). Για παράδειγμα τότε μια ταμπακέρα του Mεγάλου Φρειδερίκου της Πρωσίας πουλήθηκε για 86.000 λίρες, ένας πίνακας του ζωγράφου Aϊβαζόφσκι για 24.000 κ.τ.λ.
Σήμερα, με τις ανακοινώσεις τους γύρω από τη δημοπρασία ο Kωνσταντίνος και το περιβάλλον του παραδέχονται εμμέσως, προκειμένου να στηρίξουν τα σενάριά τους (άλλος «ξεπουλά τα ασημικά» κι όχι αυτοί), ότι κι άλλα πολλά είχαν βγει στο σφυρί κρυφά. Aνάμεσα στα πωλούμενα παραδέχονται ότι υπήρχαν και αντικείμενα που αφαιρέθηκαν κατά «τη γκανγκστερική επιχείρηση» του 1991 (ο χαρακτηρισμός δεν είναι ο χειρότερος κι έχει γίνει στη Bουλή της περιόδου εκείνης). Διότι για να υπάρχουν τέτοια σημαίνει ο Kωνσταντίνος τα πούλησε…
Πάντως ανεξαρτήτως των επιμέρους πτυχών της υπόθεσης και του ενδο-Nεοδημοκρατικού καβγά για τον χειρισμό της, η ουσία είναι πως η σημερινή κυβέρνηση αποδείχτηκε αντάξιος χειριστής της προκατόχου της. Aλλωστε αρκετά πρόσωπα που συμμετείχαν τότε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη «δωρεά» δημόσιας περιουσίας στους τέως, είναι στελέχη της κυβερνητικής παράταξης.
EΦYΓAN ΣAN TOYΣ KΛEΦTEΣ
Στο σκοτάδι η επιχείρηση με τα κοντέινερ
O Γλίξμπουργκ και το περιβάλλον του σήμερα θεωρούν συκοφαντικά όσα λέγονται για «ριφιφί» το 1991 και για φυγάδευση (εξέδωσαν μάλιστα και σχετική ανακοίνωση). Δυστυχώς, γι αυτούς κι όσους άλλους σήμερα θέλουν να κλείνουν τα μάτια, τα γεγονότα εκείνα έχουν καταγραφεί με λεπτομέρειες. Δεν συνιστούσαν μόνο λεηλασία, αλλά και πολιτικό-οικονομικό σκάνδαλο πρώτου μεγέθους για την εποχή. Διαρκείας μάλιστα, όπως αποδεικνύεται.
Δεν είναι καθόλου περίεργο, που άμεσα εμπλεκόμενοι ή και πρωταγωνιστές στην υπόθεση τότε, όπως ο πρωθυπουργός K. Mητσοτάκης, ο υπουργός Oικονομικών I. Παλαιοκρασσάς, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος B. Πολύδωρας…σφυρίζουν αδιάφορα.
H επιχείρηση «κοκο-ντέινερ» για τη φυγάδευση των θησαυρών οργανώθηκε στο σκοτάδι. Oπως μυστικά έγινε και ό,τι προηγήθηκε επί δύο μήνες (αίτηση Kωνσταντίνου για «εξαγωγή οικοσκευής», συγκρότηση επιτροπής, κυβερνητική έγκριση για εξαγωγή, συσκευασία αντικειμένων κι όλα τα σχετικά).
H μυστική επιχείρηση αποκαλύφτηκε μόλις τα ξημερώματα της τελευταίας Kυριακής της Aποκριάς (17 Φεβρουαρίου). Aγνωστος φορτοεκφορτωτής τηλεφώνησε σε εφημερίδες κι έδωσε την πληροφορία για μεταφορά θησαυρών από το Tατόι. Xάρη σ’ αυτήν οι δημοσιογράφοι, που έσπευσαν εκεί έγιναν αυτόπτες μάρτυρες στα γεγονότα.
O ρεπόρτερ του «Eθνους» N. Zερβονικολάκης, που ήταν ένας απ αυτούς, περιγράφει ως εξής τη λεηλασία: «Tο λουκέτο στη σιδερόπορτα του φράκτη (του Tατοϊου) ήταν κλειδωμένο, δεν υπήρχε ψυχή γύρω… Tο πιο παράξενο ήταν ότι βλέπαμε να πηγαινοέρχονται αυτοκίνητα της αστυνομίας…». Oι δημοσιογράφοι μπήκαν κρυφά στον χώρο κι είδαν τους γερανούς να φορτώνουν νταλίκες. «Mετά τη φόρτωσή της κάθε νταλίκα ξαναπήγαινε στη θέση της και περίμενε για να ξεκινήσουν όλες κομβόι… Aντί να φύγουν από τη Λ. Tατοϊου, πήραν τον πίσω δρόμο προς Kατσιμίδι, κάνοντας τελικά ένα τεράστιο κύκλο, μέχρι να φτάσουν στο ντόκο 3 του Aγ. Διονυσίου, όπου περίμενε το πλοίο J. Borchard…».
Περίπου κρυμμένο ήταν κι αυτό, έτοιμο να σαλπάρει. Oλα ήταν ρυθμισμένα να γίνουν με μυστικότητα. Eτσι και συνέβη μέσα σε λίγες ώρες και το πλοίο απέπλευσε με επτασφράγιστα τα κοντέινερ σε λίγες ώρες. Hταν το βράδυ της Aποκριάς, με απόντες τους τελωνειακούς και τον Tύπο να μην κυκλοφορεί την άλλη μέρα, λόγω της αργίας.
ΣΦOΔPEΣ ANTIΔPAΣEIΣ AΠO THN ANTIΠOΛITEYΣH
Παιδικές δικαιολογίες από την κυβέρνηση
Oταν αποκαλύπτεται την Tρίτη (19 Φεβρουαρίου 1991) η φυγάδευση η κυβέρνηση αντιδρά, όπως ο δράστης που συλλαμβάνεται επ αυτοφώρω και επικαλείται παιδαριώδη άλλοθι.
O Bύρων Πολύδωρας, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης Mητσοτάκη, ανακοινώνει ότι όλα έγιναν κανονικά και εν γνώσει των πολιτικών αρχηγών της αντιπολίτευσης. Hταν, δηλώνει, απολύτως ενημερωμένοι!
Eπιπλέον προβάλλει τον ισχυρισμό ότι η μεταφορά πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συμφωνίας με τον Kωνσταντίνο, που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση του A. Παπανδρέου! Σημειωτέον ότι τέτοια συμφωνία ουδέποτε πραγματοποιήθηκε, αν και είχαν γίνει διαπραγματεύσεις το 1988.
Mετά τη σφοδρή αντίδραση ΠAΣOK και ενιαίου ΣYN (κατήγγειλαν με σφοδρότητα τις «αθλιότητες», τ «ασύστολα ψεύδη» και την «πρωτοφανή πολιτική αλήθεια») η κυβέρνηση προσπάθησε να ανασκευάσει με «ναι μεν αλλά…».
Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των τότε αρμοδίων υπουργών, στα εννέα κοντέινερ «με μεικτό βάρος 32 τόνων» περιέχονταν 1.104 κιβώτια, το καθένα από τα οποία περιείχε άγνωστο αριθμό αντικειμένων.
Yπήρχε κατάλογος (αυτός που αναζητούνταν μέχρι προχθές και δεν έβρισκε πουθενά ο υπουργός Πολιτισμού).
Oσο για το περιεχόμενό τους είναι ενδεικτική η τότε απάντηση του υπουργού Οικονομίας I. Παλαιοκρασσά σε δημοσιογραφική ερώτηση:
«Δεν ξέρω τι περιείχαν. H επιτροπή γνωρίζει… Πού να ξέρω; Eγώ είμαι στην Aνδρο… Φαντάζομαι ότι έχει γίνει καταγραφή και εγκρινόταν τι θα μπει στο κάθε κοντέινερ και έχουν σφραγιστεί…».
Eτσι, ορθώς, από τη σκοπιά του και για το «καλό της παράταξης» ο πρώην υπουργός δηλώνει σήμερα ότι «έκανε βλακεία ο Bουλγαράκης που ανακίνησε τέτοιο θέμα…».
TO XPONIKO EΩΣ TO ΞEΠOYΛHMA
1973: H χούντα του Παπαδόπουλου, μετά την κατάργηση της βασιλείας, με μια κίνηση εντυπωσιασμού για προπαγανδιστικούς – δημαγωγικούς λόγους, απαλλοτριώνει, με διάταγμα, την ακίνητη και κινητή βασιλική περιουσία. Tυπικά τότε ίσχυε ακόμη η Συντακτική Πράξη του 1924, σύμφωνα με την οποία είχε κηρυχτεί δημόσια η βασιλική περιουσία, μετά την ανακήρυξη της δημοκρατίας και το δημοψήφισμα. Mετά την επιστροφή του βασιλιά (1936) και μέχρι τότε το ζήτημα της περιουσίας δεν είχε διευθετηθεί νομοθετικά.
1974: Kατά τη διάρκεια της δικτατορίας των Iωαννίδη – Γκιζίκη σημειώνεται «πλιάτσικο» σε πρώην βασιλικές κατοικίες (Hρώδου Aττικού κ.ά.).
Mετά την κατάρρευση της δικτατορίας καταργείται το διάταγμα, όπως και κάθε άλλη συντακτική ή νομοθετική πράξη της, η οποία ήταν αντίθετη στο Σύνταγμα του 1952.
Eνώ εκκρεμεί ακόμη το πολιτειακό, συγκροτείται επιτροπή διοίκησης και διαχείρισης της βασιλικής περιουσίας. Aποστολή της να την καταγράψει και να την παραδώσει μετά την ολοκλήρωση του έργου της «εις τους ιδιοκτήτας της…».
1975: Συγκεντρώνονται στο Tατόι και τα αντικείμενα από τ άλλα ανακτορικά χτίσματα σε Aθήνα και Kέρκυρα.
H επιτροπή ολοκληρώνει το έργο της και «παραδίδει» στον εκπρόσωπο του Kωνσταντίνου Γλίξμπουργκ, ναύαρχο M. Σπανίδη. «Eκτοτε η περιοχή επανήλθε εις την κυριότητα τους τέως», ισχυρίζονται οι βασιλικοί, αλλά και οι εκάστοτε εκπρόσωποι των κυβερνήσεων της NΔ.
1981: Tαφή της Φρειδερίκης στους «προγονικούς τάφους» του Tατοϊου, με τιμητική παρουσία εκπροσώπων της κυβέρνησης Pάλλη.
1984 – 1989: Διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου με τον τέως για την τύχη της περιουσίας, αλλά χωρίς συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
1990: Aίτημα του τέως προς την κυβέρνηση Mητσοτάκη για εξαγωγή της κινητής περιουσίας από τη χώρα.
Σύσταση εν κρυπτώ κυβερνητικής επιτροπής (υπουργοί Oικονομικών και Πολιτισμού οι I. Παλαιοκρασσάς και Tζ. Tζαννετάκης) για να αξιολογήσει και να χαρακτηρίσει τα αντικείμενα (αν πρόκειται για αρχαιολογικά, βυζαντινά κ.λπ.).
Συσκευασία των αντικειμένων για τα οποία δόθηκε άδεια, ερήμην της Bουλής, να εξαχθούν (υποτίθεται πως δεν παρουσίαζαν ιστορικό ενδιαφέρον).
1991: Διάρρηξη, με ή χωρίς εισαγωγικά, στο Tατόι και αφαίρεση πινάκων και άλλων αντικειμένων για τα οποία δεν υπήρχε άδεια εξαγωγής. Kατά το παρελθόν είχαν σημειωθεί και άλλα παρόμοια (συχνές φωτιές κ.ά.). Eπιχείρηση εξαγωγής μέρους των αντικειμένων, με τα γνωστά εννέα κοντέινερ. Mπροστά στον σάλο διακόπτεται η μεταφορά και άλλων, τα οποία κυβέρνηση και τέως χαρακτήριζαν ως οικοσκευή.
1992: Συμφωνία κυβέρνησης και Γλίξμπουργκ για την περιουσία.
1993: H κυβέρνηση Παπανδρέου ακυρώνει τη συμφωνία Mητσοτάκη – Kωνσταντίνου.
1994: Nέο νομικό πλαίσιο διέπει την τέως βασιλική περιουσία και ξεκινά η μακρόχρονη δικαστική διαδικασία, που θα λήξει το 2003 με τη νέα αφαίμαξη του δημοσίου ταμείου από τους Γλίξμπουργκ (την αποζημίωση των 4,7 δισ. ύστερα από την απόφαση των ευρωπαϊκών δικαστηρίων).
Στο σπίτι του Μητσοτάκη μαγειρεύτηκε η ΑποστασίαΤι ειπώθηκε σε δείπνο τον Ιούνιο του ΄65 για τον Γ. Παπανδρέου, την κόντρα του με το παλάτι, τον Ανδρέα, το Κυπριακό…Έγκλημα εκ προμελέτης ήταν η Αποστασία. Το αποδεικνύειαπόρρητη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπουκαταγράφεται σειρά συναντήσεων Αμερικανού διπλωμάτη με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και την «κλίκα του», αρκετές εβδομάδας πριν από την πτώση της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου. Ο Αμερικανόςεπισκέπτης, στο υπόμνημά του, θεωρεί «ολοφάνερο»ότι ο Μητσοτάκης εμφανιζόταν ως «καλύτερη εναλλακτικήλύση για τη θέση του Πρωθυπουργού».
Το απόρρητο υπόμνημα- με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965- που αποκαλύπτουν «ΤΑ ΝΕΑ», καταρρίπτει πλήρως τους ισχυρισμούς Μητσοτάκη ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στην κρίση που οδήγησε σε παραίτηση τον Γεώργιο Παπανδρέου αλλά αναμείχθηκε μετά στις κυβερνήσεις των Αποστατών. Αποκαλυπτικό είναι το υπόμνημα και για το Κυπριακό. Στη συνάντηση με τον Αμερικανό, ο Μητσοτάκης τάσσεται αναφανδόν υπέρ του Σχεδίου Άτσεσον, το οποίο, κατά την άποψή του, έπρεπε να επιβληθεί στον Μακάριο ακόμη και με πραξικόπημα!Υπενθυμίζουμε εν τάχει τα γεγονότα. Στο τέλος Ιουνίου του 1965, η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου είναι σε τροχιά σύγκρουσης με το Παλάτι. Ο «γέρος της Δημοκρατίας» προωθεί την αντικατάσταση του αρχηγού ΓΕΣ. Όμως ο στρατηγός Γεννηματάς- που έχει παίξει ενεργό ρόλο στη «βία και νοθεία» των εκλογών του 1961- είναι ο τοποτηρητής στο στράτευμα των Ανακτόρων που αντιδρούν. Αντίθετος είναι και ο υπουργός Άμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς, επίσης άνθρωπος του Παλατιού. Ο Παπανδρέου επιμένει και ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει, ενώ στήνεται σκηνικό κρίσης. Το δείπνο. Μέσα σε αυτή την ταραγμένη ατμόσφαιρα, τέσσερις επώνυμοι Έλληνες κι ένας Αμερικανός διπλωμάτης δειπνούν μαζί. Το ξέρουμε γιατί ο τελευταίος συνέταξε μνημόνιο για τη συνάντηση αυτή, με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965, κι ένα αντίγραφο υποβάλλεται προς τον Ρίτσαρντ Μπάραμ, υπεύθυνο Ελληνικών Υποθέσεων της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα.
Οικοδεσπότης στο τραπέζι είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών τότε της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το δείπνο γίνεται, άλλωστε, στο σπίτι του. Συνδαιτυμόνες, πέραν του Αμερικανού διπλωμάτη, είναι ο Πάνος Κόκκας, εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία», ο Γιάννης Τσουδερός, βουλευτής Κρήτης της Ένωσης Κέντρου και ο υποδιευθυντής του ΙΚΑ Νίκος Δεληπέτρος.
Η βραδιά είναι πλούσια σε εκμυστηρεύσεις και αποκαλύψεις.
Η κουβέντα ξεκινά από τον στρατηγό Γεννηματά και μετά περνά στον Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίο έχει εμμονή ο Μητσοτάκης. Κάποια στιγμή αστειευόμενος λέει πως η καλύτερη ιδέα θα ήταν να τον στείλουν στο εξωτερικό. Ιδιαίτερα απαξιωτικός εμφανίζεται ο Μητσοτάκης για τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Το Κυπριακό.Το «Υπόμνημα Συζήτησης» είναι, σύμφωνα με τη διαβάθμιση των διπλωματικών απορρήτων, «εμπιστευτικού χαρακτήρα- ομάδας 3». Υποβαθμίζεται ανά 12 χρόνια, αλλά δεν αποχαρακτηρίζεται αυτόματα. Θα χρειαστεί να περάσουν σαράντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να έρθει στη δημοσιότητα από «ΤΑ ΝΕΑ». Η ανάγνωσή του φωτίζει μια σκοτεινή πτυχή της νεώτερης πολιτικής Ιστορίας.
Ο Κ. Μητσοτάκης είχε δηλώσει υποστηρικτής του σχεδίου Άτσεσον, που έριχνε τον σπόρο της διχοτόμησης της Κύπρου, και φέρεται να προτείνει ακόμη και πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου
πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
Απάντηση ΜητσοτάκηΜε επιστολή που έστειλε στα “Νέα” ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αρνείται ότι πρότεινε στον αμερικανικό παράγοντα την ανατροπή του Μακαρίου με πραξικόπημα, αν ο πρόεδρος της Κύπρου απέρριπτε σχέδιο για την επίλυση του Κυπριακού.
Η εφημερίδα είχε δημοσιεύσει το Σάββατο το παραπάνω άγνωστο ντοκουμέντο-μνημόνιο του Ρίτσαρντ Μπάραμ, Αμερικανού διπλωμάτη και υπεύθυνου των ελληνικών υποθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ την περίοδο 1965-67. Στο έγγραφο περιγράφεται συζήτηση σε δείπνο, στην διάρκεια του οποίου ο κ. Μητσοτάκης, τότε υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου, εμφανίζεται να λέει για το Κυπριακό:
“Το Σχέδιο Αcheson είναι η καλύτερη λύση· είναι πολύ καλύτερη από την παραχώρηση ελληνικού εδάφους, που καμία ελληνική κυβέρνηση θα ήταν έτοιμη να προτείνει. Όταν ρωτήθηκε σχετικά με την αποδοχή του Μακάριου για τη λύση τύπου Αcheson, ο Μητσοτάκης ισχυρίστηκε ότι θα μπορούσε και θα έπρεπε να επιβληθεί επί του Μακαρίου, με πραξικόπημα, αν χρειαστεί.”
Η επιστολή του κ. Μητσοτάκη έχει ως εξής:«Σχετικά με το δημοσίευμα της εφημερίδος σας, του περασμένου Σαββατοκύριακου, 11-12 Ιουλίου, υπό τον εντυπωσιακό δισέλιδο τίτλο “Στο σπίτι του Μητσοτάκη μαγειρεύτηκε η Αποστασία”, έχω να πω τα εξής:
Διάβασα και εγώ, με ιδιαίτερη προσοχή και πολύ ενδιαφέρον, σε φωτοαντίγραφο το αμερικανικό έγγραφο, στο οποίο ο συντάκτης σας κ. Δ. Μητρόπουλος στηρίζεται για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Το Ίδρυμα “Ανδρέας Παπανδρέου” είχε την καλοσύνη να το θέσει στη διάθεσή μου, μόλις του το ζήτησα. Είναι ένα από τα πολλά αμερικανικά έγγραφα της περιόδου εκείνης, τα οποία εδόθησαν στη δημοσιότητα μετά την πάροδο της τριακονταετίας. Από τους ιστορικούς θα εκτιμηθεί και αυτό, μαζί με όλα τα άλλα, κατ΄ αξίαν. Θεωρώ όμως χρήσιμο για να μπορεί να γίνει, έστω και μετά σχεδόν μισό αιώνα, μια νηφάλια και πολιτισμένη συζήτηση για την ανήσυχο εκείνη περίοδο να επισημάνω τα εξής:
1Από το έγγραφο βγαίνει έντονη η αγωνία μας, που τη συμμερίζονταν όλες οι πτέρυγες της Ε.Κ., ενώπιον της απειλούμενης ρήξης Γεωργίου Παπανδρέου και Στέμματος. Από τίποτα όμως δεν προκύπτει ότι “εμαγειρεύετο Αποστασία”. Το αντίθετο μάλιστα.Σήμερα είναι πλέον αδιαμφισβήτητο και γενικώς παραδεκτό ότι διαφωνήσαμε με τον Γεώργιο Παπανδρέου γιατί επιμέναμε να παραμείνει στην εξουσία και να βρεθεί αξιοπρεπής διέξοδος της διαφοράς του με τον βασιλιά, σχετικά με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Αγωνιστήκαμε με πάθος να τον κρατήσουμε στην εξουσία, ενώ αυτός, δυστυχώς, και για τον τόπο και για την Ε.Κ., τελικά προέκρινε τη ρήξη.
2Ήμουν πράγματι υποστηρικτής του σχεδίου Αcheson. Να θυμηθούμε ότι η κυβέρνηση της Ε.Κ. με τον Γ. Παπανδρέου είχε επανέλθει στην πολιτική της ένωσης και ότι είχε φθάσει σε πλήρη ρήξη και διακοπή σχέσεων με τον Μακάριο. Το σχέδιο Αcheson το εισηγήθηκε θερμά ο Γ. Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο, το οποίο το δέχθηκε ομόφωνα με ενθουσιασμό και χειροκροτήματα.
Το σχέδιο Αcheson προέβλεπε ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα με αντάλλαγμα τη χερσόνησο της Καρπασίας. Ήμουν επίσης υποστηρικτής της ακόμη καλύτερης λύσης που προέβλεπε το μνημόνιο Τούμπα- Τσακλαγιαγκίλ, λύση που εγώ διαπραγματεύτηκα, η οποία προέβλεπε ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με αντάλλαγμα την αγγλική βάση της Δεκέλειας, που και σήμερα αποτελεί έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου και θα εδίδετο στην Τουρκία. Και στις δύο περιπτώσεις γνωρίζαμε ότι θα αντιμετωπίζαμε άρνηση του Μακάριου και θα έπρεπε να κάνουμε κάθε προσπάθεια να τον πείσουμε.
Προσωπικά όμως, πραξικόπημα εναντίον του, εγώ τουλάχιστον, ποτέ ούτε διανοήθηκα. Άλλωστε οι σχέσεις μου με τον Μακάριο ήσαν εξαίρετες και ποτέ δεν διαταράχθηκαν. Υπήρξα εκείνος που αποκατέστησα τις σχέσεις Ελλάδος- Κύπρου, μετά τη μεταπολίτευση, επί κυβερνήσεως Σ. Στεφανόπουλου και διατήρησα επαφή μαζί του και στην εξορία, επί δικτατορίας. Τότε μάλιστα, μας προσκάλεσε επίμονα, εμένα και τον Πάνο Κόκκα να πάμε στην Κύπρο, πρόσκληση που δεν δεχθήκαμε για να μην τον βάλουμε σε μπελάδες με την Χούντα.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο πρόωρος θάνατός του ήταν τραγωδία και για την Κύπρο και για τον Ελληνισμό. Απεδείχθη ότι ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να δώσει λύση στο μεγάλο μας εθνικό θέμα, κάτι που δυστυχώς οι διάδοχοί του δεν κατόρθωσαν μέχρι και σήμερα».
ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑΕπιστρέφουν στο κράτος τα αρχαία της συλλογής Μητσοτάκη
Μπορεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να δώρισε τη συλλογή του στο ελληνικό κράτος, εκείνο όμως χρειαζόταν, έστω και τυπικά, να αποφασίσει εάν την αποδέχεται. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, με απόφασή του στις 25 Απριλίου, προέβη στην αποδοχή της δωρεάς.
Η πολύ σημαντική συλλογή της οικογένειας Μητσοτάκη απέκτησε στέγη στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων. Αρχικώς στο μουσείο εκτίθεται το ένα τρίτο της συλλογής και τα εγκαίνια της έκθεσης πραγματοποίησε ο υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος στις 2 Δεκεμβρίου. Ολοκληρωμένη η συλλογή θα εκτεθεί μόνιμα, μόλις ανεγερθεί το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο στη Χαλεπά Χανίων.
Αμέσως μετά την αποδοχή της δωρεάς από το ΚΑΣ, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δήλωσε: «Θέλω να εκφράσω τη χαρά μου, γιατί η συλλογή μας γίνεται κτήμα του λαού των Χανίων και της Κρήτης. Τη συλλογή αυτή τη δημιουργήσαμε η γυναίκα μου και εγώ με αγάπη και θυσίες, αλλά και με κόπο και θυσίες. Δεν μπορώ να αποκρύψω ότι μας στοίχισε η συλλογή και πολλές πικρίες, γιατί δεχτήκαμε τελείως αδικαιολόγητες επιθέσεις, αλλά κλείνει αυτή η δυσάρεστη σελίδα της ελληνικής πολιτικής ζωής.»
Η συλλογή περιλαμβάνει 1.062 αρχαία αντικείμενα, τα οποία χρονολογούνται από το τέλος της 4ης χιλιετίας π.Χ. μέχρι τον 3ο αιώνα μ.Χ. Το μεγαλύτερο μέρος της προέρχεται από την Κρήτη και έχει εξακριβωθεί ότι πολλά από τα αντικείμενα προέρχονται από λαθρανασκαφές του 1979 – 1980 στην περιοχή της Μονής Οδηγήτριας.
«Θέλω να εκφράσω τη χαρά μου, γιατί η συλλογή μας γίνεται κτήμα του λαού των Χανίων και της Κρήτης»
ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΗ ΤΗΛΕΦΩΝΙΑ
( ΕΙΣΑΓΩΓΗ )Η ιστορία της κινητής τηλεφωνίας
Η περιπέτεια της κινητής τηλεφωνίας ξεκίνησε αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις πρώτες προσπάθειες των Σουηδών, Φιλανδών και Αμερικανών. Όμως, ως ληξιαρχική πράξη γέννησής της θεωρείται η 3η Απριλίου 1973.Ήταν ένα μουντό ανοιξιάτικο πρωινό στη Νέα Υόρκη. Ο δόκτωρ Μάρτιν Κούπερ της «Μοτορόλα», περπατώντας σ’ ένα δρόμο της αμερικάνικης μεγαλούπολης ήξερε ότι έγραφε ιστορία. Στα δυο του χέρια κρατούσε μια συσκευή που έμοιαζε με φορητό ασύρματο. Είχε ύψος 25 εκατοστά και βάρος 900 γραμμάρια. Ήταν το πρώτο σύγχρονο κινητό τηλέφωνο με τον κωδικό MotorolaDynaTAC. Σχημάτισε τον αριθμό του βασικού ανταγωνιστή του, Τζόελ ΄Ενγκελ, που δούλευε για λογαριασμό της Bell Labs.«Γεια σου Τζο, σου μιλάω από ένα αληθινό κινητό τηλέφωνο» του είπε. «Παρότι δεν είχαμε τις καλύτερες των σχέσεων, μου συμπεριφέρθηκε πολύ ευγενικά», δήλωσε χρόνια αργότερα ο Κούπερ σε μια συνέντευξή του. Η Bell πήρε τη ρεβάνς το 1978, κατασκευάζοντας το πρώτο δοκιμαστικό δίκτυο κινητής τηλεφωνίας, που ήταν αναγκαίο για την εξέλιξη και την εμπορική εκμετάλλευση του κινητού.Το πρώτο αυτοματοποιημένο δίκτυο κινητής τηλεφωνίας λειτούργησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στη Σκανδιναβία. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80 τα κινητά τηλέφωνα ήταν ογκώδη για να μεταφέρονται στην τσέπη κι έτσι ήταν εγκατεστημένα κυρίως σε αυτοκίνητα. Το πρώτο κινητό που έλαβε άδεια έγκρισης ήταν το μοντέλο της «Μοτορόλα» DynaTAC8000X. Υπήρξε η ναυαρχίδα των λεγόμενων κινητών πρώτης γενιάς (1G).Στην αρχή της δεκαετίας του ’90 άρχισε η απογείωση των κινητών τηλεφώνων, με την ψηφιοποίηση δικτύων (GSM) και συσκευών. Τα κινητά έγιναν μικρότερα (100-200 γραμμάρια), χωρούσαν στην παλάμη και έμπαιναν έστω και με δυσκολία στην τσέπη του χρήστη τους. Περάσαμε έτσι στα κινητά της δεύτερης γενιάς (2G), που παρείχαν και άλλες ευκολίες, όπως την αποστολή σύντομων γραπτών μηνυμάτων (SMS) και τη λήψη φωτογραφιών.
Στις αρχές του 21ου αιώνα ήλθαν τα κινητά τρίτης γενιάς (3G), με τις απεριόριστες δυνατότητες των πολυμέσων. Σήμερα, η διείσδυση του κινητού τηλεφώνου στον πλανήτη ξεπερνά το 30%, με αλματώδη άνοδο στις φτωχές χώρες του πλανήτη και κυρίως στην Αφρική. Η φιλανδική εταιρεία Nokia, με μερίδιο αγοράς 36%, κατέχει την πρώτη θέση στις πωλήσεις κινητών τηλεφώνων παγκοσμίως.
Μητσοτάκης & Κινητή τηλεφωνία
Στην Ελλάδα η κινητή τηλεφωνία έκανε την εμφάνισή της το 1992, με την προκήρυξη διαγωνισμού από την κυβέρνηση Μητσοτάκη για τη χορήγηση δύο αδειών. Ο αποκλεισμός του ΟΤΕ από τη διαδικασία αδειοδότησης προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών κατά της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση αντέτεινε την αφερεγγυότητα του οργανισμού (καθυστερήσεις στις συνδέσεις σταθερών τηλεφώνων που έφθανε και τα 15 χρόνια, Υπόθεση Τόμπρα κ.ά.), αλλά και τα οικονομικά οφέλη, που θα είχε από τη χορήγηση των αδειών σε ιδιωτικές εταιρείες.
Τελικά, οι δύο άδειες κατακυρώθηκαν στην Panafon (νυν Vodafone), πολυμετοχική εταιρεία με επικεφαλής την αγγλική Vodafone, και στην ιταλική Telestet (νυν TIM).
H ΤΙΜ ξεκίνησε την εμπορική της εκμετάλλευση στις 29 Ιουνίου 1993 και η Panafon την 1η Ιουλίου του ίδιου χρόνου. Η Cosmote, συμφερόντων ΟΤΕ, ήταν o τρίτος παίκτης της αγοράς (Ιανουάριος 1998) και η Q, εταιρεία του ομίλου Φέσσα, ο τέταρτος (19 Ιουνίου 2002). H Q στη συνέχεια εξαγοράσθηκε από την TIM (Ιανουάριος 2006) κι έτσι σήμερα δραστηριοποιούνται τρεις εταιρείες, ΤΙΜ, Vodafone και Cosmote, που είναι η ηγέτιδα στο χώρο της κινητής τηλεφωνίας.Τους πρώτους μήνες του 1993 τα κινητά τηλέφωνα λειτουργούσαν μόνο στην Αττική και τα νησιά του Σαρωνικού. Το κόστος ήταν απαγορευτικό για τους πολλούς. Οι συσκευές στοίχιζαν από 700-1400€, το τέλος ενεργοποίησης 85€, το μηνιαίο πάγιο 40€ και το λεπτό ομιλίας 0,25€. Έτσι, μόνο 1000 ήταν οι συνδρομητές τις πρώτες μέρες του Ιουλίου.
Οι εκτιμήσεις των «ειδικών» έκαναν λόγο για 200.000 συνδρομητές μέσα σε μια δεκαετία. Απέτυχαν παταγωδώς στις προβλέψεις τους. 13 χρόνια μετά, λειτουργούσαν στη χώρα μας 13.551.000 συσκευές (Δεκέμβριος 2006), που καλύπτουν το 120,5% του ελληνικού πληθυσμού, γεγονός που κατατάσσει την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως σε αναλογία πληθυσμού και κινητών τηλεφώνων.
ΜΗΤΣΟΤΑΚΕΪΚΟ ΚΑΙ SIEMENS
ΨΩΝΙΑ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ
Τιμολόγια για τρεις Μητσοτάκηδες στη «Ζίμενς»
Της ΑΡΙΣΤΕΑΣ ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥ
Βαριά είναι η σκιά της Siemens, που πλέον πέφτει και σε πολιτικό τζάκι. Στην οικογένεια Μητσοτάκη, που διάλεξε ως προμηθευτή εξοπλισμού τη Siemens, ψώνισε με δόσεις, έκανε προφορικούς διακανονισμούς, όμως όλα τα παραστατικά βρέθηκαν στο παραλογιστήριο, που τηρούνταν στο γραφείο του «κοινωνικά γνωστού» Μιχάλη Χριστοφοράκου (διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας μέχρι τις 15/12/2007).
Τα high-tech ψώνια του βουλευτή της Β’ Αθηνών Κυριάκου Μητσοτάκη άρχισαν τον Ιούνιο του 2007, μεσούντος του σκανδάλου των δωροδοκιών και της διαφθοράς, αλλά και των ανακρίσεων στο Μόναχο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρέλαβε στα νέα του γραφεία (συνάμα και εκλογικό κέντρο αργότερα) εξοπλισμό από τη Siemens, που μπορεί να «σηκώσει» 500 χρήστες. Υπολογιστές από τη ναυαρχίδα των προϊόντων Siemens, τηλεφωνικό κέντρο μεσαίας επιχείρησης κ.ά., που με την εγκατάστασή τους κοστολογήθηκαν σε 137.000 ευρώ.
ΟΛΟΙ ΓΕΛΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΝΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗΣ
Ο εξοπλισμός έπρεπε να πληρωθεί σε 30 ή σε 60 ημέρες (όπως γράφουν τα παραστατικά της Siemens, της Fujitsu-Siemens, της Anadelta και της Cosmonet). Οι δύο τελευταίες τα τιμολόγια επ’ ονόματι του Κ. Μητσοτάκη τα έστειλαν στο γραφείο του κ. Χριστοφοράκου και ο βουλευτής τις εμφανίζει ως υπεργολάβους της εταιρείας για να αιτιολογήσει την παράδοξη διαδρομή τους.
| Η ΚΟΛΗΤΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΗ ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΗΣ |
| Την κοινωνική του γνωριμία με τον Μιχ. Χριστοφοράκο επικαλείται ο Κυρ. Μητσοτάκης για τον διακανονισμό της οφειλής |
Οι δύο καταθέσειςΗ ιστορία των τιμολογίων είναι σκοτεινή, όμως φωτίστηκε «μερικώς» μετά τις καταθέσεις των δύο υπαλλήλων της εταιρείας, του υπεύθυνου του λογιστηρίου Κ. Μικέ και της κυρίας Αικατερίνης Τσακάλου-Οικονομάκου, ιδιαιτέρας γραμματέως του Μ. Χριστοφοράκου. Και οι δυο τους εκλήθησαν από τον εισαγγελέα Π. Αθανασίου μετά το δημοσίευμα της «Ε» (24/5) που αναφερόταν σε περίεργες πληρωμές τιμολογίων, σε «χορηγίες» κ.ά. που είχαν κατατεθεί στην Debevoise-Plimpton, την εταιρεία που πραγματοποιεί τον εσωτερικό έλεγχο στη Siemens.
Οι εσωτερικές καταθέσεις των Μικέ και Τσακάλου είχαν κρατηθεί κρυφές, αν και κρίθηκαν πολύτιμες από τη Siemens, που τις ενέταξε στο πρόγραμμα εταιρικής αμνηστίας και φυσικά οι καυτοί φάκελοι με τα ύποπτα τιμολόγια δεν παραδόθηκαν από τη Siemens στη Δικαιοσύνη.Τα φακέλωσεΟ εσωτερικός έλεγχος της Siemens είχε εντοπίσει και τα τιμολόγια Μητσοτάκη και τα είχε «φακελώσει» μαζί με όλα τα ύποπτα παραστατικά που βρέθηκαν στο «λογιστήριο» του Μ. Χριστοφοράκου.
Οι δύο υπάλληλοι της Siemens κατέθεσαν στον εισαγγελέα στις 29/5, όμως φαίνεται πως δεν γράφτηκαν όλα όσα αυτοί αφηγήθηκαν. Ο κ. Αθανασίου την επομένη (30/5) πήγε στη Siemens, δίχως όμως να πάρει από κει τους καυτούς φακέλους. Μετά την επίσκεψή του εκδηλώθηκε επιδημία διαβουλεύσεων με τον εισαγγελέα Εφετών Γ. Κολιοκώστα (προϊστάμενος) αλλά και με τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά.
Τη Δευτέρα (2 Ιουνίου) ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να εξοφλήσει το τελευταίο τιμολόγιο (43.850,17 ευρώ ) μέσω επιταγής από την Alpha Bank προς τη «Siemens Εταιρικές Τηλεπικοινωνίες».Την ίδια μέρα η κ. Τσακάλου κατέθεσε εκ νέου στον αρμόδιο εισαγγελέα και την επομένη ο κ. Μικές παρέδωσε τα τιμολόγια Μητσοτάκη. Και οι δύο συμπληρωματικές καταθέσεις μένουν μυστικές.Συσκότιση
Αίφνης η δικογραφία σφραγίστηκε, ενώ πληροφορίες αναφέρουν ότι εξετάστηκαν ως μάρτυρες οι εκτός Siemens εκδότες τιμολογίων (υπεύθυνος της COMCONET κ.ά.).
Με απροκάλυπτο τρόπο κάποιοι επέλεξαν τη συσκότιση και τη διαχείριση των τιμολογίων πολιτικών προσώπων, ίσως για να δοθεί ο χρόνος για τακτοποιήσεις άλλων σοβαρότερων ζητημάτων, όπως «δωρεών» ή εξευτελιστικών αποστολών οικοσκευών σε μέλη του Κοινοβουλίου!Στη Siemens πάντως έχει πέσει τρόμος κι ασκούνται πιέσεις, ενώ από το εσωτερικό κάποιοι λένε πως η υπόθεση Μητσοτάκη είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Επίσης, από το εσωτερικό της εταιρείας υποστηρίζεται ότι προ μηνών έγινε απόπειρα, ενώ ο κ. Χριστοφοράκος ήταν στη θέση του, κάποια απ’ αυτά τα τιμολόγια να εμφανιστούν ως ενδοεταιρική συναλλαγή και να πληρωθούν από τη Fujitsu-Siemens. Ομως υπήρξε σθεναρή αντίδραση του διευθύνοντος συμβούλου της που φέρεται να επέστρεψε τα μαϊμού-τιμολόγια, τα οποία στη συνέχεια ακυρώθηκαν.
Ενα μήνα μετάΕτσι, ένα μήνα μετά την απομάκρυνση του Μ. Χριστοφοράκου από τη Siemens ο Κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται να πληρώνει τις οφειλές του (από τις 14-1 μέχρι τις 21-3), ενώ τη Δευτέρα έγινε και η τελευταία εξόφληση, μετά τα δημοσιεύματα στην «Ε» για χορηγίες σε πολιτικό τζάκι…Ο Κ. Μητσοτάκης στο Mega ανέφερε ότι γνωρίζεται με τον κ. Χριστοφοράκο της Siemens.
Η αλήθεια είναι ότι η οικογένεια Μητσοτάκη διατηρεί παλαιόθεν ισχυρούς δεσμούς με τον Μ. Χριστοφοράκο, ο οποίος άλλωστε δίδει και το «παρών» σε όλες τις χαρές της οικογένειας (γάμοι, βαφτίσεις, δεξιώσεις κ.ά.).Ο βουλευτής της Β’ Αθηνών δήλωσε ότι δεν έχει γραπτή συμφωνία με τη Siemens για τη μεγάλη αγορά, ούτε γραπτό τον διακανονισμό. Ολα έγιναν προφορικά με τον κ. Χριστοφοράκο και οι εξοφλήσεις άρχισαν μόλις αυτός έφυγε.
Κι άλλοι δύο
Η Siemens, όπως φαίνεται από τα παραστατικά, είναι η αγαπημένη της οικογένειας Μητσοτάκη, η οποία, όπως ανέφερε ο Κ. Μητσοτάκης, διακρίνεται για την αξιοπιστία των προϊόντων της.
Αλλο μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη, η Αικατερίνη (μεσίτης, όπως γράφουν τα τιμολόγια), από τον Απρίλιο του 2007 είχε κάνει και αυτή τις αγορές της. Αγόρασε μικρό τηλεφωνικό κέντρο, καλωδιώσεις και μάλιστα ανέλαβε τη δέσμευση να πληρώνει τη Siemens για να αναλάβει η ίδια την ανακύκλωση του εξοπλισμού, όταν έρθει εκείνη η… οικολογική ώρα. Ηταν αξίας 2.607 ευρώ και το πλήρωσε στις 8/5/2007.
Ετερος όμως συνεργάτης της υπουργού Εξωτερικών Ν. Μπακογιάννη, ο Λεωνίδας Δραγουμάνος… ξέχασε να πληρώσει και τα τιμολόγια έμειναν αμανάτι στους φακέλους του Μ. Χριστοφοράκου.
Ο Λ. Δραγουμάνος, που χθες παραιτήθηκε επισήμως από το υπουργείο και δεν αποκλείεται να απεπέμφθη επειδή άφησε χρέος 7.200 ευρώ, προτίμησε να πάρει επίσης τηλεφωνικό κέντρο Siemens.
Αυτό έχει εγκατασταθεί στο πολιτικό γραφείο της Ντόρας Μπακογιάννη, βερεσέ. Αύριο ίσως να εξοφληθεί, μετά τις αποκαλύψεις…
Αντιδράσεις
Πάντως, χθες πολλοί βουλευτές αμφισβητούσαν πολλά. Τα φαρμακερότερα βέλη ήταν εξ οικείων. Κάποιοι έθεσαν το ερώτημα και για το αν είναι ακριβείς οι εκλογικές δαπάνες που ο Κ. Μητσοτάκης δήλωσε ως υποψήφιος της Β’ Αθηνών.
Τόσα τηλέφωνα και τόσα κομπιούτερ μήπως πήγαν στα εκλογικά κέντρα, και δεν δηλώθηκαν, διερωτώνται.
Υπερτηλεφωνικό κέντρο, 30 υπολογιστές, υπερτηλεφωνητής, 65 τηλέφωνα, κάρτες...
Εξοπλισμό που θα έκαναν μια μεσαία επιχείρηση να κοκκινίσει από τη ζήλεια της εμφανίζεται να προμηθεύτηκε το καλοκαίρι του 2007 ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τη Siemens.
Από τα σχετικά τιμολόγια πώλησης, αυτό που ξεχωρίζει είναι το HiPath 3800, ένα από τα νεότερης γενιάς τηλεφωνικά κέντρα της γερμανικής εταιρείας. Η ίδια η Siemens επισημαίνει πως το HiPath 3800 μπορεί να υποστηρίξει ώς και 500 χρήστες και ότι «είναι ιδανικό για επιχειρήσεις που αναπτύσσονται». Φαίνεται, όμως, πως το προϊόν-ναυαρχίδα έχει φίλους και… στα πολιτικά γραφεία.
Πηγαίνοντας για λίγο σε μια άλλη εταιρεία, τη Fujitsu Siemens, διαπιστώνουμε πως ήταν ο προμηθευτής του βουλευτή της Ν.Δ. στον τομέα των υπολογιστών. Συνολικά διατέθηκαν 30 υπολογιστές, με ισάριθμες οθόνες των 19 ιντσών, μερικοί εκτυπωτές και κάποια πρόσθετα εξαρτήματα (όπως σκληροί δίσκοι).
Επιστρέφοντας στη Siemens και τα τιμολόγιά της, ο βουλευτής της Ν.Δ. εμφανίζεται να αποφάσισε την αναβάθμιση ενός μικρότερου κέντρου, του HiPath 3350, προκειμένου να υποστηρίζεται η λειτουργία του αυτόματου τηλεφωνητή. Τα τηλεφωνικά κέντρα αυτής της υπο-οικογένειας της Siemens εξυπηρετούν ταυτόχρονα ώς και 20 χρήστες και η χρήση τους είναι εκτενής σε μικρού μεγέθους επιχειρήσεις.
Σύμφωνα με τα τιμολόγια, ο βουλευτής προμηθεύτηκε επίσης σημαντικό αριθμό ηλεκτρονικών καρτών HG 1500 που, όπως αναφέρει στο σχετικό της φυλλάδιο η Siemens, «προσφέρουν δυνατότητες χρήσης πολυμέσων σε μεσαίου μεγέθους επιχειρήσεις». Σημειώνεται πως όταν οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούν τον όρο «μεσαία» αναφέρονται σε επιχειρήσεις που για τα ελληνικά δεδομένα είναι είτε μεγάλες είτε πολύ μεγάλες.
Αν και μετά τα πολύπλοκα κέντρα και τις πλακέτες οι απλές τηλεφωνικές συσκευές μοιάζουν με παιχνιδάκια για μικρά παιδιά, αξίζει να σημειωθεί πως η Siemens προμήθευσε τον βουλευτή της Ν.Δ. με… 65 τηλέφωνα Euroset 5020.
Πρόκειται για ενσύρματα τηλέφωνα γραφείου, που «έχουν σχεδιαστεί για να αντεπεξέρχονται ακόμα και στις πιο απαιτητικές συνθήκες», όπως λέει η εταιρεία. Υποστηρίζουν ανοιχτή ακρόαση, χρήση ακουστικών (hands-free) και δυνατότητα αναγνώρισης κλήσης, αν βέβαια παρέχεται η σχετική δυνατότητα από το τηλεφωνικό κέντρο. Υστερα από όλα αυτά μία απορία μένει: πόσοι άνθρωποι δουλεύουν στο γραφείο του Κυριάκου Μητσοτάκη;
ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΜΟΥΡΗΣ
Παραιτήθηκε συνεργάτης της Ντόρας επειδή «αμέλησε να πληρώσει»
Υπήρξε και μια παράπλευρη απώλεια αργά το βράδυ. Παραιτήθηκε για λόγους ευθιξίας ο στενός συνεργάτης της Ντόρας Μπακογιάννη Λεωνίδας Δραγουμάνος, διότι αγόρασε το περασμένο καλοκαίρι ένα τηλεφωνικό κέντρο από τη «Ζίμενς» για το πολιτικό της γραφείο, αξίας 7.200 ευρώ, αλλά «αμέλησε να το πληρώσει», όπως ο ίδιος είπε και το έκανε μόλις τις τελευταίες ημέρες που ξέσπασε το σκάνδαλο. Ηταν κομματικό στέλεχος της Ντόρας Μπακογιάννη, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ και του κόμματος, συνεργάτης της στον δήμο και τελευταία στο βουλευτικό της γραφείο. Ηταν ατυχής όλος ο χειρισμός. Εκοψε το τιμολόγιο στο όνομά του και σε διεύθυνση του Κολωνακίου όπου στεγαζόταν εκείνη την περίοδο που έκανε την παραγγελία στη «Ζίμενς», χωρίς να αναφέρει για ποιον προορίζεται το τηλεφωνικό κέντρο. Στενοί συνεργάτες της υπουργού Εξωτερικών υποστήριξαν ότι η ίδια δεν είχε ασχοληθεί με το θέμα, μόλις όμως χθες έμαθε τις λεπτομέρειες, έκανε δεκτή την παραίτηση του συνεργάτη της.
«Ζήτησα μία διευκόλυνση, εξόφλησα όλα τα τιμολόγια»
Αργά το απόγευμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης «σε απάντηση φημών που τον εμπλέκουν σε υπόθεση προμήθειας εξοπλισμού από την εταιρεία Siemens», έκανε την ακόλουθη ανακοίνωση:
«Το καλοκαίρι του 2007 συμφώνησα με την εταιρεία Siemens την προμήθεια του συστήματος ηλεκτρονικού εξοπλισμού και τηλεφωνικού κέντρου του καινούργιου μου γραφείου. Αναλυτικά, προμηθεύτηκα από την εταιρεία και από συνεργάτες / υπεργολάβους της τον ακόλουθο εξοπλισμό:
-Fujitsu Siemens ηλεκτρονικούς υπολογιστές, εκτυπωτές και άλλα ηλεκτρονικά ήδη αξίας 40.248,25 ευρώ.
-Δημητρακόπουλος ANADELTA (υπεργολάβος Siemens): καλωδιώσεις, μηχανολογικό εξοπλισμό και υπηρεσίες αξίας 16.400,58 ευρώ.
-Comconet Ltd (υπεργολάβος Siemens): ηλεκτρολογική εγκατάσταση, καλωδίωση, οργάνωση computer room και υπηρεσίες αξίας 36.628,20 ευρώ.
-Siemens: εγκατάσταση τηλεφωνικού κέντρου αξίας 43.850,17 ευρώ.
Ζήτησα από την εταιρεία, όπως εξάλλου είναι ο κανόνας για μία τέτοια αγορά, μια διευκόλυνση πληρωμής έτσι ώστε όλα τα τιμολόγια να εξοφληθούν εντός ενός έτους από την προμήθεια του εξοπλισμού. Είναι προφανές, αλλά στην παρούσα συγκυρία χρειάζεται να το επαναλάβω, ότι όλα τα τιμολόγια εκδόθηκαν στο όνομά μου.Τα τρία πρώτα τιμολόγια αξίας 93.277,03 εξοφλήθηκαν πλήρως από 14/1/2008 μέχρι 21/3/2008, ενώ το τελευταίο τιμολόγιο εξοφλήθηκε πλήρως στις 2/6/2008. Οι αποδείξεις εισπράξεως και τα τραπεζικά καταθετήρια αποδεικνύουν πλήρως τον ισχυρισμό μου και είναι στη διάθεση του καθενός.
Θα ζητήσω αύριο συνάντηση με τον αρμόδιο εισαγγελέα για να του καταθέσω όλα τα σχετικά παραστατικά. Δεν θα επιτρέψω να συνδεθεί το όνομά μου και η μέχρι σήμερα πολιτική μου διαδρομή σε μία υπόθεση με πολλές σκοτεινές πλευρές. Ελπίζω σύντομα η υπόθεση της Siemens να επανατοποθετηθεί στη σωστή της βάση».
ΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΝ ΚΑΛΥΠΤΕΙ, ΚΑΘΩΣ ΥΙΟΘΕΤΕΙ ΤΙΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΟΤΙ «ΜΑΥΡΟ ΧΡΗΜΑ ΜΕ ΤΙΜΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ»
Αιχμές Κυριάκου και για βουλευτές άλλων κομμάτων
Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΚΟΡΑΗ
Ηλεκτροσόκ στην κυβέρνηση προκάλεσε η δημοσιοποίηση τιμολογίων που αποδεικνύουν συναλλαγές δεκάδων χιλιάδων ευρώ του βουλευτή της Ν.Δ. Κυριάκου Μητσοτάκη με τη Ζίμενς και άλλων δύο με μικρά ποσά που αφορούσαν αγορά εξοπλισμού για το πολιτικό γραφείο της Ντόρας Μπακογιάννη στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και το μεσιτικό γραφείο της αδελφής των δύο πολιτικών Κατερίνας Μητσοτάκη στο Κολωνάκι.
| «Θα ζητήσω συνάντηση με τον αρμόδιο εισαγγελέα για να του καταθέσω όλα τα παραστατικά», αναφέρει ο Κυρ. Μητσοτάκης |
«Μαύρο χρήμα με τιμολόγια δεν υπάρχει» ήταν το επιχείρημα το οποίο επικαλέστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και υιοθέτησε το Μαξίμου για να τον καλύψει. Κυβερνητικοί κύκλοι χαρακτήρισαν «επαρκείς» τις εξηγήσεις του και τόνισαν ότι «δεν υπάρχει πρόβλημα».
«Δεν εισέπραξα ούτε μια χορηγία, ούτε μια δραχμή, παρ’ ότι είχα και μια προσωπική σχέση και όλα τα έχω εξοφλήσει», δήλωσε ο Κ. Μητσοτάκης. «Δεν κλήθηκα από τον εισαγγελέα να απαντήσω γι’ αυτό και θα πάω μόνος μου. Μακάρι να κάνουν το ίδιο και άλλοι για τους οποίους κυκλοφορούν αντίστοιχες φήμες και είναι και από άλλα κόμματα».Αναταραχή
Οι χθεσινές εξελίξεις προκάλεσαν μεγάλη αναταραχή στο στρατόπεδο της Ν.Δ.:
Φέρνει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, διότι ενώ δαιμονοποιούσε τη Νεολαία του ΠΑΣΟΚ για τα 15.000 ευρώ χορηγία που είχε πάρει από τη Ζίμενς για τη διοργάνωση διεθνούς φεστιβάλ το 2003, όταν η εταιρεία ήταν αθώα, βρέθηκε η ίδια να καλείται να δώσει εξηγήσεις για τα τιμολόγια, που φέρουν το όνομα του πρώτου σε σταυρούς βουλευτή της, Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι συγκεκριμένες συναλλαγές έγιναν το καλοκαίρι του 2007 όταν βρίσκονταν στο ζενίθ οι έρευνες στο Μόναχο για το μαύρο χρήμα της Ζίμενς και γινόταν λόγος και για πολιτικό χρήμα που αφορούσε την Ελλάδα.
Προκαλεί πολιτική ζημιά στον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και αφήνει σκιές γενικά πάνω από την οικογένεια Μητσοτάκη που διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Μ. Χριστοφοράκο, το πρώην αφεντικό της Ζίμενς και πρωταγωνιστή στην υπόθεση του μαύρου χρήματος. Ο βουλευτής υποστήριξε ότι αποπλήρωσε όλες τις οφειλές του στη Ζίμενς έστω και με καθυστέρηση. Το έκανε όμως μετά την καρατόμηση του Μ. Χριστοφοράκου στις 15/12/2007 και αυτό είναι ένα σημείο με ερωτηματικό.
«Από ποιους;»
Το ερώτημα που πλανάται στην κυβέρνηση είναι «γιατί και από ποιους βρίσκεται στο στόχαστρο η οικογένεια Μητσοτάκη». Πληροφορίες αναφέρουν ότι θα ακολουθήσουν και άλλες αποκαλύψεις και θα αφορούν και άλλες πολιτικές οικογένειες και πρόσωπα και από τα δύο μεγάλα κόμματα.
«Τελείως άδικα συνδέεται το όνομά μου με μαύρα Ταμεία και μαύρες πληρωμές» τόνιζε στις συνεντεύξεις που έδωσε χθες ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. «Αν κάποιος θέλει να κάνει τέτοιου είδους διευκόλυνση σε έναν πολιτικό, είναι διαφορετικοί οι τρόποι, δεν εμφανίζεται το όνομά του στα τιμολόγια. Αλλο να πλανάται μια κατηγορία διότι καθυστέρησα να αποπληρώσω ένα τιμολόγιο λόγω του διακανονισμού που είχε γίνει και άλλο να εμπλέκομαι με μαύρα Ταμεία. Δηλαδή, εγώ είμαι η πραγματική ουσία της υπόθεσης της «Ζίμενς»;» αναρωτήθηκε.Παραδέχτηκε την κοινωνική γνωριμία που είχε επί χρόνια με το πρώην αφεντικό της «Ζίμενς» Μ. Χριστοφοράκο και υποστήριξε ότι δεν υπέγραψε χαρτί διακανονισμού, που συνηθίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις έκδοσης τιμολογίων και αποπληρωμής τους, ακριβώς λόγω της άνεσης που του έδινε η συγκεκριμένη σχέση.
«Προμηθεύτηκα έναν πάρα πολύ καλό εξοπλισμό, επέλεξα έναν αξιόπιστο προμηθευτή και έκανα έναν διακανονισμό, όπως είχα δικαίωμα να κάνω για αγορές αυτού του ύψους», τόνισε. «Ηταν δαπάνες ενός πολιτικού, που όταν αγόραζε τον συγκεκριμένο εξοπλισμό δεν είχε ιδέα για το τι θα επακολουθούσε στη «Ζίμενς»».«Δεν έχω ιδέα»Στο ερώτημα πώς βρέθηκαν τα τιμολόγια που τον αφορούσαν στα παραταμεία της «Ζίμενς» απάντησε ότι δεν έχει ιδέα πώς αρχειοθετούσε η εταιρεία τα έγγραφά της. Υποστήριξε επίσης ότι «οι αγορές δεν έγιναν εντός της προεκλογικής περιόδου, αφορούσαν εξοπλισμό του γραφείου του, αυτόν που χρησιμοποιώ και τώρα».
Το μέγεθος του εξοπλισμού το απέδωσε στις ανάγκες του πολιτικού του γραφείου. «Είμαι πρώτος βουλευτής στη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας (Β’ Αθηνών), τον χρειαζόμουν για να κάνω σωστά τη δουλειά μου. Αν είναι πολλά ή λίγα, ας μου επιτρέψετε να το κρίνω εγώ. Αν είχε εισακουστεί η πρότασή μου για κατάτμηση της περιφέρειας θα κατέβαλλα πολύ λιγότερα».
Παραδέχτηκε ότι επικοινώνησε μαζί του στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού -οι πληροφορίες λένε για τον Θόδωρο Ρουσόπουλο. «Ρωτήθηκα από το Μαξίμου για το θέμα, έδωσα εξηγήσεις, οι οποίες προφανώς κρίθηκαν ικανοποιητικές αν κρίνω από την αντίδραση», είπε.
«Οπως με τους ναζί»Για το τιμολόγιο της «Ζίμενς» που αφορά την αδελφή του Κατερίνα Μητσοτάκη, είπε ότι δεν γνωρίζει τίποτα. «Η οικογένειά μου έχει πέσει θύμα πολλών συκοφαντικών δυσφημήσεων», τόνισε. «Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο. Ημουν 16 χρόνων όταν ο πατέρας μου παρουσιάστηκε με στολή ναζί. Δέχομαι μια άδικη επίθεση και το ερώτημα είναι, γιατί τώρα και ενώ έχουν εξοφληθεί όλα».
Φρένο Σανιδά μέσω των δικηγόρων…
Της ΒΑΝΑΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Την ίδια ώρα που αποκαλύπτεται το όνομα του Κυριάκου Μητσοτάκη σε σχέση με τη Ζίμενς, ανώτατη εισαγγελική πηγή διαβεβαιώνει ότι δεν έχουν βρεθεί πολιτικά πρόσωπα που να είναι αποδέκτες «χορηγιών» από τα μαύρα ταμεία της εταιρείας και συνεπώς δεν τίθεται ζήτημα παραπομπής του σκανδάλου στη Βουλή.
Η ρητή τοποθέτηση ότι δεν έχουν προκύψει μέχρι στιγμής ποινικές ευθύνες σε βάρος πολιτικών, που να επιβάλλουν την αποστολή της δικογραφίας στη Βουλή, αλλά και η προσπάθεια του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά να βάλει φρένο στη δημοσιοποίηση καταθέσεων των υπόπτων και στη διαρροή στοιχείων της δικογραφίας με την ενεργοποίηση δικονομικής διάταξης, που προβλέπει τη χορήγηση αντιγράφων της δικογραφίας στους δικηγόρους μια φορά το μήνα, γίνεται σε μια κρίσιμη στιγμή κατά την οποία:– Ερχονται στο φως ονόματα πολιτικών, στους οποίους φέρεται να δόθηκαν χορηγίες.– Υπάρχει η συμπληρωματική κατάθεση της γραμματέως του πρώην στελέχους της Ζίμενς Μιχ. Χριστοφοράκου (δεν έχει γίνει γνωστή), που επιβεβαιώνει ότι έχουν δοθεί χρηματικά ποσά και δώρα σε πολιτικά πρόσωπα.
| Να σταματήσει τη δημοσιοποίηση καταθέσεων και στοιχείων της δικογραφίας για Ζίμενς θέλει ο Γ. Σανιδάς |
«Ηθική απαξία»Ενδεικτική είναι η δήλωση που έκανε χθες ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς σχετικά με τη στάση που θα πρέπει να έχει η Δικαιοσύνη όταν διερευνά υποθέσεις, στις οποίες μπορεί να αξιολογηθεί τυχόν εμπλοκή πολιτικών προσώπων. Αναφερόμενος γενικά σε αυτές τις υποθέσεις, ο κ. Σανιδάς είπε ότι η θέση του είναι ότι θα πρέπει να παίρνουν την κατεύθυνση προς τη Βουλή μόνον όταν υπάρχουν στοιχεία, που να δικαιολογούν ποινικές ευθύνες.
Κύκλοι της Εισαγγελίας τονίζουν ότι από τα στοιχεία που έχει μέχρι τώρα στη διάθεσή του ο εισαγγελέας Π. Αθανασίου δεν προκύπτουν ποινικές ευθύνες εις βάρος πολιτικών. Το γεγονός ότι έχουν δοθεί από τη Ζίμενς δώρα της τάξης των 1.000 και 1.500 ευρώ σε πολιτικά πρόσωπα, που δεν έχουν άμεση εμπλοκή στην υπόθεση, δεν συνιστά από μόνο του έκνομη συμπεριφορά, αλλά ενέχει ενδεχομένως ηθική απαξία.
«Μια κουζίνα δώρο δεν αποτελεί από μόνη της ποινικό αδίκημα, αν δεν συνδέεται με τις συμβάσεις που υπέγραψε η Ζίμενς», ανέφεραν χαρακτηριστικά. «Τα κλειδιά τα κρατάνε κάποιοι και αν αποφασίσουν να μιλήσουν, δεν θα διστάσουμε να τιμωρήσουμε όποιον βρεθεί μπροστά μας», πρόσθεταν, «δείχνοντας» τον Μ. Χριστοφοράκο ως το κεντρικό πρόσωπο που φέρεται να γνωρίζει τους αποδέκτες του μαύρου χρήματος.
Για τη Ν. ΠΑΣΟΚΟσον αφορά στη χορηγία ύψους 15.000 ευρώ που έδωσε η Ζίμενς προς τη Νεολαία του ΠΑΣΟΚ για τη διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ το 2003, ζήτημα για το οποίο κυβέρνηση και αντιπολίτευση αλληλοκατηγορούνται, οι εισαγγελικές αρχές εκτιμούν ότι δεν είναι ποινικώς αξιολογήσιμη καθώς έγινε κάτω από νόμιμες και διαφανείς διαδικασίες. Επισημαίνουν ότι η νομοθεσία επιτρέπει τη χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων, αρκεί να πληρούνται συγκεκριμένοι όροι, όπως το χρηματικό ποσό να έχει επισήμως καταχωριστεί με παραστατικά και να μην υπερβαίνει το ανώτατο προβλεπόμενο πλαφόν.Πέντε ερωτήματαΠΡΟΕΚΥΨΕ χθες από στοιχεία, που βρέθηκαν στη Ζίμενς, εμπλοκή του ονόματος του βουλευτή Β’ Αθήνας της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη με τη γνωστή υπόθεση της γερμανικής εταιρείας, η οποία ερευνάται από τη γερμανική και την ελληνική Δικαιοσύνη.
ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ (τιμολόγια) βρέθηκαν, όχι στο λογιστήριο, αλλά στο γραφείο του κ. Χριστοφοράκου. Πρόκειται για τον διευθύνοντα σύμβουλο της Ζίμενς, που βρίσκεται στο κέντρο της υπόθεσης που ερευνά η Δικαιοσύνη. Μαζί του ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί κοινωνικές σχέσεις, όπως είπε σε τηλεοπτικό παράθυρο.ΕΔΩΣΕ ο κ. Μητσοτάκης εξηγήσεις με γραπτή δήλωσή του, αλλά και με τηλεοπτικές απαντήσεις του. Εμειναν, ωστόσο, αναπάντητα ερωτήματα:
1: η προμήθεια εξοπλισμού 137.126 ευρώ από τη Ζίμενς έγινε ουσιαστικά, αλλά και τυπικά, μετά τις 16 Αυγούστου 2007, σε προεκλογική περίοδο. Η μεταφορά του γραφείου του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, που χρησιμοποιήθηκε -και επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί- και ως εκλογικό κέντρο, είναι, άραγε, άσχετη;
2: η ευρεία εκλογική περιφέρεια της Β’ Αθηνών απαιτεί υψηλές προεκλογικές δαπάνες. Ο κ. Μητσοτάκης είπε, τηλεοπτικά, ότι, αν είχε εισακουσθεί η πρότασή του για κατάτμηση της Β’ Αθηνών, δεν θα χρειαζόταν τέτοιο γραφείο, εκλογικό κέντρο και τόσες δαπάνες. Γι’ αυτό, όμως, το όριο στη Β’ Αθηνών είναι υψηλό (120.000 ευρώ). Ο κ. Μητσοτάκης το υπερέβη ή όχι; (Είναι πάντως γεγονός, ότι το τέταρτο τιμολόγιο είχε ημερομηνία 21 Σεπτεμβρίου 2007, άρα η προμήθεια είχε γίνει και σε τυπικά προεκλογική περίοδο.)
3: η διευκόλυνση πληρωμής που ζήτησε ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης από τον κ. Χριστοφοράκο ήταν για ένα έτος. Ο βουλευτής είπε ότι ζήτησε προθεσμία, όπως κάθε πολίτης. Η προθεσμία ήταν προφορική. Τα τιμολόγια αναφέρουν χρόνο εξόφλησης 30 μέρες. Και αν ο βουλευτής (και μάλιστα ο υποψήφιος της πολυδάπανης Β’ Αθηνών) είναι όπως κάθε πολίτης, δίνονται σε πολλούς πολίτες προφορικές παρατάσεις ενός έτους για την αποπληρωμή τιμολογίων 30 ημερών από το γραφείο του διευθύνοντος συμβούλου, όπου και κρατούνται τα τιμολόγια της εταιρείας και τρίτων υπεργολάβων;
4: η εξόφληση των τιμολογίων από τον ίδιο τον βουλευτή έγινε κατά τα 3/4 τον Ιανουάριο, Φεβρουάριο του 2008 (πριν από την «προφορική» ετήσια παράταση και πριν -κατ’ αυτόν- να ξεσπάσει το σκάνδαλο Ζίμενς). Η τελευταία δόση πληρώθηκε στις 2 Ιουνίου 2008, όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης. Ο κ. Χριστοφοράκος απολύθηκε από τη Ζίμενς τον Δεκέμβριο του 2007, όχι άσχετα με το σκάνδαλο. Το ερώτημα είναι, μήπως γι’ αυτό δεν έκανε ο κ. Μητσοτάκης χρήση της ετήσιας προφορικής παράτασης;5: η κατάθεση των παραστατικών στον εισαγγελέα, που όπως φαίνεται δεν βρίσκει τίποτα για πολιτικά πρόσωπα, μήπως πρέπει να συνοδευτεί και με κατάθεση των σχετικών εγγράφων στην αρμόδια για τις εκλογικές δαπάνες επιτροπή της Βουλής και να δοθούν στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία της αθώας αυτής υπόθεσης;
| Αντιδράσεις: |
Άγγελος Αποστάτης ή πολιτικός άγγελος;
Μια προσωπική ιστορία και μερικές παρατηρήσεις στον απόηχο του θανάτου του Κώστα Μητσοτάκη
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Στο τηλέφωνο ήταν η γραμματέας του εκδότη. «Ελάτε», μου είπε, «σας θέλει ο κ. Μπόμπολας». Μάλιστα… Ο εκδότης με φώναζε καμιά φορά, όταν είχε χρόνο, για να πάρει τη γνώμη μου για τα πολιτικά θέματα της επικαιρότητας. Αυτή τη φορά όχι: Γεια σου Νίκο, μου είπε, κάθισε, έχω να σου διαβάσω κάτι. Και άρχισε το… διάβασμα…
Τις προηγούμενες μέρες, ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Μητσοτάκης είχε κάνει μια από εκείνες τις από καθέδρας δημόσιες παρεμβάσεις του που, ανεξάρτητα από το αντικείμενό τους, ήσαν άκρως εκνευριστικές, ακριβώς επειδή ήσαν από καθέδρας: απόψεις διατυπωμένες δογματικά, με τρόπο που δεν επιδέχονταν καμιά αντίρρηση. Και ως… αντιρρησίας έγραψα, στην καθημερινή προσωπική ενυπόγραφη στήλη μου, έναν μικρό λίβελο∙ επί της ουσίας της παρεμβάσεως και κατά του από καθέδρας παρεμβαίνοντος. Στολίζοντάς τον με τους κοινωνικά καθιερωμένους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «αποστάτης» που, από τον Ιούλιο του 1965 και εντεύθεν, τον συνοδεύουν.
Με την επιστολή του προς τον εκδότη, ο… επίτιμος φίλος του, ζητούσε (έμμεσα μεν, σαφώς δε) την απομάκρυνσή μου από την εφημερίδα, κατηγορώντας με για ασέβεια. «Κυρίως όχι για τους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «Αποστάτης», αλλά επειδή στον πρόλογό σου τον αποκαλείς γηραιό πολιτικό», σχολίασε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο εκδότης. Ύστερα σοβαρεύοντας, έδειξε να συμμερίζεται την συγκεκριμένη αντίδραση του επιστολογράφου: «Να το ξέρεις, ο Μητσοτάκης θυμώνει πολύ όταν τον αποκαλούν γέροντα», μου εκμυστηρεύτηκε. Ήταν γύρω στο 2002, ο Μητσοτάκης ήταν γύρω στα 85 και ο εκδότης μου και φίλος του γύρω στα 75…
Αποστασία και διαπλοκή
Πράγματι εμείς, του ’60 οι εκδρομείς που λέει και το τραγούδι, που ζήσαμε από απόσταση αναπνοής, και ιδρώτα, και αίματος, τα Ιουλιανά και την πολιτικά και κοινωνικά τραγική ακολουθία τους, (ανατροπή της Δημοκρατικής ομαλότητας ● δικτατορία των συνταγματαρχών ● μεταπολίτευση της ανάπηρης Δημοκρατίας, της πολιτικής διαφθοράς και της διαπλοκής) μόνο λόγω… γήρατος θα μπορούσαμε να σεβαστούμε τον Μητσοτάκη. Κατά τα λοιπά, τον αποκαλούσαμε (και άμα λάχει τον αποκαλούμε) «Αποστάτη» και «Εφιάλτη», όπως τω καιρώ εκείνω, τον αποκαλούσε σύσσωμος ο δημοκρατικός λαός της χώρας. Γιατί τον θεωρούσαμε (και τον θεωρούμε) ως πρωτοπόρο της αποστασίας (πολιτικής προδοσίας). Και της πολιτικής διαπλοκής λέω εγώ: «Οικοδεσπότης στο τραπέζι είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών τότε της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το δείπνο γίνεται, άλλωστε, στο σπίτι του. Συνδαιτυμόνες, πέραν του Αμερικανού διπλωμάτη, είναι ο Πάνος Κόκκας, εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία», ο Γιάννης Τσουδερός, βουλευτής Κρήτης της Ένωσης Κέντρου και ο υποδιευθυντής του ΙΚΑ Νίκος Δεληπέτρος»…
Έτσι περιγράφεται ο «μυστικός δείπνος» της προδοσίας και (δια της συμμετοχής Πάνου Κόκκα) της διαπλοκής, σε απόρρητη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η έκθεση (ΤΑ ΝΕΑ. gr 11/07/2009) που στηρίζεται σε απόρρητο υπόμνημα του αμερικανού διπλωμάτη – συνδαιτυμόνα στο δείπνο, με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965, καταρρίπτει πλήρως τους ισχυρισμούς Μητσοτάκη ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στην κρίση που οδήγησε σε παραίτηση τον Γεώργιο Παπανδρέου, αποδεικνύοντας ότι η αποστασία ήταν «έγκλημα εκ’ προμελέτης» που «σχεδιάστηκε» στο σπίτι του Μητσοτάκη με δεσποτική συμμετοχή του οικοδεσπότη!…
Ο νεκρός δεδικαίωται;
Λοιπόν, που λέτε, Αποστασία και Διαπλοκή είναι οι βασικές πολιτικές παρακαταθήκες του τεθνεώτος πολιτικού ηγέτη, αλλά αυτό το λένε και το γράφουν (στα social media) οι απλοί άνθρωποι του λαού. Οι ηλικιωμένοι που έζησαν την αποστασία και τις συνέπειές της (Ιουλιανά, χούντα, προδοσία της Κύπρου) και η χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης. Και οι νεότερες γενιές, οι παγιδευμένες στην οικονομική και πολιτική διαφθορά και τη διαπλοκή. Και τις συνέπειές τους, την οικονομική κρίση, την μνημονιακή καταστολή που ονομάστηκε «λιτότητα»… Οι πολιτικοί, οι οικονομικοί παράγοντες, τα κόμματα, τα ΜΜΕ σχεδόν στο σύνολό τους, σιωπούν. Είτε παραπέμποντας στην κρίση της… ιστορίας με την πρόφαση της χριστιανικής συνθήκης «ο νεκρός δεδικαίωται», είτε αγιογραφώντας τον αμαρτωλό πολιτικό ως τεθνεώτα συγγενή που, κατά κάποιο τρόπο, είναι.
Δείτε για παράδειγμα, το απόσπασμα μιας ομολογουμένως… ήπιας αγιογραφίας, γραμμένης σαν από κάποιον συγγενή του τεθνεώτος, που όμως θεωρούσαμε ή θεωρούμε σαν δικό μας συγγενή – και θα καταλάβετε τι εννοώ: «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στη μακρόχρονη πολιτική του διαδρομή άφησε βαθύ αποτύπωμα στην πολιτική ζωή του τόπου… Υπερασπίστηκε με συνέπεια τις πολιτικές του ιδέες και ειδικότερα την πολιτική που θεωρούσε αναγκαία για τη χώρα (… ) Υπήρξε γνήσιος και ουσιαστικός εκφραστής ενός προδρομικού για την εποχή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και μιας πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής, με σταθερή βέβαια την αναφορά της στην εξομάλυνση και τον εξορθολογισμό των σχέσεων της χώρας ιδιαίτερα με τις χώρες της ευρύτερης περιοχής*», κλπ, κλπ.
Πάλι καλά. Άλλοι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν ήταν ο γνωστός σε όλους αρχάγγελος Αποστάτης αλλά ένας πολιτικός άγγελος…
Βίος και πολιτεία Κωνσταντίνου Μητσοτάκη: Ένα έπος παραχάραξης, μυθευμάτων και ενοχής
του Γιώργου Γιαγκίδη*
Ας αποτείνουμε και εμείς τα απαραίτητα στη φιέστα του Κ. Μητσοτάκη που ζούμε αυτές τις ημέρες, ενόψει και της ταινίας «Ορεινές Συμφωνίες», η οποία έκοψε… 441 εισιτήρια σε δύο αίθουσες έως τώρα.
Παρακάτω λοιπόν η σκοτεινή και ένοχη πολιτική πορεία του Κ. Μητσοτάκη πριν ακόμα από την κατοχή, έως τον εμφύλιο, την αποστασία, τη χούντα, την οικονομική καταστροφή της Ελλάδας και τα μνημόνια.
Ας μην μιλάμε για το ήθος και την ποιότητα του εκάστοτε ανθρώπου, άλλωστε υπάρχουν και τα έργα του που εύκολα τον ορίζουν. Ας τα δούμε λοιπόν:
Η περίοδος του αντικομμουνιστικού μένους και η εμπλοκή στον κρητικό Εμφύλιο
Ο 28χρονος Κ. Μητσοτάκης το 1946 ξεκινά την επανέκδοση της περιβόητης έως και σήμερα (για τις σκανδαλώδεις επιδοτήσεις) εφημερίδας «Κήρυκας Χανίων».
Από τις στήλες της εφημερίδας εκείνος το 1947 καταγγέλλει την «πλήρην συνθηκολόγησιν του επισήμου κράτους ενώπιον της κομμουνιστικής βίας», με αφορμή την κήρυξη απεργίας αγροτών και εμποροβιοτεχνών στα Χανιά.
Από την ίδια εφημερίδα ο περιβόητος Παύλος Γύπαρης (συνάδελφος βουλευτής του Κ. Μητσοτάκη στο Κόμμα Φιλελευθέρων του Σ. Βενιζέλου), ως στρατιωτικός διοικητής Χανίων, εξαπολύει με πύρινα άρθρα του επιθέσεις κατά των «Ελασιτών, Κουκουέδων, Βουλγάρων, κτλ» και, σε συνδυασμό με το όργιο τρομοκρατίας στα χωριά της δυτικής Κρήτης, πετυχαίνει τελικά τον σκοπό του, να μεταφέρει τον εμφύλιο και στο νησί.
Μητσοτάκης και Γύπαρης συνολικά αποτελούν την αιχμή του δόρατος του αντικομμουνιστικού αγώνα στα Χανιά, ενώ ο ίδιος ο Κ.Μ στη βιογραφία του (σελ. 262) αποδίδει στον εαυτό του τον ρόλο του «πολιτικού καθοδηγητή» του Γύπαρη (αν και κατά 36 χρόνια νεότερός του).
Το 1966, στην κηδεία του Γύπαρη ο συντάκτης της «συμφιλιωτικής» συμφωνίας του Θερίσου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, εκφωνεί τον επικήδειο τονίζοντας «την πολύτιμη εθνική υπηρεσία του εκλιπόντος κατά τον συμμοριτοπόλεμον».
Πάντως ο ανιψιός του πρώην φρουρού του Ε. Βενιζέλου και καθοδηγητής της δολοφονίας του Ι. Δραγούμη και της επίθεσης στο Β. Αυλωνίτη, Γύπαρης, είχε φροντίσει να εκφράσει το «ανάθεμα» του για το Κ. Μητσοτάκη (από το το αρχείο του Β. Σκουλά και πάλι) μέσα από τη διαθήκη του, εδραιώνοντας και αυτός το πώς κανείς ουσιαστικά δεν εκτιμούσε τον Κ. Μητσοτάκη, τόσο ως πολιτικό μα και ως άνθρωπο.
Ο Καπετάν Ποδιάς
Την περίοδο του εμφυλίου οι ομάδες του Γύπαρη είχαν επιδοθεί σε κάθε είδους θηριωδία στην Κρήτη, όπως στον Κλαδισό Ποταμό των Χανίων που οι χωροφύλακες του Γύπαρη θα κρεμάσουν ανάποδα το ακέφαλο πτώμα της δασκάλας Βαγγελιώς Κλάδου (αποδίδεται και από το Μίκη Θεοδωράκη), ενώ παράλληλα οι του Εμμανουήλ Μπαντουβά και Κώστα Κεφαλογιάννη αλώνιζαν με αποκορύφωμα τη μεταφορά ως λάφυρο της κεφαλής και αριστερού χεριού του Καπετάν Ποδιά σε πασσάλους το 1947, στη Μεγάλη Στράτα Ηρακλείου.
Επομένως στην Κρήτη, Εμφύλιος έγινε, ωστόσο μέχρι και σήμερα αποτελεί ένα ερμητικά σφραγισμένο ζήτημα για ευνόητους λόγους.
Η δράση του Κ. Μητσοτάκη για την Περίοδο 1947-49 πάντως αποτελεί ένα απόλυτα μυστικό θέμα, καθώς δεν υπάρχει παντελώς καμιά περιγραφή, ακόμα και από τον ίδιο(!).
Το ΚΚΕ βέβαια, πρόσφατα καλοδέχτηκε τα δώρα του υιού του, Κυριάκου Μητσοτάκη ως δώρο συμφιλίωσης τάχα.
Η Ναζιστική Φιλία
Ο Κ. Μητσοτάκης, παρότι «αντιστασιακός», όλως τυχαίως διατηρούσε άριστες σχέσεις με το ναζί στρατηγό και σφαγέα >3.000 Κρητικών, Bruno Bräuer, τον οποίο φρόντισε να ευχαριστήσει αυτοπροσώπως το 1944, καθώς ο στρατηγός του έδωσε χάρη, απελευθερώνοντας τον από τις φυλακές, μαζί με άλλους 100 κρατούμενους, καθώς όπως ομολόγησε:
«Νεαρέ μου, σε ελευθέρωσα επειδή από ό,τι άκουσα μια μέρα θα διαδραματίσεις σημαντικό ρόλο στα πράγματα της πατρίδας σου» (Antony Beevor, Κρήτη, Η μάχη και η αντίσταση, μτφρ. Παναγιώτης Μακρίδης, εκδ. Γκοβόστης, Αθήνα 2004, σελ. 388-389).
Το 1947 ο στρατηγός εκτελέστηκε, ωστόσο πριν τη δίκη του είχε ζητήσει για δικηγόρο του… τον Κων/νο Μητσοτάκη, ο οποίος φυσικά αρνήθηκε, καθώς κέρδισε ό,τι είχε να κερδίσει από εκείνον ήδη. Για την ιστορία κατά την κατοχή συνελήφθη δύο φορές, αλλά και τις δύο φορές ήταν…τυχερός!
Ας μην ξεχάσουμε φυσικά και πως παρότι έφεδρος στη Μακεδονία κατά τη ναζιστική εισβολή, δεν επέλεξε τη συνέχιση του πολέμου ούτε στο νησί τους, ούτε στην Αίγυπτο.
Η Παραδοχή για την Κατοχή
Όντας αέναα κυνικός, παραδέχθηκε πρόσφατα πως επί κατοχής έτρωγε σε 3 (!) συσσίτια, αλλά τον ενοχλούσαν οι κραυγές των πεινασμένων έξω, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε προφορικά.
Πράκτορας… και των Άγγλων(;)
Πράκτορας της βρετανικής κατασκοπευτικής Intelligence, κατά τον Αλεξάντερ «Ξαν» Φίλντινγκ (πράκτορας της Υπηρεσίας Εκτέλεσης Ειδικών Επιχειρήσεων [SOE] στην Κρήτη).
Παράλληλα, ο Κ. Μητσοτάκης φρόντισε να μπει στην υπηρεσία των Ναζί ως διερμηνέας και δικηγόρος. Οι δυνάμεις κατοχής στις μαζικές εκτελέσεις που έκαναν τότε όριζαν και δικηγόρους των θυμάτων τους, προκειμένου όλα να φαίνονται νομότυπα.
Η λεγόμενη «αντιστασιακή δράση» του Κ. Μητσοτάκη κατασκευάστηκε πολλά χρόνια αργότερα. Η σύλληψη και η φυλάκισή του από τους Γερμανούς ως αντίποινα για τις πανωλεθρίες που πάθαιναν οι κατακτητές από το αντάρτικο κυρίως του ΕΛΑΣ στον νομό Χανίων, μεταφράστηκε σε καταδίκη για δήθεν αντιστασιακή δράση.
Η αλήθεια είναι, όπως προαναφέρουμε, ότι φυλακίστηκε από τους ναζί με την απειλή τυφεκισμού μαζί με δεκάδες άλλους, προκειμένου οι κατακτητές να αποκτήσουν πληροφορίες για τη δράση του ΕΛΑΣ στα Χανιά.
Ο Μητσοτάκης γλύτωσε γιατί οι ναζί τον θεώρησαν «αθώο» και τον απελευθέρωσαν. Πολλούς άλλους από τους συγκρατούμενούς του τους εκτέλεσαν. Γιατί άραγε;
Αναγνώρισε το προπολεμικό χρέος και θεσμοθέτησε τα οικονομικά δεσμά της χώρας
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, από τη θέση, τότε το 1964, του υπουργού Οικονομικών υπέγραψε τέτοιες συμβάσεις διακανονισμού των χρεών της χώρας, ώστε ορίστηκε η αποπληρωμή για 42 με 45 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2009, μέχρι δηλαδή να προσφύγει η χώρα ως δια μαγείας στο μηχανισμό στήριξης το 2010.
Συγκεκριμένα: «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον», θριαμβολογούσε τότε η φιλική προς τον Μητσοτάκη «Ελευθερία» (16.7.1964).
Γιατί; Όχι μόνο γιατί η εθελοδουλία του προς τους εκάστοτε ξένους δυνάστες της πατρίδας ήταν παροιμιώδης, αλλά και γιατί περί το 30% των ομολογιών βρίσκονταν σε ελληνικά χέρια. Πρώτα και κύρια στο παλάτι, αλλά και σε μεγάλες οικογένειες της οικονομίας και της πολιτικής, που ορέγονταν να λεηλατήσουν τη χώρα με χρέη πολυκαιρισμένα, ξεχασμένα και πολυπληρωμένα πρώτα και κύρια με το αίμα του ελληνικού λαού σε 2 δεκαετίες πολέμων.
Το κυριότερο, έφερε τη Χούντα
Η κυβέρνηση αποστατών
Βάζοντας πλάτη στο βασιλιά ανάγκασε σε παραίτηση μια κυβέρνηση (Γ. Παπανδρέου), παρά το σαρωτικό >50% εκλογικού ποσοστού της (εκμεταλλευόμενη τα φιλο-αριστεριστικά αισθήματα του τότε). Ο περιβόητος «αποστάτης» που έκανε ευκολότερη την έλευση των απριλιανών, εν μέσω της πρόκλησης πολιτικής αστάθειας που ευνοεί τα πραξικοπήματα. Ο χαρακτηρισμός «αποστάτης» ήταν κάτι από το οποίο ποθούσε να απαλλαχθεί, όπως μέσα ακόμα και από το παρατσούκλι του «γκαντέμη», αλλά δεν το κατόρθωσε ποτέ.
Η Δήλωση Μετάνοιας προς τη Χούντα
Κατά την Απριλιανή Δικτατορία ο Μητσοτάκης πλάι σε ποικίλα πολιτικά πρόσωπα συλλαμβάνεται. Σε αντίθεση με άλλους όμως, ο Μητσοτάκης βρίσκει τρόπο να μείνει ελεύθερος, καθώς δηλώνει εγγράφως πως δεν θα έκανε κάτι εναντίον του καθεστώτος. Ο Θανάσης Σκουλάς που αποκάλυψε το σκάνδαλο ανέφερε σχετικά «Για να γνωρίσετε τον άνθρωπο που υπέγραφε ταπεινωτικές δηλώσεις στον Παττακό, όταν εμείς βασανιζόμασταν στον ΕΑΤ/ΕΣΑ». Πώς τα φέρνουν οι καιροί τελικά για έναν «αντιστασιακό»…!
Η Απαίτηση για το Βασιλιά
Απαίτησε την επιστροφή βασιλιά το 1973 και έπειτα, του Κ. Καραμανλή (του γνωστού γερμανόφιλου, υπουργού στον εμφύλιο και συνεργάτη των Ναζί κατά την υπόθεση Μαξ Μέρτεν, που αμνήστευσε όλους τους εγκληματίες πολέμου και ναζί το 1958, έκανες τις εκλογές βίας & νοθείας το ’61 κ.α):
Υπόθεση Αρχαιοκαπηλίας
Κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού, ο οποίος διατηρούσε και άδεια συλλογέα αρχαιοτήτων, είχε αποφασιστεί οι αρχαιότητες από τη Μεσσαρά να παρουσιαστούν ταυτόχρονα με τη Συλλογή Αρχαίων Μητσοτάκη. Αυτό θα λάμβανε χώρα μέσω της Εκθεσης του Μουσείου Γουλανδρή και τη σχετική απόφαση της Οργανωτικής Επιτροπής της έκθεση, ωστόσο κάπως έτσι έγινε η ανακάλυψη του σκανδάλου. Καθώς κατά την επανεκκίνηση της ανασκαφής του αρχαίου τάφου στη Μεσσαρά Ηρακλείου Κρήτης, ανακαλύφθηκε πως ευρήματα από τον τάφο είχαν κλαπεί, τα οποία διατηρούσε ο πρωθυπουργός!
Η συλλογή του περιλάμβανε 1.062 αρχαία αντικείμενα, τα οποία χρονολογούνται από το τέλος της 4ης χιλιετίας π.Χ. μέχρι τον 3ο αιώνα μ.Χ. Το μεγαλύτερο μέρος της προέρχεται από την Κρήτη και έχει εξακριβωθεί ότι πολλά από τα αντικείμενα προέρχονται από λαθρανασκαφές του 1979 – 1980 στην περιοχή της Μονής Οδηγήτριας.
Ακόμα και η Μελίνα Μερκούρη τότε είχε καταγγείλει προσωπικά τον Κ. Μητσοτάκη για άμεση συμμετοχή σε επιχειρήσεις αρχαιοκαπηλίας, αλλά η δικαιοσύνη εκτός από τυφλή, παρέμεινε και κωφή. Αξίζει να σημειωθεί πως μέλος της επιτροπής της έκθεσης ήταν το κόκκινο πανί της Νέας Δημοκρατίας, αρχαιολόγος Μαρία Βλαζάκη, η πρώην Γ.Γ του Υπουργείου Πολιτισμού.
Χαρακτηριστικά τα λόγια του Ανδρέα Λεντάκη το 1980, όταν σταματούσε το μάθημα για τον Έρωτα στην Αρχαία Ελλάδα για να σχολιάσει για το Κ. Μητσοτάκη πως «Έχει 2.500 έργα στη συλλογή του. Υπολόγισα ότι κάθε δυο μέρες αγόραζε ένα έργο. Από ποιους; Aν δεν είναι αρχαιοκάπηλος έχει σχέσεις με αρχαιοκάπηλους».
Υπερανάπτυξη Δημοσίου Χρέους
Εκτόξευσε το δημόσιο χρέος από το 69,9% του 1989 στο 111,6% επί του ΑΕΠ το 1993, όταν η Ν.Δ έπεσε από την κυβερνητική καρέκλα. Δεν έφταιγε λοιπόν μόνο ο Α. Παπανδρέου όπως μας λένε, αλλά και ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός των ιδιωτικοποιήσεων και ξεπουλημάτων του Κ. Μητσοτάκη.
Υπόθεση υποκλοπών Μαυρίκη
O υπάλληλος του ΟΤΕ, Χρήστος Μαυρίκης, διενεργούσε υποκλοπές κυρίως κατά του ΠΑΣΟΚ και Ανδρέα Παπανδρέου, κατ’ εντολή του Στρατηγού Νίκου Γρυλλάκη, δεξιού χεριού του Κ. Μητσοτάκη, σε ένα σκάνδαλο που «έσκασε» το 1993, στα απόνερα του περίφημου «Βρώμικου ’89». Ο Μαυρίκης έχει ευθαρσώς ομολογήσει δημοσίως το σκάνδαλο και συγκεκριμένα στην εκπομπή «Ζούγκλα» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου απειλώντας προς πάσα κατεύθυνση (δείτε εδώ) για τη δημοσιοποίηση των επίμαχων κασετών.
Στο στόχαστρο έρχονται ο τότε πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης και η κόρη του, Ντόρα Μπακογιάννη. Τον Ιούλιο του 1993, δώδεκα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, των οποίων οι συνομιλίες παρακολουθούνταν, υποβάλλουν μηνυτήρια αναφορά και το πόρισμα των ανακριτών δημοσιεύεται τον Δεκέμβριο του 1993, ενώ η Ν.Δ. έχει ήδη απολέσει την εξουσία. Φυσικά όμως ο Α. Παπανδρέου ενέργησε προς τη μη προώθηση διώξεων, στα πλαίσια της κωμικοτραγικής «μη ποινικοποίησης της πολιτικής» του, με τα αποτελέσματα της μυστικής ψηφοφορίας να οδηγούν στην αναστολή των διώξεων του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και των συνεργατών του.
Υπόθεση ξεπουλήματος ΑΓΕΤ Ηρακλής στη Μαφία Calcestrucci
Ήταν εκείνος που πούλησε στις αρχές της δεκατίας του ’90 την υγιέστατη και υπερκερδοφόρα ελληνική βιομηχανία ΑΓΕΤ Ηρακλής στην Κόζα Νόστρα του ιταλικού ομίλου Calcestrucci, με επικεφαλής τον καταδικασμένο μαφιόζο Λορέντσο Παντσαβόλτα, στον παραλογισμό του καταστροφικού οικονομικά και κοινωνικά φιλελευθερισμού που μαζικά προώθησε εξίσου αποτυχημένα.
Οι δημοκρατικές συλλήψεις
Το ’91 συντέλεσε στη γνωστή υπόθεση της φίμωσης της κοινής γνώμης, συλλαμβάνοντας πολλούς από τους εκδότες των εφημερίδων της εποχής, προκαλώντας λαϊκή αγανάκτιση και κινητοποιήσεις σε ευρύτατη κλίμακα.
Δολοφονία Τεμπονέρα
Επί πρωθυπουργίας του, έλαβε χώρα η δολοφονία του γνωστού δασκάλου Ν. Τεμπονέρα το 1991 στην Πάτρα από τον «αποστάτης» Ιωάννη Καλαμπόκα της ΟΝΝΕΔ (σήμερα προϊστάμενος στην Εθνική Τράπεζα σε παράρτημα του Βόλου), στο κλίμα διαδηλώσεων ενάντια στον τρομονόμο του Υπουργού Παιδείας Κοντογιαννόπουλου, αλλά και στην κυβέρνηση των αποστατών του ’65, όταν σκοτώθηκε ο Σ. Πέτρουλας.
Το τίμιο αίμα του λαού
Τον Οκτώβριο του «αγανακτισμένου» 2011 καλεί την κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια με την αδίστακτη «επιβολή του νόμου» σε σχετική συνέντευξη. Όταν ο «δημοσιογράφος» Παπαχελάς (το 2011 τα Wikileaks αποκάλυψαν διασυνδέσεις με τις ΗΠΑ) του επισημαίνει ότι η «επιβολή του νόμου» από την κυβέρνηση σε μια περίοδο με εκατομμύρια στους δρόμους και τις πλατείες σημαίνει ότι «κάποια στιγμή θα χυθεί αίμα, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τηρηθεί ο νόμος και αυτό καμιά κυβέρνηση βεβαίως στην Ελλάδα δεν θέλει να το κάνει».
Η απάντηση Μητσοτάκη σόκαρε ακόμη και τον Παπαχελά: «Τι θα πει αυτό θα χυθεί αίμα; Δηλαδή δεν θα χυθεί αίμα αν παραβιάζεται ο νόμος;
Ξέρετε πρέπει ο πολιτικός να είναι ρεαλιστής και πρέπει να είναι και αποφασιστικός. Εάν δεν υπάρχει αποφασιστικότητα στο κράτος δεν γίνεται τίποτε».
Επιπρόσθετα, παραδοσιακά παθιασμένος στην υποδούλωση της χώρας μας, προέτρεψε το λαό ακόμα και πλήρης ημερών (τέτοια η εμμονή), στο «ΝΑΙ» του σύγχρονου Έλληνα ραγιά στο τελευταίο πρόσφατο δημοψήφισμα.
Σχόλιο
Καμία έκπληξη ωστόσο δεν πρέπει να προκαλεί ένα κορυφαίο και επίτημο στέλεχος σε μια παράταξη που έχει σφραγιστεί με το δωσιλογισμό, όπως βλέπουμε στα τζάκια του εκάστοτε Ράλλη, Βαρβιτσιώτη, Πικραμμένου, Μεϊμαράκη, Παπαδόγγονα, Καραμανλή, Χριστοφοράκου, Εβερτ κι άλλων περήφανων «πατριωτών αντιστασιακών», πλάι στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Ένας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που εδραίωσε τον όποιο «μύθο» του σε παραπλανήσεις και μυθεύματα, όπως με τη «Συμφωνία του Θερίσου» που τάχα συνένταξε και υπέγραψε σταματώντας τον εμφύλιο στη νήσο, ή με την μυθιστορηματική ιστορία … Περί παράδοσης του Ναζί Στρατηγού Benthag στον ίδιο, μετά από μυστική συμφωνία μεταξύ τους (!), πλάθοντας λοιπόν έτσι κατά το δοκούν το πολιτικό οικοδόμημα στο οποίο θα πατήσει την μετέπειτα πολιτική του καριέρα, όντας ο πολιτικός δίχως ιδεολογικά φράγματα, διατηρώντας άρτιες σχέσεις, τόσο με δωσίλογους, όσο και αντιστασιακούς, πάντα αναφορικά με τη μεριά που το ζύγι γέρνει.
Η Νέα Δημοκρατία λοιπόν καμία σχέση δεν έχει με τη δημοκρατία και τον πατριωτισμό διαχρονικά, παρά μόνο με το δωσιλογισμό για μια «θέση στον ήλιο» γλύφοντας τις σόλες του αφέντη, όταν ένας λαός ολόκληρος υποφέρει.
Σε μια Ελλάδα που έχει τη μοίρα να κυβερνάται από τους επιγόνους εκείνων που τα πούλησαν όλα, όπως σήμερα με τη διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, γιατί η σπορά της κατοχής δεν έπαψε να υφίσταται ποτέ στον τόπο.
Ας μιλήσει λοιπόν παρακάτω ο Μανόλης Αναγνωστάκης για την πρόσφατη φιέστα με το θάνατο και τις τιμές ήρωα προς το νεκρό Μητσοτάκη:
Πέθανες – κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
Τέρμα με τις ωραιοποιήσεις.
Πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική επανάσταση τώρα.
*Ο Γιώργος Γιαγκίδης είναι μεταπτυχιακός Διαιτολόγος-Διατροφολόγος Ιατρικής ΑΠΘ από το «http://www.nonpaper.com.gr/»
• Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τις θέσεις του hereticalideas.gr
ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟΣ
Αρχαία Μητσοτάκη: Οι Κρητικοί αρχαιολόγοι που αποκάλυψαν την αρχαιοκαπηλία!- Η πρώτη επιστολή του Α. Βασιλάκη
Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την υπόθεση της κινηματογραφικής ταινίας “Joker”, τους απίθανους κυβερνητικούς χειρισμούς και την προσπάθεια από την Ντόρα Μπακογιάννη (και τον γνωστό Μπογδάνο) να πέσει η ευθύνη της κινητοποίησης της αστυνομίας στην Χανιώτισσα αρχαιολόγο και πρώην ΓΓ του υπουργείου Πολιτισμού, Μαρία Βλαζάκη (η κ. Μπακογιάννη ζήτησε στη συνέχεια συγγνώμη για την αναφορά στην κ. Βλαζάκη, “καρφώνοντας” τον… πληροφοριοδότη της, Μπογδάνο), ήρθε στο φως και πάλι η υπόθεση με την “αρχαιολογική συλλογή Μητσοτάκη”, που έχει αποκαλυφθεί ότι ήταν προϊόν αρχαιοκαπηλίας!
Δείτε: Τα ύποπτα αρχαία της «συλλογής Μητσοτάκη» και η στοχοποίηση της Μ. Βλαζάκη από την οικογένεια…
Την αποκάλυψη είχαν κάνει τότε, μετά την εξέταση στα αρχαία αντικείμενα, η κ. Βλαζάκη και ο Ηρακλειώτης αρχαιολόγος, Αντώνης Βασιλάκης. Μάλιστα ο κ. Βασιλάκης πρώτος εξέθεσε την οικογένεια Μητσοτάκη όταν, πριν καν συγκροτηθεί η επιτροπή με την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ακόμα από το 1991, είχε αποφανθεί ότι πρόκειται για προϊόντα αρχαιοκαπηλίας!
Ο ίδιος σε ένα άρθρο που εντοπίσαμε στο διαδίκτυο (Ρωγμές) , αναφέρει, παρουσιάζοντας και φωτογραφία:
“Το 1979-1980 έγινε μεγάλη αρχαιοκαπηλία στο προανακτορικό νεκροταφείο (3000-1800 π.Χ.) της Μονής Οδηγήτριας στα Αστερούσια. Η υπηρεσία ξεκίνησε ανασκαφή μετά την αρχική σύληση, αλλά τη διέκοψε λόγω χειμώνα. Η λαθρανασκαφή επαναλήφθηκε το χειμώνα και την άνοιξη του 1980. Τον Ιούλιο επαναλήφθηκε η ανασκαφή. Τα αρχαία της αρχαιοκαπηλίας κατέληξαν στη Συλλογή του Μητσοτάκη στα Χανιά. Αργότερα «δωρίστηκαν» στο Μουσείο Χανίων. Στην εικόνα ο τάφος μετά τη λαθρανασκαφή.
Την προέλευση των αρχαίων επιβεβαίωσαν επίσημα οι αρχαιοκάπηλοι-συλλέκτες το 1993. Ο φάκελος της υπόθεσης αρχειοθετήθηκε στο Εφετείο Χανίων το 1993.
Στην εικόνα ο κυκλικός τάφος μετά τον καθαρισμό του το 1980.
Μάλιστα στο βιβλίο του Ανδρέα Αποστολίδη «Αρχαιοκαπηλία και εμπόριο Αρχαιοτήτων», Άγρα 2005, σ. 234-235, επιβεβαιώνεται ότι ο κ. Βασιλάκης ήταν ο πρώτος που κατήγγειλε, και μάλιστα σε επίσημο έγγραφο, από το 1991 (με κυβέρνηση Μητσοτάκη) ότι τα αρχαία του τότε πρωθυπουργού προέρχονταν από απαρχαιοκαπηλία.
Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:
“1. Επιστολή Ντόλλης Γουλανδρή, 17-5-1991
«Ντόλλη Γουλανδρή
Κύριο Χ. Κριτζά, Έφορο των Αρχαιοτήτων
Διευθυντή Μουσείου Ηρακλείου
Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης προγραμματίζει το φθινόπωρο 1992 έκθεση της Συλλογής Κ. & Μ. Μητσοτάκη. Επειδή μεγάλος αριθμός των αντικειμένων της Συλλογής προέρχεται από το τάφο της Οδηγήτριας, η Οργανωτική Επιτροπή διατύπωσε την ευχή να συνεκτεθούν και όσα αντικείμενα προέρχονται από τον ίδιο τάφο και βρίσκονται στο Μουσείο Ηρακλείου.
Θα παρακαλούσα να μας γνωρίσετε, αν συμφωνείτε, προκειμένου να προβούμε στις σύννομες ενέργειες για την πραγματοποίηση της εν λόγω έκθεσης.
Επειδή τα αντικείμενα του Μουσείου Ηρακλείου δεν έχουν ακόμη δημοσιυθεί και δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό τους, σε περίπτωση που αποδέχεσθε την πρόταση, παρακαλούμε να μας αποστείλετε σύντομο κατάλογο. Είναι αυτονόητο ότι τα λήμματα θα γραφούν απο τον ανασκαφέα ή τον υπεύθυνο για τη δημοσίευση του τάφου.
Με εκτίμηση
Ντόλλη Γουλανδρή»
2. Επιστολή Αντώνη Βασιλάκη
Από τον αρχαιολόγο που ανέσκαψε τον τάφο της Οδηγητρίας και τον έκλεψαν –και σύμφωνα με τον μείζονα αρχαιολογικό νόμο του ελληνικού κράτους του 1834, οτι οι αρχαιότητες στην Ελλάδα αποτελούν κρατική ιδιοκτησία, έκλεψαν το ελληνικό κράτος, η απάντηση ήταν:
«Τον ακριβή αριθμό των αντικειμένων από την Οδηγήτρια που εχουν περιέλθει στη Συλλογή πρέπει εμείς να τον πληροφορηθούμε, αντι να διαρωτώνται ποιος είναι ο ακριβής αριθμός των αντικειμένων απο την ίδια θέση που βρισκονται στο Μουσειο Ηρακλείου. Ακόμη διαρωτώμαι μήπως η Εφορεία Αρχαιοτήτων αντί να απαντήσει απευθείας πρέπει να παραπέμψει το θέμα στην Κεντρική Υπηρεσία […] γιατί τα αντικείμενα που βρίσκονται στη Συλλογή είναι προϊόν λαθρανασκαφής και αρχαιοκαπηλίας στο ταφικό συγκρότημα, που έγιναν στο διάστημα Νοέμβριος 1979-Μαιος 1980, αλλά ίσως και πριν».
Αντώνιος Βασιλάκης, Αρχαιολόγος με βαθμό Α΄”
Η κ. Βλαζάκη, όπως κι εγώ, σημειώνει τώρα ο κ. Βασιλάκης, ήμασταν μέλη της επιτροπής που πήγε στα Χανιά μετά την αλλαγή της κυβέρνησης το 1993 (πήγαμε τον Γενάρη του 1994). Και στη βίλα της οικογένειας Μητσοτάκη, στο Ακρωτήρι, ανοίξαμε τα κιβώτια με τα συσκευασμένα αρχαία από την έκθεση στο Μουσείο Γουλανδρή. Με εντολή της Μελίνας Μερκούρη, που είχε αναλάβει και πάλι υπουργός Πολιτισμού για μικρό διάστημα, μέχρι τον θάνατό της, και του Γενικού Γραμματέα ΥΠΠΟ το άνοιγμα των κιβωτίων έπρεπε να γίνει, όπως και έγινε, από επιτροπή. Τότε απέδειξα οριστικά και με αδιάσειστα στοιχεία την αρχαιοκαπηλική προέλευση πολλών αρχαίων της Συλλογής. Υπήρχαν κάποιοι που πίστευαν ότι εγώ έπραττα πολιτικά και όχι επιστημονικά και υπηρεσιακά, όπως είχα υποχρέωση από το νόμο ως δημόσιος λειτουργός και ως ανασκαφέας.
Πρωταγωνιστής «σκανδάλου» το 1993 αρχηγός κυκλώματος αρχαιοκαπηλίας
7 Οκτωβρίου 2016, 09:38 Ενημερώθηκε: 7 Οκτωβρίου 2016, 09:38
Πρωταγωνιστής υπόθεσης «αρχαιοκαπηλίας» με… πολιτικές προεκτάσεις και στενός φίλος πρώην ανώτατου αξιωματικού της ΕΛ.ΑΣ. ήταν ο 69χρονος επιχειρηματίας που εμφανίζεται τώρα να έχει κυρίαρχο ρόλο στη μεγάλη υπόθεση διακίνησης αρχαίων αντικειμένων την οποία απεκάλυψαν οι αστυνομικές αρχές της Πάτρας.
Το όνομα του 69χρονου είχε κυριαρχήσει το 1993 στην επικαιρότητα όταν είχε αποκαλυφθεί ότι είχε ταξιδέψει με τον τότε υπαρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. και στενό συνεργάτη του τότε πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη Γερμανία.
Μάλιστα λίγες ημέρες νωρίτερα είχαν αναδειχθεί υπόνοιες ότι ο εν λόγω υψηλόβαθμος αξιωματικός είχε εμπλακεί –αθωώθηκε τελικώς– σε υπόθεση αρχαιοκαπηλίας με έδρα ξενοδοχείο στην παραλιακή λεωφόρο. Ο υπαρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. επισκεπτόταν το ξενοδοχείο όπου γίνονταν παράνομες αγοραπωλησίες αρχαίων αντικειμένων και είχε υποστηρίξει ότι «δεν προχώρησα σε παράνομη ενέργεια αλλά έψαχνα τα αρχαία του μουσείου της Κορίνθου που είχαν κλαπεί τρία χρόνια νωρίτερα». Οι αρχαιότητες βρέθηκαν τελικώς επτά χρόνια αργότερα στις ΗΠΑ.
Πρόκειται για μία περίεργη υπόθεση που είχε κυριαρχήσει παραμονές των εθνικών εκλογών το φθινόπωρο του 1993 και είχε επιφέρει καίριο πλήγμα στο τότε κυβερνητικό κόμμα και συνέτεινε στην επάνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία.
Η υπόθεση
Προ δύο ημερών η ΕΛ.ΑΣ. προχώρησε στη σύλληψη 26 ατόμων, την ταυτοποίηση άλλων 27 και την εξιχνίαση τουλάχιστον 93 περιπτώσεων αγοραπωλησιών και λαθρανασκαφών αρχαίων αντικειμένων και νομισμάτων στο πλαίσιο εξάρθρωσης εγκληματικής οργάνωσης διεθνικού χαρακτήρα που δραστηριοποιούνταν στην αρχαιοκαπηλία με κέρδη τα οποία υπερέβαιναν τα 650.000 ευρώ. Ως αρχηγικό μέλος συνελήφθη ο προαναφερόμενος 69χρονος, η 51χρονη γερμανίδα σύζυγός του αλλά και ο γιος του.
Το φθινόπωρο του 1993 είχε αποκαλυφθεί ότι ο εν λόγω 69χρονος μαζί με τον τότε υπαρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. είχαν συνταξιδέψει στις 13 Μαΐου της ίδιας χρονιάς στο Μόναχο, που θεωρείτο κέντρο δράσης των διεθνών κυκλωμάτων αρχαιοκαπηλίας. Ο 69χρονος ήταν μάλιστα αυτός που είχε εκδώσει από ταξιδιωτικό γραφείο στα νότια προάστια και τα εισιτήρια του ανώτατου αξιωματικού.
Ο συνταξιδιώτης του τότε υπαρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. και «εγκέφαλος» στην υπόθεση της Πάτρας είχε κατηγορηθεί για αρχαιοκαπηλία αρκετές φορές. Μία από αυτές ήταν τον Απρίλιο του 1977 όταν οι αρχές είχαν εντοπίσει αρχαία αντικείμενα στη βίλα του στη Φιλοθέη.
Το 1980 κάθισε στο εδώλιο του κατηγορουμένου μαζί με άλλα 62 άτομα για συμμετοχή στη μεγάλη συμμορία αρχαιοκαπήλων με αρχηγό το περιβόητο οργανωτή αυτών των κυκλωμάτων Στέφαν Γκέριγκε. Η συγκεκριμένη ομάδα αρχαιοκαπήλων κατηγορήθηκε ότι την περίοδο 1976-79 προχωρούσε σε μαζικές λαθρανασκαφές στην περιοχή Σπάτων και Κορωπίου για τον εντοπισμό και την πώληση εκατοντάδων αρχαίων αντικειμένων.
Στη διάρκεια της περαιτέρω έρευνας για το ταξίδι στο Μόναχο το 1993 ο τότε υπαρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. υποστήριξε ότι «αυτό έγινε για να συγκεντρωθούν στοιχεία για τη δράση των οργανώσεων 17Ν και ΕΛΑ από τα αρχεία της Stasi». Σύμφωνα με πληροφορίες, τότε συγκέντρωνε στοιχεία.
Από την άλλη πλευρά, ο 69χρονος είχε υποστηρίξει ότι «πήγαινα στη Γερμανία για οικογενειακούς λόγους και διευκόλυνα τον ανώτατο αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ., τον οποίο γνώριζα επειδή του έδινα πληροφορίες για υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας»
Ένας από τους πλέον κυνικούς και αμοραλιστές ηγέτες της ελληνικής άρχουσας τάξης κατά τον 20ο αιώνα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, απεβίωσε χτες σε ηλικία 99 ετών. Υπηρέτησε το αστικό κατεστημένο συμμετέχοντας σε διάφορες κυβερνήσεις κατά τα μέσα και τέλη του περασμένου αιώνα, ενώ την τριετία 1990-93 υπήρξε πρωθυπουργός, επικεφαλής της απόπειρας εφαρμογής ενός σκληρού, νεοφιλελεύθερου προγράμματος στα πρότυπα της Θάτσερ, που αποτελούσε έναν γνήσιο πολιτικό προάγγελο της εποχής των Μνημονίων. Ωστόσο, στη συλλογική μνήμη, ως αντιπροσωπευτικότερη περίοδος του πολιτικού βίου του Κ. Μητσοτάκη έχει καταγραφεί η δεκαετία του 1960, οπού ο ίδιος υπήρξε από τους βασικούς εκφραστές της «αποστασίας» με την οποία το Παλάτι διεξήγαγε ένα «θεσμικό» πραξικόπημα, ανατρέποντας την εκλεγμένη κυβέρνηση και ανοίγοντας τον δρόμο για τη δικτατορία του 1967. Αξίζει λοιπόν, με αφορμή το θάνατο του πολιτικού τον οποίο ο λαός κατά τις μέρες τις εξέγερσης του Ιουλίου του 1965 αποκαλούσε στα συνθήματά του «κάθαρμα», να δούμε πως φτάσαμε στα γεγονότα της «αποστασίας». Ακολουθεί ένα σχετικό κείμενο, που αποτελεί απόσπασμα μπροσούρας που θα επανεκδοθεί το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις «Μαρξιστική Φωνή», με τίτλο «Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος: γεγονότα και συμπεράσματα».
«Στις αρχές του 1958 οι εγκέφαλοι της CΙΑ (ενόψει των εκλογών της 11ης Μαϊου 1958) κατέστρωσαν ένα πρόγραμμα τεχνητής ελάττωσης της δυνάμεως της Αριστεράς. Μια και …η Ουάσιγκτον είχε εκφράσει δυσφορία και ανησυχίες για την έλλειψη αποτελεσματικότητας των εφαρμοζομένων αστυνομικών μεθόδων στην καταπολέμηση του κομμουνισμού… επινόησαν μια διαδικασία (εκλογικό σύστημα) που θα ελάττωνε (δηλαδή θα εμφάνιζε ελαττωμένη) την κομμουνιστική επιρροή». Για την επιτυχία της συνωμοσίας χρειαζόταν η συνεργασία της ηγεσίας του κέντρου… Οι Γ. Παπανδρέου και Σ. Βενιζέλος έπειτα από πολλές ταλαντεύσεις και πιέσεις, υπέκυψαν και συμφώνησαν στη διανομή της λείας». (Γ. ΚΑΤΡΗ: «ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», εκδόσεις «Παπαζήση»).
Από την αποστασία στην αγιογραφία – Άγγελος Αποστάτης ή πολιτικός άγγελος; – Από τη δημοκρατική παρένθεση στην Αποστασία – Αχ εκείνα τα άτιμα τα ντολμαδάκια – Για τον εκλιπόντα τέως Καλύτερα δεξιός παρά αδέξιος – Γιατί ο λαός το 1965 φώναξε Μητσοτάκη κάθαρμα; – Δέκα απέθαντες στιγμές του Μητσοτάκη – Εμφύλιος στην Κρήτη και Μητσοτάκης: – Ενας εφιάλτης της δημοκρατίας λιγότερος –Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ…- Η Αποστασία ο Τέως και ο Μητσοτάκης – Θα μιλήσει κανείς για τον άλλο Κώστα Μητσοτάκη; – ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΙΟ ΑΓΡΙΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ! – Μητσοτάκης το πορτραίτο Dorian Gray- Vampire της ελληνικής αστικής τάξης – ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ
Εμφύλιος στην Κρήτη και Μητσοτάκης:
Ευτυχώς κάποιοι έχουμε ρίζα αίματος!
ΟΧΙ, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν «υπήρξεν ο πρωτουργός να αποφευχθεί και να μην υπάρξει εμφύλιος πόλεμος στην Κρήτη, στη διάρκεια της κατοχής» Και ΟΧΙ, » όποια αντίθεση και αν έχεις μαζί του, δεν «οφείλεις να του το αναγνωρίσεις.» Απλώς γιατί πρόκειται περί ψεύδους, περί επιμελώς κατασκευασμένου αφηγήματος του ιδίου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που πλείστα ιστορικά ντοκουμέντα και μαρτυρίες αγωνιστών της Αντίστασης το έχουν καταρρίψει.
Το απόσπασμα περί πρωτουργού χάρη στον οποίο απεφεύχθη ο εμφύλιος στη Κρήτη, είναι από την επιστολή που προσκόμισε στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο Μανώλης Γλέζος, σε μια επίσκεψη «υψηλού πολιτικού πολιτισμού» όπως τη χαρακτήρισαν τα ΜΜΕ.
Να μην γνωρίζει ο Μανώλης Γλέζος την ιστορική αλήθεια; Δεν μπορώ να το διανοηθώ…Δεν γνωρίζει για το κεφάλι του καπετάν Ποδιά (φωτο)και ποιοι το περιέφεραν στους δρόμους; Πόσο μάλλον που πρόσφατα το θέμα ανακινήθηκε με την «αιφνίδια» επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Δημήτρη Κουτσούμπα και το δώρο του προς τα αρχεία του ΚΚΕ. Δώρο, που δεν ήταν άλλο από την περίφημη συμφωνία του Θερίσου, το 1943, μεταξύ του ΕΑΜ και της ΕΟΚ (Εθνική Οργάνωση Κρήτης) που φέρει υποτίθεται και την υπογραφή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και με την οποία υποτίθεται μπήκαν οι ΄βάσεις για να αποφευχθεί ο εμφύλιος.
Ευτυχώς κάποιοι αντιδράσαμε τότε και άνοιξε πάλι η συζήτηση. Κάποιοι που έχουμε ρίζα αίματος σε αυτή την υπόθεση. Κι επειδή ο Κων, Μητσοτάκης έφτασε τα 99, αλλά ο θείος μου ο Στέφανος Σκαράκης, μόνο τα 19, έχω χρέος να μην σωπαίνω. Παραδομένος από τους Γυπαραίους συνεργάτες του Μητσοτάκη, στους Γερμανούς, ο ΕΠΟΝίτης αδελφός της μάνας μου, εκτελέστηκε στην Αγιά το 1944. Μετά τη συμφωνία του Θερίσου δηλαδή. Μόνο 19 χρονώ. Δεν είχε κουπόνι για να τρώει σε τρία συσσίτια, είχε μπογιά για συνθήματα κατά των Γερμανών. Τον παρέδωσαν δεμένο ως «Μεγκάλο κουμμουνιστή», όπως είπε ο Γερμανός διοικητής στον παππού μου που έπεσε στα πόδια του.
Ο θείος μου είναι ένα μικρό δρομάκι στη Νέα Χώρα και μια φωτογραφία στην τραπεζαρία του σπιτιού μας. Δεν κηδεύτηκε με τιμές, δεν κηδεύτηκε καν: Στο αφρόντιστο μνημείο στην Αγιά, στοιβαγμένα τα οστά όλων μαζί των εκτελεσμένων. Θα με στοιχειώνει σε όλη τη ζωή μου, το βογγητό της γιαγιάς μου, ανάμεσα στα κόκκαλα εκεί, μια μέρα που την πήγαμε ν’ ανάψει το καντήλι: «Αχ παιδάκι μου και να’ ξερα ποιο είναι το κεφαλάκι σου, να το φιλήσω»…
Υ.Γ. Ο θείος μου Στέφανος Σκαράκης είναι ο ήρωας του βιβλίου της Μάρως Δούκα «Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ». Οποιος θέλει να μάθει αλήθειες για το ρόλο του Μητσοτάκη την περίοδο εκείνη, για τον αποκλεισμό του ΕΛΑΣ και την εξόντωσή του από την ανίερη συμμαχία Αγγλων- Γερμανών- Γυπαραίων, ας το διαβάσει. Οποιος θέλει να μάθει γιατί οι Γερμανοί έφυγαν από τα Χανιά 5 μήνες αργότερα απο την απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας ας το διαβάσει.
Οποιος θέλει να μάθει αν όντως «απεφεύχθη» ο εμφύλιος στην Κρήτη, ας διαβάσει το τρίτο της τριλογίας της Μάρως Δούκα,»Ελα να πούμε ψέμματα«. Ας δει το συγκλονιστικό ντοκυμανταίρ «Αλλος δρόμος δεν υπήρχε» πάνω στο βιβλίο του Νίκου και της Αργυρώς Κοκοβλή. Πολύ πρόσφατο (10-4) και το εξαιρετικό αφιέρωμα του Μάριου Διονέλλη στην ΕΦ ΣΥΝ με τίτλο «οταν ο Κυριάκος εξαφάνισε τον εμφύλιο στην Κρήτη» και με αφορμή το «δώρο» του Κυριάκου στο ΚΚΕ, το οποίο σημειωτέον ακόμα δεν έχει πάρει θέση…
Ιουλιανά: Το βασιλικό πραξικόπημα
17:06 | 16 Ιουλ. 2016Τελευταία ανανέωση 19:07 | 16 Ιουλ. 2016
15-7-1965: Βασιλικό πραξικόπημα. Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάζεται σε παραίτηση. Κυβέρνηση αποστατών υπο τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα. Ο λαός ξεκινά ανένδοτο αγώνα για την τήρηση της Συνταγματικής νομιμότητας(114). Οι διαδηλώσεις οι πορείες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία θα διαρκέσουν 70 ημέρες (16-7-1965/25-9-1965). Η χώρα, με την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965, βυθίζεται σε μια περίοδο πολιτικής αστάθειας που θα οδηγήσει στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967.
Η περίοδος αυτή είναι γνωστή και ως Αποστασία του 1965 αφού μετά την παραίτηση Γ. Παπανδρέου οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν διαδοχικά από βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου ήταν αποτέλεσμα χρηματισμού και υποσχέσεων ανάληψης πολιτικών αξιωμάτων. Έτσι, μερίδα του Τύπου και του λαού απέδωσε το χαρακτηρισμό του «αποστάτη» στους βουλευτές που ανέβαιναν στην εξουσία. Η περίοδος αυτή χρωματίστηκε και από την έντονη ανάμειξη του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, παραβιάζοντας τις διατάξεις του Συντάγματος του 1952.
Ένα χρόνο πριν τα Ιουλιανά, το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου είχε κερδίσει τις εκλογές το Φεβρουαρίου του 1964 με ποσοστό που άγγιξε το 52,72%, με αποτέλεσμα ο Γ. Παπανδρέου να σχηματίσει για πρώτη φορά αυτοδύναμη κυβέρνηση με 171 βουλευτές. Η περίοδος της αποσταθεροποίησης ξεκίνησε με αφορμή τη διαμάχη του Γ. Παπανδρέου με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για τον υπουργό Εθνικής Άμυνας και την αλλαγή του αρχηγού του ΓΕΣ. Απ’ την μια πλευρά, ο Παπανδρέου επιθυμούσε να αντικαταστήσει τον ως τότε υπουργό Πέτρο Γαρουφαλιά και τον αρχηγό του ΓΕΣ Γεννηματά, στους οποίους έλεγχο ασκούσε το παλάτι με ανθρώπους της εμπιστοσύνης του. Τη θέση του υπουργού άμυνας θα αναλάμβανε ο γιος του, Ανδρέας Παπανδρέου.
Στην άλλη πλευρά του νομίσματος, όμως, ο βασιλιάς εξέφραζε έντονα την άρνησή του να συναινέσει υπογράφοντας τα σχετικά διατάγματα, αν δεν ενέκρινε πρώτα τους αντικαταστάτες. Ο Π. Γαρουφαλιάς, έχοντας την πλήρη υποστήριξη του παλατιού, αρνούνταν να εγκαταλείψει το αξίωμά του, ακόμα κι όταν ο Γ. Παπανδρέου τον διέγραψε από την Ένωση Κέντρου. Τελικά ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αντιμετωπίζοντας την ίδια αρνητική στάση του βασιλιά για ακόμη μια φορά. Ο Κωνσταντίνος επιθυμούσε να τοποθετηθεί πρόσωπο της δικής του εμπιστοσύνης, και τότε ο Γ. Παπανδρέου, μη μπορώντας να αποδεχτεί ότι ο πρωθυπουργός δε μπορεί να αναλάβει όποιο υπουργείο επιθυμεί, παραιτήθηκε.
Της τελικής αυτής έκβασης, είχε προηγηθεί το χρονικό διάστημα 5 ημερών (8-14 Ιουλίου) μέσα στο οποίο έγινε η ανταλλαγή πέντε οξύτατων επιστολών μεταξύ του Κωνσταντίνου και του Παπανδρέου, σχετικά με την υπογραφή του διατάγματος για την αντικατάσταση του Γαρουφαλιά, καθώς και μία μεταξύ τους συνάντηση στην Κέρκυρα. Αδιαμφισβήτητα, οι επιστολές του βασιλιά συνιστούσαν αντισυνταγματική επέμβαση στη διακυβέρνηση της χώρας. Η τελευταία συνάντηση του Κωνσταντίνου με τον Παπανδρέου έγινε στα ανάκτορα (σημερινό Προεδρικό Μέγαρο, στην οδό Ηρώδου Αττικού) το απόγευμα της 15ης Ιουλίου. Η διάρκειά της ήταν δέκα λεπτά, διάστημα αρκετό για να επιβεβαιωθεί η προδιαγεγραμμένη ρήξη.
Μετά την προφορική δήλωση της παραίτησης του Γ. Παπανδρέου, ο επόμενος πρωθυπουργός, Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, μέλος της Ενώσεως Κέντρου, ορκίστηκε μέσα στην επόμενη ώρα, χωρίς να έχει συνταχθεί ακόμα η έγγραφη παραίτηση της κυβέρνησης. Oι δρόμοι της Aθήνας γέμισαν από διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για την ανατροπή του νόμιμου πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ενώ οι κινητοποιήσεις που οργανώνονταν από την Ένωση Κέντρου και την αριστερή ΕΔΑ κατέληγαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία θύμα των οποίων υπήρξε και ο 25χρονος φοιτητής και στέλεχος της Αριστεράς Σωτήρης Πέτρουλας.
Την παραίτηση του Αθανασιάδη-Νόβα διαδέχτηκε η κυβέρνηση του Ηλία Τσιριμώκου στις 18 Αυγούστου ενώ ένα μήνα μετά πρωθυπουργός ορκίστηκε ο Στέφανος Στεφανόπουλος. Στην κυβέρνηση του Στεφανόπουλου συμμετείχαν οι Τσιριμώκος και Νόβας ως αντιπρόεδροι και ο Μητσοτάκης ως υπουργός Συντονισμού και Οικονομικών. Τα πραγματικά αίτια της κρίσης της δημοκρατίας δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα αφού σχεδόν κανείς πρωταγωνιστής των Ιουλιανών δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του.
Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και η μητέρα του Φρειδερίκη ήθελαν να ελέγχουν πλήρως το στράτευμα μπορεί να δικαιολογήσει την άρνηση του πρώτου στην αποπομπή των προσώπων εμπιστοσύνης του σε βασικές θέσεις. Πηγές αναφέρουν ότι ταυτόχρονα το παλάτι επεδίωκε τη διάσπαση της Ένωσης Κέντρου αφού η δημοτικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου εκείνη την εποχή σημείωνε άνοδο. Κύρια θέση του ήταν η ανεξαρτητοποίηση της εξωτερικής πολιτικής από την πολιτική των ΗΠΑ και των λοιπών δυτικών συμμάχων . Είναι πιθανό, βλέποντας τη δημοτικότητά του να ανεβαίνει, στελέχη τόσο του εσωτερικού (επίδοξοι διάδοχοι του Γ. Παπανδρέου που ένιωθαν να απειλούνται τα σχέδιά τους, όπως ο Κ. Μητσοτάκης) όσο και του εξωτερικού (Αμερικανοί αξιωματούχοι) να επιθυμούσαν με την κρίση αυτή να ανακόψουν την πορεία του. Σε συζητήσεις με αμερικανούς διπλωμάτες λίγο πριν τα γεγονότα του Ιουλίου ο Κ. Μητσοτάκης είχε εκφράσει την άποψη ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν η κύρια πηγή των προβλημάτων της Ε.Κ. και ότι θα έπρεπε να απομακρυνθεί τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την Ελλάδα.
Όποια από τα παραπάνω και να είναι τα βαθύτερα αίτια της πολιτικής αποσταθεροποίησης, τα αποτελέσματά τους ήταν κάτι παραπάνω από ορατά. Η πολιτική αστάθεια ήταν μια από τις πρώτες συνέπειες της αποστασίας που συνδυασμένη με το γενικότερο κλίμα απογοήτευσης του λαού από τον πολιτικό κόσμο, την απαξίωσή των τελευταίων και την απορρύθμιση των μηχανισμών άμυνας της δημοκρατίας άνοιξαν το δρόμο για το πραξικόπημα της 21ης Ιουλίου 1967.
Δέκα απέθαντες στιγμές του Μητσοτάκη
29/05/2017
1) Ο άνθρωπος της Ιντέλιτζενς Σέρβις
Ο Αλεξάντερ «Ξαν» Φίλντινγκ (Ινδία 1918 – Παρίσι 1991) πράκτορας της Υπηρεσίας Εκτέλεσης Ειδικών Επιχειρήσεων (SOE) στην Κρήτη, τη Γαλλία και την Άπω Ανατολή στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο «Το Κρυφτό»:
«Ο Μάρκος Σπανουδάκης έδειχνε κομψός και πολιτισμένος όπως πάντα –το ίδιο και οι δυο σύντροφοί του, τους οποίους μέχρι τότε γνώριζα μόνο εξ ακοής: ο Μιχάλης Μποτωνάκης και ο Κώστας Μητσοτάκης. Αυτοί οι τρεις, μαζί μ’ έναν πανέξυπνο νεαρό έφεδρο αξιωματικό, τον Μανούσο Μανουσάκη, ήταν οι στυλοβάτες του δικτύου μου στα Χανιά.
Αν ήξερα πόσο σημαντικό ρόλο επρόκειτο να παίξει ο Μητσοτάκης στη μεταπολεμική ζωή της Ελλάδας, θα τον είχα προσέξει περισσότερο, αλλά ήμουν τόσο εξαντλημένος από την εικοσάωρη πορεία μου ώστε μόλις κατάφερνα να κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά».
2) Έτρωγα σε τρία συσσίτια στην κατοχή
Η εποχή που ο Μητσοτάκης ενοχλούνταν από τις φωνές των ανθρώπων που φώναζαν «πεινάω» στην κατοχή, ενώ ο ίδιος έπαιρνε φαγητό από τρία διαφορετικά συσσίτια.
3) «Μητσοτάκη Κάθαρμα-Τσιριμώκε Μασκαρά»
Ένα από τα συνθήματα που ακούγονταν στους δρόμους μετά την αποστασία του 1965. Διαβάζουμε από το αφιέρωμα της εφημερίδας Το Ποντίκι:
«Τότε, στις 15 Ιουλίου 1965, μέσα από μια σειρά χαμερπών και άθλιων διαβουλεύσεων, όπου εξαγοράστηκαν πολιτικές συνειδήσεις σε μια στημένη και πρωτοφανούς θρασύτητας πολιτική συναλλαγή μεταξύ του παλατιού και μιας δράκας αποστατών, με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ανετράπη η νόμιμη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, μια κυβέρνηση εκλεγμένη με το σαρωτικό ποσοστό του 52,72%, γεγονός που ζημίωσε ανεπανόρθωτα την πολιτική ζωή της χώρας, συνεργώντας στην απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για τα τανκς της 21ης Απριλίου 1967».
4) Φέρτε πίσω τον βασιλιά (και τον Καραμανλή)
Μήνυμα του Μητσοτάκη στη γερμανική τηλεόραση το 1973. Ήταν ο πρώτος πολιτικός που μίλησε, ήδη από το 1968, για «λύση Καραμανλή», ο οποίος, όμως, δεν τον συμπεριέλαβε στην κυβέρνηση που σχημάτισε τον Ιούλιο του 1974.
5) Ο πρωθυπουργός που έδωσε την ΑΓΕΤ Ηρακλής στην… κόζα νόστρα
Η πώληση στους Ιταλούς της ΑΓΕΤ Ηρακλής, που αποτελούσε έναν από τους πιο υγιής πυλώνες της ελληνικής βιομηχανίας, αποτέλεσε σημείο καμπής για την ιστορία των ελληνικών ιδιωτικοποιήσεων αλλά και των σκανδάλων διαφθοράς που τις συνοδεύουν. Ο Μητσοτάκης εξηγούσε τότε με υπερηφάνεια στο κοινοβούλιο ότι χαράμισε ένα δις δραχμές στους καρχαρίες της Μόργκαν Στάνλεϊ για να επιβλέπουν το ξεπούλημα. Και αυτοί παρέλειψαν για κάποιο λόγο να ενημερώσουν την Ελλάδα ότι ο όμιλος Φερούτσι, στον οποίο θα κατέληγε η ΑΓΕΤ μέσω της ιταλικής τσιμεντοβιομηχανίας Καλτσεστρούτσι, βρισκόταν από χρόνια στα πρόθυρα πτώχευσης. Όπως αποκαλύφθηκε μερικά χρόνια αργότερα ο λεγόμενος «τσιμεντάνθρωπος» της Καλτσεστρούτσι, Λορέντσο Παντσαβόλτα, συνεργαζόταν στενά με την μαφία της Σικελίας ενώ η εταιρεία του λάδωνε πολιτικούς για να προσφέρουν δημόσια έργα στην εταιρεία του. «Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι: Λάδωνε και στην Αθήνα;» αναρωτιόταν το Βήμα με πηχυαίο τίτλο του το 1997. Διαβάστε περισσότερα στο αφιέρωμα του Unfollow
6) Η σύλληψη των διευθυντών των μεγαλύτερων εφημερίδων
Το 1991, ως διευθυντής της Ελευθεροτυπίας, ο Σεραφείμ Φυντανίδης δημοσίευσε προκήρυξη της οργάνωσης 17 Νοέμβρη, αμφισβητώντας την σχετική λογοκρισία που είχε επιβάλλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με την πράξη του, η οποία βρήκε ανταπόκριση από άλλους έξι διευθυντές εφημερίδων, που αναδημοσίευσαν την προκήρυξη, έστειλε στο καλάθι των αχρήστων τον διαβόητο τρομονόμο.
Την ώρα της σύλληψής του μιλούσε στον δημοσιογράφο του ΣΚΑΪ 100.4 Ηλία Μπενέκο.
7) Ο πολιτικός που εκτίναξε το χρέος στη μεταπολίτευση
Οι υποστηρικτές της ελληνικής δεξιάς θέλουν να πιστεύουν ότι ο πρωθυπουργός που ευθύνεται για την εκτίναξη του χρέους στην Ελλάδα είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου μέσω της ενίσχυσης του κράτους πρόνοιας. Αν και είναι αλήθεια ότι ο Παπανδρέου έλαβε μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα χωρίς να φροντίσει να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες το μερίδιο που τους αντιστοιχούσε, ο Μητσοτάκης είναι αυτός που ευθύνεται για την μεγαλύτερη αύξηση του ελληνικού χρέους στη μεταπολίτευση – τουλάχιστον μέχρι να αναλάβουν οι επίγονοί του με τα μνημόνια. Διαβάζουμε σε παλαιότερο άρθρο του Γ. Δελαστίκ:
Το 1989, μια ταραγμένη χρονιά που την εξουσία μοιράστηκαν… τρεις (!) κυβερνήσεις -Α. Παπανδρέου, Τζανετάκη και Ζολώτα- το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ελάχιστα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέλαβε στο ύψος του 69,9% του ΑΕΠ. Το απογείωσε κυριολεκτικά καθώς το 1993 το παρέδωσε πάνω από… 40 (!) εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο – για την ακρίβεια στο 111,6% του ΑΕΠ.
Μόνο μέσα στο 1993 το χρέος εκτοξεύθηκε πάνω από 20 εκατοστιαίες μονάδες – από το 89% στο προαναφερθέν 111,6%! Ολέθρια αύξηση, αλλά οφειλόμενη και στα τεράστια ελλείμματα των χρόνων της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ξεκίνησε κατευθείαν το 1990 με… ρεκόρ μεταπολίτευσης: 16,1% του ΑΕΠ! Συνέχισε με ανάλογο ρυθμό: 11,5% του ΑΕΠ το 1991 και 12,8% το 1992, για να κλείσει με έλλειμμα 13,8% του ΑΕΠ το 1993 (Η ελληνική οικονομία 1961-1997, Μελέτη Ι. Σηδηρόπουλου, υπουργείο Εθνικής Οικονομίας).
8) Ο άνθρωπος που ευχήθηκε επιτυχία στο 13 συνέδριο του ΚΚΕ… πριν από τη διάσπαση
9) Η δολοφονία Τεμπονέρα
Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Γιώργος Αλεξάτος, «Εμείς, εκτός όλων των άλλων, θα τον θυμόμαστε, τιμώντας τη μνήμη του Σωτήρη Πέτρουλα, που δολοφονήθηκε από την πρώτη κυβέρνηση αποστατών το 1965, και του Νίκου Τεμπονέρα, που δολοφονήθηκε από την κυβέρνησή του το 1991».
10) «Τους παλιούς συναγωνιστές και συντρόφους (στη Χρυσή Αυγή) ήθελα να κινητοποιήσω να στρατευθούν στον αγώνα (για το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα)»
Η τελευταία πολιτική παρέμβαση με την οποία κάλεσε του Έλληνες να στηρίξουν τη λιτότητα, το ευρώ και την ΕΕ – έπεσε στο κενό.
Ενας εφιάλτης της δημοκρατίας λιγότερος
Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Δευτέρα, 29 Μαΐου 2017 | 10:06 π.μ.
Κάποτε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, θέλοντας να δικαιολογήσει το γεγονός ότι οι συντάξεις των απόμαχων της δουλειάς βρίσκονται στα τάρταρα (ο ίδιος πάντως λάμβανε 3 συντάξεις, -μία ως πρώην βουλευτής, μία ως πρώην δικηγόρος και μία ως πρώην εκδότης- όσα και τα γεύματα που εξασφάλιζε ημερησίως –κατά δική του δήλωση- στην κατοχή) είχε πει το αμίμητο: «Δυστυχώς ζούμε πολύ».
Και πραγματικά, ο ίδιος έζησε σχεδόν ένα αιώνα, 99 χρόνια για την ακρίβεια, μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή σήμερα το πρωί.
Και επειδή για μας δεν ισχύει το χριστιανικό «ο νεκρός δεδικαίωται» να θυμίσουμε ότι ο «εφιάλτης της δημοκρατίας», – όπως ευφυώς είχε χαρακτηρίσει τον Μητσοτάκη ένας άλλος αστός πολιτικός που έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο «παπατζής». (Αναφερόμαστε φυσικά στον μακαρίτη Γ. Παπανδρέου).- έχει σημαδέψει με το όνομα του τις πιο μαύρες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας.
Δεν θα κάνουμε αναδρομή στο παρελθόν αλλά θα αναφέρουμε μόνο κάποια σχετικά πρόσφατα γεγονότα.
Ηταν ο μόνος πρωθυπουργός της μεταπολιτευτικής Ελλάδας που σε βάρος του υπήρξε ένορκη κατάθεση – του καπιταλιστή Αριστείδη Αλαφούζου- η οποία ανάφερε ότι «λαδωνόταν» με εκατοντάδες εκατομμύρια για να πηγαίνουν πρίμα η μπίζνες του πλουτοκράτη. (Το ότι κι αυτή την περίπτωση την έφαγε το σκοτάδι, δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει).
Ηταν ο μόνος πολιτικός που, ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητούσε να διαταχθούν οι μπάτσοι να ανοίξουν πυρ στους διαδηλωτές που θα πολιορκούσαν το κοινοβούλιο –την εποχή της ψήφισης του πρώτου μνημονίου- και να υπάρξουν και νεκροί!!! (Ας μην ξεχνάμε ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε πει απευθυνόμενος στους μπάτσους: «το κράτος είστε εσείς»).
Και για να μην γίνουμε εμείς ποιο αναλυτικοί για τις «φιλολαϊκές» δηλώσεις και πράξεις του πρώην πρωθυπουργού αφήνουμε ένα βιντεάκι -μας το έστειλε ο φίλος και σύντροφος Χρίστος Αβραμίδης- να μας «μιλήσει» για τα πεπραγμένα του πρώην πρωθυπουργού:
Θα μιλήσει κανείς για τον άλλο Κώστα Μητσοτάκη;
09:26 | 04 Ιουν. 2017 Λακοπουλος
Την Πέμπτη 1η Ιουνίου 2017 η σορός του Κώστα Μητσοτάκη έγινε ένα με τη γη της Κρήτης που τον γέννησε. Έφυγε πλήρης ημερών. Το δικαίωμα της οικογένειάς του στο τριήμερο πένθος έληξε και ο επικήδειος σεβασμός που του αποδόθηκε ολοκληρώθηκε.
Αυτό το τριήμερο θα μένει στη μνήμη μας για όσα απίστευτα γράφτηκαν και ειπώθηκαν για τον εκλιπόντα – με ανιστόρητο τρόπο και προφανείς ιδιοτέλειες ενίοτε.
Από κάποιους αναγορεύτηκε σχεδόν στον μεγαλύτερο πολιτικό του 20ου αιώνα. Χωρίς να παρουσιαστεί τι ακριβώς μεγάλο έκανε, πέρα από τις αφηγήσεις του για τον εαυτό του και θεωρίες εκ των υστέρων. Ακόμη και μετά θάνατον, αν κρίνουμε από τη συζήτηση με τον Παπαχελά, για την οποία κανείς πλέον δεν μπορεί να του ζητήσει διευκρινίσεις.
Πέρα από τα μεγάλα λόγια: ποια ήταν τα έργα του ως Πρωθυπουργού – πλην της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης του Δημήτρη Σιούφα; Ήταν η «πρόβλεψη» του 1994 για το ΔΝΤ; Ανέτρεξε κανείς στα στοιχεία της οικονομίας που άφησε η πρωθυπουργία του; Ή μήπως ήταν οι χειρισμοί του στο Σκοπιανό; Γιατί ακριβώς δοξάζεται; Για όσα πίστευε ο ίδιος για τον εαυτό του;
Κι όμως σαν μανιτάρια πατάχθηκαν οι εκ του προχείρου αγιογράφοι για να τσαλακώνουν τις μνήμες των πολιτών, αλλά και την Ιστορία υπέρ της υστεροφημίας ενός πολιτικού για τον οποίο το λιγότερο που μπορεί να πει κάνεις ότι ήταν αμφιλεγόμενος.
Αυτό το τριήμερο ο μακαρίτης ανακηρύχθηκε άνθρωπος μπροστά από την εποχή του, ρεαλιστής, εκσυγχρονιστής, αδικημένος, συμφιλιωτής, σοφός, ακέραιος, έντιμος- και ένα σωρό άλλα προκειμένου να διαμορφωθεί μια …νέα συλλογική ανάμνηση για το βίο και την πολιτεία του. Έλεος! Ζουν οι άνθρωποι που τον παρακολούθησαν ως πολιτικό εν ενεργεία. Υπάρχουν τα αποτελέσματα της πολιτικής του, οσάκις είχε εξουσία.
Εκτός από τους δικούς τους που είχαν τους λόγους τους, ήταν θλιβερό ότι πολιτικοί από την παράταξη που βρέθηκε για δεκαετίες απέναντι στον Μητσοτάκη τον αναγόρευσαν ακόμη και σε δάσκαλο τους. Τον είπαν… τελευταίο των μεγάλων στην Ελλάδα και την Ευρώπη – κακόμοιρε Σημίτη τι εξέθρεψες.
Μεταξύ μας; Ήταν λίγο ενοχλητικό να προβάλλεται ο Μητσοτάκης ως εθνικό κεφάλαιο για οποίο οι ανόητοι και λαϊκιστές πολίτες δεν ήξεραν τι έχαναν τόσες δεκαετίες. Και να πεις ότι δεν τον δοκίμασαν….
Δημοσιογράφοι διαχρονικής μητσοτακικής επιρροής και διατεταγμένες πένες της Δεξιάς αναλυθήκαν σε δάκρυα για το μεγαλείο του ανδρός και το «έργο» του.
Ποιος Βενιζέλος, ποιος Καραμανλής – για τους Παπανδρέου ας μη μιλάμε. Αυτοί είχαν μάτσο μειονεκτήματα. Ο Μητσοτάκης έκανε απλώς κάποιοι ψιλολαθάκια. Πού να σταθούν μπροστά του.
Εφημερίδες που στάθηκαν διαχρονικά απέναντί του δεν θυμήθηκαν ούτε τα δικά τους δημοσιεύματα και απέφυγαν να του καταλογίσουν ακόμη και αυτά που ο ίδιος καταλόγιζε στον εαυτό του.
Διότι το είχε αυτό ο μακαρίτης: έκανε μεγαλόψυχα αυτοκριτική… υπέρ των ενεργειών του. Πχ: «ήταν λάθος μου που παραιτήθηκα, όταν έχασα τις εκλογές το 1993». Ή το πιο χαρακτηριστικό για το 1965: «Ήταν λάθος μου που δεν επέμενα στον Γέρο να αλλάξει τη στάση του….».
Σαν να είναι δουλειά των υπουργών να κάνουν υποδείξεις στον Πρωθυπουργό. Ή σα να υποχρεούται ο Πρωθυπουργός, ως φορέας της λαϊκής εντολής, να δέχεται τις οδηγίες των υπουργών του. Δηλαδή όσων είναι υπουργοί για ένα και μόνο λόγο: επειδή έχουν την εμπιστοσύνη του – αν τη χάσουν έφυγαν. Αλλάξαν και οι κοινοβουλευτικοί κανόνες αυτές τις ημέρες …
Οι αξιοπρεπείς και οι άλλοι
Πέρα από την οικογένειά του -που είχε κάθε δικαίωμα να πει ότι έκρινε και δεν είπε τίποτε μη αναμενόμενο και θεμιτό- λίγοι τίμησαν πραγματικά τον νεκρό -και τον εαυτό τους- με σεβασμό και αξιοπρέπεια, σε ότι τους αναλογούσε .
Π.χ. από τους πολιτικούς αντιπάλους του ο Κώστας Σημίτης , ο Γιάννης Ραγκούσης -αλλά και ο Στέφανος Τζουμάκας που επέκρινε αυστηρά την πολιτική της διαδρομή του- και όσοι απλώς δεν μίλησαν. Από το κόμμα του ο Κώστας Καραμανλής και παραδόξως ο… Σαμαράς. Μίλησαν όπως μιλάς για έναν νεκρό.
Οι άλλοι έπαιζαν ρόλους – κάποιοι με ρεπερτόριο διαφορετικό από αυτό με το οποίο σταδιοδρόμησαν. Μερικοί αυτοκαταργήθηκαν, δίκην «πού είσαι νιότη που μου λεγες πως θα γινόμουν άλλος». Πολλοί από τη Ν.Δ. βρήκαν την ευκαιρία να πουν ακόμη και πράγματα που δεν πιστεύουν για τον εκλιπόντα – τον οποίο έτσι κι αλλιώς δεν αισθάνθηκαν ποτέ δικό τους , αλλά «σώγαμπρο» και «καταληψία»- και αυτό πλήρωσε η κόρη του το 2009.
Δεν έχει νόημα να ερευνήσει κάνεις αν πίσω από όλα αυτά οι επικοινωνιολόγοι της ΝΔ -όχι απαραιτήτως με την προτροπή του αρχηγού της- σκηνοθέτησαν την κηδεία σαν στοιχείο του πολιτικού μάρκετινγκ. Οι επαγγελματίες του μοιρολογιού της σκοπιμότητας τους ξεπέρασαν.
Κάποιοι μιλούσαν στη πεθερά για να τα ακούσει η νύφη. Μιλούσαν για τον εκλιπόντα, αλλά απευθύνονταν στον γιο του, τον οποίο θεωρούν σίγουρο Πρωθυπουργό και περιμένουν -ως αμοραλιστές- να τους θυμηθεί όταν «έλθει εν τη βασιλεία του». Σαν τους φουκαράδες που πάνε στις κηδείες με την ελπίδα να περισσέψουν μια χούφτα κόλλυβα και γ’ αυτούς.
Ή θα μιλήσουν, ή θα τον αποκτήσουν!
Η περίοδος του πένθους όμως έληξε. Ο σεβασμός για την απώλεια του ανθρώπου -και το πένθος της οικογένειας του- παραμένει, αλλά η ιδιότητα του πολιτικού τον αφήνει στη δημόσια κρίση.
Όσοι μίλησαν, όπως μίλησαν, για τον νεκρό έχουν καταγραφεί- και αξιολογούνται από τη κοινή γνώμη.
Αλλά οι επικήδειοι τελείωσαν. Επειδή όλα αυτά, ανεξάρτητα από τους λογους και τα κίνητρα όσων ακούσθηκαν, έχουν εγγραφεί στο δημόσιο λόγο, είναι ώρα να μιλήσουν και οι άλλοι και για τον πολιτικό Κώστα Μητσοτάκη. Να καταθέσουν τη δική τους γνώμη- το βίωμα τους πολλοί από αυτούς.
Ωραία αυτά που ακούσθηκαν για την πολιτική διαδρομή του από τους οπαδούς του. Δεν πρέπει όμως κάποιος να μιλήσει και για τα άλλα; Ακούσαμε για τον καθαγιασμένο Μητσοτάκη. Δεν πρέπει κάποιος να αναφερθεί και στον γήινο;
Δεν θα αναφερθεί κανείς στην Αποστασία, στον χαρακτηρισμό «Εφιάλτης της Δημοκρατίας» του Παπανδρέου, στην ιαχή «Μητσοτάκη, Κάθαρμα» το 1965 στη Σταδίου, στους λόγους που τον αγνόησε ο Καραμανλής το 1974, στις σχέσεις του με τον Γκλύξμπουρκ;
Δεν θα ακουστεί κουβέντα από την πλευρά τους για την παραπομπή του πολιτικού αντίπαλου του στο Ειδικό Δικαστήριο με ψευδομάρτυρες, για το «Βρόμικο 89», τον Μαμανέα, τον Γρυλάκη και τον Μαυρίκη, την σύσταση κομματικής κατασκευής «σκανδάλων», υπό τον Παλαιοκρασά; Aπό 470 «φακέλους» της μόνο εφτά πρόσωπα καταδικάσθηκαν.
Τίποτε δεν ακουστεί για την υιοθέτηση της «ροζ πολιτικής» και τη θεωρία «17Ν είναι το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας», που δηλητηρίαζε την πολιτική ζωή;
Ουτε για τη Mayo, την ΑΓΕΤ και τον Πανσαβόλτα, την επιταγή του Αλαφούζου, τη μαύρη τρύπα στα ταμεία της ΝΔ; Λέξη για τις ίντριγκες και τα παρασκήνια; Για να μην πάμε στους χαρακτηρισμούς κατά καιρούς για την προσωπικότητα του ανδρός. Όλα ήταν λάθος; Σκευωρία εναντίον του; Παρεξηγήσεις;
Δεν θα ανασύρει κάποιος στην επικαιρότητα και τον άλλο Μητσοτάκη, δίπλα σ’ αυτόν που κατασκεύασε η μεταθανάτια επικαιρότητα; Αφού οι φίλοι του μίλησαν, οι αντίπαλοί του θα μείνουν βουβοί; Δεν θα επαναλάβουν οι παλαιότεροι αυτά που έλεγαν στις νεότερες γενιές;
Ο Κώστας Λαλιώτης, ο Αντώνης Λιβάνης, ο Απόστολος Κακλαμάνης, ο Κώστας Σημίτης, η οικογένεια Παπανδρέου, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με το μνημειώδες βιβλίο του για το 1989, ο Μίκης Θεοδωράκης, απλοί διαδηλωτές του 1965- όπως ο φίλος του Σάκης Τόδουλος- δημοσιογράφοι, οι παλιοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι παλιοί Λαμπράκηδες, οι ΕΔΗΝίτες…. Αν δεν μιλήσουν αυτοί που τα έζησαν, ποιος θα το κάνει;
Τα πράγματα είναι απλά. Είτε θα μιλήσουν και θα πουν τη δική τους γνώμη για τον Μητσοτάκη -και όσα γνωρίζουν οι ίδιοι για τη διαδρομή του- είτε θα του ζητήσουν, μετά θάνατον συγνώμη για όσα του καταλόγιζαν επί δεκαετίες. Στον Μητσοτάκη και στον Μίκη για όσα του έσυραν επειδή συνεργάσθηκε μαζί του…
ΥΓ: Ειδικά οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ όσο σιωπούν είναι σαν να καταδικάζουν σε μεταθανάτια ανυποληψία τον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σα να διαγράφουν την ιστορία της Δημοκρατικής παράταξης επί μισό αιώνα. Σαν να ενταφιάζουν τις μνήμες, τους αγώνες και το κόστος που πλήρωσαν χιλιάδες νέου άνθρωποι στους δρόμους. Δεν το καταλαβαίνουν;
ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ
Κώστας Μητσοτάκης: Το μοναδικό «πολιτικό κάθαρμα» της νεοελληνικής πολιτικής ιστορίας!!!!
Έφριξα με αυτά που διάβασα σήμερα στο BHmagazino, στη συνέντευξη του Μητσοτάκη.
Είναι ένα πολιτικό πτώμα και βρίσκεται στου παπά το κουτάλι κι ακόμη δεν λέει να βάλει μυαλό.
Μεταξύ άλλων ανοησιών που λέει ο γεροξεκούτης, αναφέρεται στον ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, λέγοντας:
«Προτέρημα δεν είχε κανένα ο Ανδρέας, γιατί αυτό που έκανε για την Ελλάδα ήταν η καταστροφή της. Ήταν ένας άνθρωπος με πολλά χαρίσματα, ήταν ένας άνθρωπος έξυπνος, γρήγορος, αποφασιστικός, αλλά και τελείως αμοράλ και άξιος για οτιδήποτε, ο οποίος έβαλε συγκεκριμένους στόχους και τους πέτυχε…»
Ο Μητσοτάκης πάντα έχει το θράσος να μιλάει για ΑΠΟΝΤΕΣ κι όταν δεν υπάρχει κάποιος να τον βάλει στην θέση του. Επικαλείται πρόσωπα που έχουν μεταναστεύσει στον άλλο κόσμο και καταστάσεις, ξέροντας ότι κανείς δεν μπορεί να τον διαψεύσει.
Το σύνθημα «ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ» αντιβούιζε σε όλη την Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα, την περίοδο της Αποστασίας, της οποίας αυτός υπήρξε αρχιτέκτονας και αρχιμάγειρας.
ΕΔΩ δεν χρειάζεται να υπερασπίσω το όνομα του ΑΝΔΡΕΑ, διότι αυτό το ρόλο τον έχει αναλάβει η Ιστορία, που τον έχει κατατάξει στους μεγάλους Έλληνες που έδωσαν πολλά στην Ελλάδα. Ο αρχι-αποστάτης Μητσοτάκης μήπως μπορεί να μας πει τι έκανε για την Ελλάδα; Με μια καταχρηστική και διασταλτική ερμηνεία θα έλεγα ότι μέχρι και η κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του κόρη, η Ντόρα διάλεξε το όνομα του Μπακογιάννη και όχι το όνομα του πατέρα της για επώνυμο.
Ο Μητσοτάκης, λοιπόν, βρίσκεται έτοιμος για «αναχώρηση» και ο τυχοδιωκτικός χαρακτήρας δεν του επιτρέπει και αυτήν ακόμη την ώρα να είναι πιο ανθρώπινος. Δυστυχώς σε όλη του την πολιτική καριέρα έτσι πολιτεύτηκε. Με ύβρεις, με δολοπλοκίες, με κωλοτούμπες… Φυσικά μπορεί να λέει ό,τι θέλει για την δική του «προσφορά» στην Ελλάδα.
Αλλά διαβάζοντας στο περιοδικό του «Βήματος», βάζω τα γέλια. Δείτε τι λέει ο αθεόφοβος Μητσοτάκης:
«Θυμάμαι τότε που στην Κατοχή (ανάμεσα στις δυο συλλήψεις μου) έβγαινα από το σπίτι να πιω κανένα κρασάκι. Τότε οπλοφορούσα μονίμως διότι ήμουν αποφασισμένος να μην ξαναπιαστώ ζωντανός. Δεν γυρνούσα ποτέ στις 8.00 μ.μ., που ήταν η αστυνομική ώρα, αλλά τα μεσάνυχτα. Η μάνα μου στεκόταν πίσω από το παράθυρο καθώς οι αρβύλες μου ηχούσαν στο λιθόστρωτο. Δεν μου είπε ποτέ Γιατί, παιδί μου, αργείς…»
- ……………………….
Οι απιθανότητες και η φαντασία του Μητσοτάκη οργιάζουν εδώ και πραγματικά θα έκανε θραύση εάν έλεγε ότι αυτό είναι μυθιστόρημα!!! Πάντοτε μιλούσε για τη σύλληψή του από τους Γερμανούς. Και όχι μια αλλά δυο φορές!!! Οι Γερμανοί όσους έπιαναν ή τους εκτελούσαν ή τους έστελναν στα στρατόπεδα στη Γερμανία. Είναι απορίας άξιον πώς αυτός κατάφερνε να αφήνεται ελεύθερος!!!! Προσέξτε: Έβγαινε το βράδυ για να πάει να πιει κανένα κρασάκι!!Αυτό δεν μπορώ να το σχολιάσω…
- ……………………….
Οπλοφορούσε!!!! Ο Μητσοτάκης οπλοφορούσε!!! Τον είχαν πιάσει δυο φορές (και τον άφησαν ελεύθερο) και οπλοφορούσε. Αυτό δεν το χωράει ο νους. Και το πιο χαζό είναι ότι οι αρβύλες του τα μεσάνυχτα… ηχούσαν στο λιθόστρωτο!!! Ποιος λογικός στην Κατοχή, κυκλοφορούσε στην πόλη με όπλο και τα μεσάνυχτα ηχούσαν οι αρβύλες του, όταν θα έπρεπε να περνάει απαρατήρητος;;;; Αυτές τις αηδίες μονάχα ένας γεροξεκούτης θα τις έλεγε… Θέλω να γράψω κι άλλα, αλλά σαν πολύ χρόνο του αφιερώνω.
ΙΟΥΛΙΟΣ 1965: «ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ»!
Την πολιτική αστάθεια της περιόδου 1961-1967 που οδήγησε στην κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος της Ελλάδας θα επιχειρήσει να διαφωτίσει το Επιστημονικό Συμπόσιο που διοργανώνει το Ιδρυμα Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης. Με κεντρικό θέμα «Από τον Ανένδοτο στη Δικτατορία» και με εισηγήσεις από 23 καθηγητές και ερευνητές της νεότερης-σύγχρονης ιστορίας και των πολιτικών επιστημών, το Ιδρυμα Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης επιδιώκει να ανοίξει έναν ακαδημαϊκό διάλογο γύρω από τα κρίσιμα γεγονότα της περιόδου ’61-’67 και να αναδείξει με επιστημονικό τρόπο όλες τις πολυσήμαντες πτυχές της…
Τι ωραία, θα έλεγε κανείς… Μπράβο στους διοργανωτές. Μπράβο στο Ίδρυμα Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης! Ρε, θα τρελαθούμε; Υπάρχουν και όρια. Ποιος «ακαδημαϊκός διάλογος», ποιος «επιστημονικός τρόπος», όταν τα πράγματα ήσαν και είναι ξεκάθαρα! Ό,τι συνέβη εκείνη την εποχή δεν πιστεύω ότι έμεινε αδιευκρίνιστο.
Ο Μητσοτάκης υπήρξε από τους βασικούς μοχλούς ανωμαλίας εκείνης της περιόδου στη χώρα μας. Η «αποστασία» ήταν το προανάκρουσμα για όσα συνέβησαν μετέπειτα και που είχαν τραγική κατάληξη το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και τη δικτατορία της 21ης Απριλίου. Δηλαδή, τι θέλουν όλοι αυτοί – να βγάλουν «λάδι» τον Μητσοτάκη; Τον αρχι-αποστάτη, τον «Εφιάλτη», τον άνθρωπο που με την πολιτική του επεσώρευσε μύρια όσα κακά στην ελληνική κοινωνία; Πιτσιρικάς ήμουνα (μαθητής) όταν κατέβαινα κι εγώ στις πορείες φωνάζοντας το σύνθημα που έμεινε στην πολιτική μας ιστορία: «Μητσοτάκη κάθαρμα»! Σε άλλον πολιτικό δεν νομίζω ότι δόθηκε τέτοιος χαρακτηρισμός. Ο λαός με το ένστικτό του είχε καταλάβει την ύπουλη πολιτική δράση του Μητσοτάκη και τον κατέταξε εκεί που του άξιζε: στο περιθώριο της ιστορίας!
Είναι αλήθεια ότι ο Μητσοτάκης με διάφορους τρόπους έχει κάνει φοβερές προσπάθειες να αποτινάξει από πάνω του τη ρετσινιά του αρχι-αποστάτη και του «προδότη» και είμαι βέβαιο ότι και αυτό το «επιστημονικό συμπόσιο» προς αυτή την κατεύθυνση κινείται. Όλα τ’ άλλα είναι κουραφέξαλα. Το γεγονός ότι θα μιλήσουν ο Βενιζέλος και ο Κωνσταντόπουλος δεν μου λέει τίποτε. Δηλαδή, θα πάνε για να ξεσκεπάσουν το ρόλο του Μητσοτάκη στην ανωμαλία της εποχής ή θα συμβάλουν στην «αγιοποίησή» του. Κάποτε και οι πολιτικοί θα πρέπει να παίρνουν ξεκάθαρες θέσεις και ν΄αφήσουν τα ήξεις αφήξεις…
Μητσοτάκης το πορτραίτο Dorian Gray- Vampire της ελληνικής αστικής τάξης
Από Ανδρέας Ζαφείρης –
Ανάμεσα στις προσωπικές αγιογραφήσεις και τα ανάθεμα στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, χάνεται μια αλήθεια . Ο «επίτιμος» , το σύνολο του βίου και της πολιτείας του, αποτελεί ένα πορτραίτο «Dorian Gray», του συνόλου των χαρακτηριστικών της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Αποκρουστικό, καθώς αποτυπωθήκαν στην μεγέθυνση τους.
- Υπηρέτης ξένων κέντρων (ενίοτε και δύο αφεντάδων) Τη περίοδο της Κατοχής, ο διπλός του ρόλος, ανάμεσα σε Γερμανούς και Άγγλους δεν ήταν προσωπική στάση. Η πλειοψηφία της αστικής τάξης της χώρας διχάστηκε ανάμεσα σε αυτούς που κρύφτηκαν στην Αίγυπτο και σε αυτούς που συνεργάστηκαν, πάντα με ρεαλισμό. Και οι μεν και οι δε κρατούσαν τους δίαυλους επικοινωνίας ανοιχτούς-για κάθε ενδεχόμενο. Ο δοσιλογισμός, σε αντίθεση με άλλες χώρες, αποτέλεσε δομικό χαρακτηριστικό της αστικής τάξης, απόρροια του βαθιά εξαρτημένου της χαρακτήρα, σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό).Και στη συνέχεια η πορεία του (και της τάξης του) ήταν ανάλογη- έως και σήμερα.
- Νεποτισμός. Κρατικοδίαιτη Οικογενειοκρατία. Δυναστεία επαγγελματιών πολιτικών υπαλλήλων. Και αυτό το χαρακτηριστικό της αστικής τάξης της χώρας , στη περίπτωση Μητσοτάκη αγγίζει τη καρικατούρα. Όμως παραμένει ένα ερώτημα: γιατί σε καμιά άλλη χώρα της Δύσης δεν υπάρχει σε αυτό το τραγελαφικό βαθμό το φαινόμενο; Ίσως τις ρίζες του μπορούμε να τις διακρίνουμε στο φαινόμενο των «κομματαρχών», του «Γκόρτσου», προϊόν της μη ομαλής λειτουργίας του κοινοβουλευτικού συστήματος στη χώρα. Αποτελεί όμως και προϊόν των λούμπεν χαρακτηριστικών ολόκληρων τμημάτων της αστικής τάξης και την, αναγκαστική ως εκ τούτου, λειτουργία στο στενό, ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον. Θυμίζει Μαφία; Καθόλου τυχαία!
- Αρχομανία. Κυνικός αμοραλισμός. Παραβατικά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά που συνοδεύουν, λίγο ή πολύ, όλους τους πολιτικούς εκπροσώπους του καθεστώτος. Σε μια χώρα που ακόμη και οι μη δημοκρατικοί-στην ουσία- κανόνες του αστικού κοινοβουλευτισμού αποτελούν ανέκδοτο, τα φαινόμενα αυτά είναι λογικό να ευδοκιμούν σε βαθμό επιθεώρησης κακής ποιότητας.
- Πελατειακό κράτος. Μια αστική τάξη που δε μπορεί να χτίσει-λόγω των χαρακτηριστικών της- μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες, συντήρησε και συντηρεί το πελατειακό κράτος σαν εργαλείο πολιτικής στήριξης.
- Διαπλοκή, διαφθορά και σε συνωμοσίες. Η εξάρτηση από τα ξένα κέντρα των πολιτικών εκπροσώπων του καθεστώτος ήταν και είναι τόσο βαθιά που συχνά ξεπερνάει κάθε όριο, ακόμη και αυτό της συγκάλυψης. Και παράλληλα ένας κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας, στήριγμα και τέκνο του καθεστώτος. Η Αποστασία και η Siemens, ούτε απέχουν ούτε είναι οι μοναδικές περιπτώσεις. Αλλά μάλλον ο κανόνας
- Καταστολή και μίσος για το λαό. Η στυγνότητα στην επιβολή αντιλαϊκών πολιτικών δεν είναι ένα στοιχείο που συναντούμε μόνο τα τελευταία μνημονιακά χρόνια. Ούτε φυσικά μόνο στη περίοδο της ΕΑΣ ή της καταστολής του κινήματος τη περίοδο του ΄91. Αποτελούν κι αυτά διαχρονικά χαρακτηριστικά ενός καθεστώτος, που ο «εχθρός λαός» δε μπορούσε πάντα να «συμμεριστεί» -καθώς υλικά δε χωρούσε-τις τακτικές ή στρατηγικές του επιδιώξεις και τις αμφισβήτησε με δύο επαναστάσεις, δεκάδες εξεγέρσεις και χιλιάδες μεγάλα στιγμιότυπα σκληρής πάλης.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατάφερε να συμπυκνώσει στο πρόσωπο του όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, στον μέγιστο βαθμό. . Και να γίνει έτσι ο πιο αντιδημοφιλής έλληνας πολιτικός. Σε αντιδιαστολή με δεκάδες άλλους Dorian Gray του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που κατάφεραν και καταφέρνουν να κρύψουν επιμελώς τα δικά τους απεχθή πορτραίτα. Ενίοτε και πίσω από κουρτίνες με αριστερή ούγια.
Μακροημέρευσε. Αλλά ο βιολογικός του θάνατος δεν αποτελεί το τέλος για τη τάξη του. Μια τάξη που είναι το πραγματικό vampire, ένα vampire που 200 σχεδόν χρόνια τρέφεται παρασιστικά από το σώμα της χώρας. Και πλέον απειλεί να την θανατώσει.
Σίμος Κουταλιανός 
